Ik keek vrijwillig naar Cats en mijn leven is voorgoed veranderd

Ik ben altijd een voorstander geweest van het stimuleren van dromen. Door te dromen worden de beste ideëen geboren. Toch sta ik niet meer achter dit standpunt. Je zult je afvragen waarom. Heel simpel. Ik heb Cats gezien. Deze film had niet mogen bestaan.

Natuurlijk ben ik me er van bewust dat het mijn eigen keuze was. Maar soms in het leven moet je jezelf opofferen om anderen te behoeden van eventueel trauma. Speciaal voor jullie, beste lezers, heb ik twee uur van mijn leven vergooid. Nu kan ik wel met zekerheid zeggen dat Cats echt zo slecht is als wordt beweerd door critici. Ik durf zelfs nog wel te stellen dat de film nog slechter is dan je denkt. Op IMDb heeft de film een score van 2,6. Ter vergelijking, The Room heeft een score van 3,7.

Waarom was er niemand die tijdens de meetings zei: “Yo, misschien is dit wel geen goed idee?” Het feit dat het verhaal al musical werkt wil niet zeggen dat het ook op het grote doek werkt. Vooral niet als de katten er te menselijk uitzien. Jawel, beste lezer, ik mocht de unpatched versie bekijken in al zijn twijfelachtige glorie.

Waar gaat Cats over?

Een groep katten genaamd de Jellicles komen ieder jaar samen op het Jellicle Ball. Tijdens dit bal wordt er een kat gekozen die een nieuw leven zal krijgen. De kat Victoria wordt achtergelaten door haar eigenaar, maar de Jellicles nemen haar op in de groep en introduceren alle andere katten. De gemene kat Macavity schakelt in de tussentijd zijn concurrentie uit, zodat hij uiteindelijk gekozen zal worden.

Geen verhaal

Als je dacht dat Suicide Squad veel tijd besteedde aan het introduceren van personages, dan zal Cats een verschrikking voor je zijn. In principe worden er alleen maar personages voorgesteld tijdens de film die allemaal hun liedje moeten zingen. Leuk op het podium. In een film werkt dit niet zo. Om het nog enige spanning te geven is de rol van Macavity uitgebreid, maar ook dat houdt weinig in. Er is vrijwel geen conflict en het conflict dat er is wordt binnen no time opgelost. Er zijn natuurlijk meer films die een dunne verhaallijn hebben. Als een film visueel interessant is, dan kan dat nog enigszins vergeven worden.

Maar nee. Visueel is de film een hoopje ellende. De katten hadden mensenhanden. Sommige gezichten pasten niet op de CGI hoofden. Er komt zelfs een moment voorbij dat ze vergeten waren om een achtergronddanser te veranderen in een kat. Daarbij dragen sommige katten sneakers en kleren en anderen weer niet. De ene kat heeft borsten, maar andere katten zijn helemaal plat, ook al zijn ze vrouwelijk.

Het visual effects team besloot halverwege dat ze er ook geen zin meer in hadden. Ze wisten dat er niets meer te redden viel. Daarom besloten ze maar om gewoon gezichten op kakkerlakken en muizen te plakken. Geloof je me niet? Hierbij twee shots uit de film. Ik wil dat je naar deze screenshots kijkt en je bedenkt dat het hier gaat om een film met een budget van bijna 100 miljoen dollar:

Was er dan oprecht niemand bij Universal die tegen regisseur Tom Hooper kon zeggen: “Gast, leuk dat je dit wilt gaan doen maar dit is dus kut. Je hebt een sterrencast en je komt hier mee aanzetten? Laten we anders vooral niet onze geloofwaardigheid verpesten.”

Hooper gaf in een interview aan dat hij als acht-jarige gefascineerd was door de musical. Als hij in een tijdsmachine terug kon reizen, zou hij heel trots zijn dat hij tegen zijn jongere ik kon zeggen dat hij de film mocht gaan regisseren. Eerlijk gezegd, als ik in een tijdsmachine terug zou kunnen reizen, dan zou ik ervoor zorgen dat hij die musical nooit te zien kreeg. Wellicht was ons dan heel wat ellende bespaard gebleven.

Is er dan niets positiefs aan Cats?

Zelfs de slechtste film heeft wel een aantal positieve elementen. Cats heeft op zich leuke choreografie. Dat is het enige positieve wat ik kan zeggen over deze film. Visueel was de film slecht. Daarnaast had de film een zekere geilheid waardoor je je als kijker ongemakkelijk gaat voelen. Er zal vast een markt voor zijn, maar voor mij voelde het een beetje alsof je je ouders betrapt als ze eens flink de liefde aan het bedrijven zijn. Niemand wil dat zien. Niemand zou Cats moeten willen zien. Deze film is zelfs niet goed genoeg om uiteindelijk een cult-klassieker te gaan worden.

De zaal zat op zich nog redelijk vol. Aan het einde van de film was er een dappere ziel die hardop durfde te zeggen dat ze de film toch best leuk vond. Ze was zwaar in de minderheid. Het merendeel van het publiek keek glazig naar het scherm terwijl de credits in beeld kwamen. Anderen renden zo snel als ze konden de zaal uit.

Wel voelde we ons allemaal verbonden met elkaar. Het is namelijk niet iedere dag dat je zo’n traumatische gebeurtenis deelt met wildvreemden.

Mijn advies? Skip deze film. Je hoeft hem zelfs niet te gaan kijken om hem belachelijk te maken. Het is het niet waard. Ga leuke dingen doen in die twee uur. Bekijk een goede film. Ga bungeejumpen. Bezoek je schoonmoeder. Alles behalve dit. Geloof me, op een dag zal je me dankbaar zijn.