Iedereen kent de jolige gele beer Winnie de Pooh wel. Als je aan hem denkt, dan denk je niet meteen aan gruwelijke horror. Toch zorgt regisseur Rhys Frake-Waterfield met zijn nieuwe film Winnie the Pooh: Blood and Honey voor een wel hele bloederige hereniging met de oude jeugdliefde voor velen van ons. De makers weten de liefde voor de beer op een gruwelijke manier abrupt te beëindigen. Christopher Robin (Nikolai Leon) is ouder en heeft Pooh en zijn vrienden in de steek gelaten. Pooh (Craig David Dowsett) besluit daarom samen met Piglet (Chris Cordell) wraak te nemen. Wij mochten aanwezig zijn bij de première van de film.

**Waar gaat Winnie the Pooh: Blood and Honey over?**

Winnie The Pooh: Blood and Honey gaat over Winnie the Pooh en Piglet die zich verlaten voelen door Christopher Robin. De jongen ging studeren en keerden zijn vrienden de rug toe. In de tijd waarin Christopher studeert gebeurt er veel in de Hundred Acre Wood. Pooh en Piglet vallen terug op hun dierlijke instincten. Vijf jaar later keert Christopher terug, maar daar staat hem alles behalve een warm welkom te wachten.

Klein budget

Wat leuk is om te zien, is dat een film met zo’n klein budget in de bioscopen draait. Omdat iedereen het personage natuurlijk kent, is de media aandacht voor de film erg groot. Het kan gebeuren dat kijkers hierdoor te hoge verwachtingen hebben van de film. Hou er rekening mee dat Blood & Honey een budget had van onder de 100.000 dollar. De film is, op een paar reshoots na, in tien dagen tijd gefilmd. Verwacht ook niet de kenmerkende Pooh te zien zoals deze in Disneyfilms voorkomt. Disney heeft nog steeds het copyright van hun specifieke karakteristieke representatie van het personage. Dit betekent dat kenmerken zoals het typische rode shirt van Pooh niet meegenomen mogen worden naar een nieuwe film. De film is natuurlijk een horrorfilm, specifiek in het genre van de slasher. Je hoeft dus niet te rekenen op een precieze remake van je oude jeugdvriend.

Oppervlakkige personages

De opening van de film begon met een fantastisch geanimeerd achtergrondverhaal over Pooh, Piglet, Tigger, Eeyore en Owl. Hierdoor krijg je een goede indruk wat er vooraf gegaan is aan deze film. Hun houding richting Christopher Robin is daardoor goed te verklaren, richting de rest van de betrokken personages echter niet.

Alle overige personages waren jammer genoeg erg oppervlakkig. Er is een gebrek aan achtergrondinformatie waardoor je geen connectie voelt met hen. Hier en daar krijg je wel wat informatie over de groep, maar wel vaak op een onlogische manier en op onhandige momenten of voor onduidelijke redenen. Vervolgens wordt er niks meer gedaan met die informatie waardoor de subplots doodlopen en overbodig aanvoelen.

Als we kijken naar de manier waarop Pooh en Piglet waren vormgegeven, dan was dat niet perse indrukwekkend. Het voelt alsof iemand twee carnavalsmaskers heeft gekocht en het daarna allemaal welletjes vond.

Het acteerwerk was van verschillende gradaties. In sommige scènes voelde het acteerwerk proportioneel ten opzichte van de gebeurtenissen. Op andere momenten juist totaal niet. De acteurs acteerde soms over de top waardoor de film een campy vibe kreeg. De makers gaven in een interview aan dat dit echter niet de insteek was.

Goed geluid maar magere visuals

Het geluid en de muziek waren verreweg de beste elementen van deze film. De timing en het gebruik van verschillende geluidseffecten waren goed afgestemd op de gebeurtenissen. Hierdoor kreeg je als kijker soms toch nog het gevoel van spanning. Voor de film begon spraken wij nog met twee mensen van Soundblend die het audiowerk hadden gedaan voor de film. Complimenten aan hen. Het geluid heeft veel van de film gered.

Helaas viel de belichting over het algemeen tegen. Veel scenes waren onderbelicht waardoor je veelal letterlijk in het duister tastte. De details van de gewelddadige momenten in de film vielen regelmatig weg door het gebrek aan saturatie en contrast. In het interview na de film werden er nog dingen toegelicht. Zo was het een bewuste keuze om de belichting laag te houden. Dit deden ze zodat de oogholtes van Pooh donker zouden blijven. Echter had dat ook anders opgelost kunnen worden door bijvoorbeeld de camera anders te positioneren ten opzichte van Pooh of door alleen minder licht te gebruiken in close-ups van Pooh.

Een leuk detail is wel dat de film gefilmd is in het ‘echte’ Hundred Acre Wood. Het Ashdone Forrest is de inspiratie geweest voor de originele verhalen van Pooh en zijn vrienden. Het is dan ook tof dat de film ook daadwerkelijk daar is opgenomen.

Weinig originaliteit

Het verhaallijn en de opeenvolgingen van gebeurtenissen zijn typisch voor dit soort films. Er zit weinig originaliteit in, wat jammer is omdat er een stuk meer uitgehaald had kunnen worden. Het zou leuker zijn geweest als de film Pooh en Piglet had gevolgd tijdens de afwezigheid van Christopher. Dat had ook heel goed een slasher kunnen worden, met een origineler plot.

Voor dit verhaal is het echter belangrijk dat er een reden is dat de personages op een specifieke locatie terecht komen, en daar is een verhaallijntje ontstaan. Het gevolg daarop, dat het een weekend trip wordt met een meidengroep, voelt alleen onlogisch aan. Er zit geen duidelijke reden achter waarom ze met een hele groep gaan. Uiteindelijk wordt er ook maar weinig gedaan met deze verhaallijn. Hierdoor merk je heel erg dat deze insteek alleen gebruikt is om het plot te helpen tot stand te laten komen.

Door de hele film heen zitten er veel klassieke slasher elementen in. De manieren waarop de spanning verhoogd wordt, de uitwerking die de personages op elkaar hebben, de (onlogische) keuzes van alle partijen en het visuele aspect. Al deze elementen kun je één op één terugvinden in andere slasher films. Ook de dialogen en verbale interactie tussen de personages voelen als een typisch slasher. Dit zouden allemaal sterke elementen zijn op het moment dat er was gekozen voor een andere insteek voor het verhaal.

Tot slot lieten de makers na afloop van de film weten dat er een tweede film gaat komen. Welke insteek zij dan zullen gebruiken, is nog niet duidelijk. Regisseur Rhys Frake-Waterfield liet weten voor deze film geïnspireerd te zijn door onder andere Halloween, Wrong Turn, Strangers en The Texas Chainsaw Massacre. Wie weet neemt hij die inspiratie mee voor deel twee.

Bang dat deze film alsnog te eng is? We schreven al eerder over horrorfilms voor bangeriken.

Conclusie

Als je van klassieke slashers houdt, en Terrifier 2 te eng vond, is deze film een aanrader. Objectief gezien zijn er best wat aspecten die niet heel erg sterk waren zoals de aankleding, de visuals of het gebrek aan ontwikkeling van de personages. Voor een keertje is het echter prima om de film te kijken, zeker als guilty pleasure.