Weinig moderne musicals hebben zo’n bliksemsnelle opkomst gekend als Dear Evan Hansen. De musical, die in 2016 op Broadway zijn debuut maakte, veroverde een vaste plek in de canon van hedendaagse musicaltheater. Sinds 16 juni verovert deze musical ook de harten van Nederland. Maar achter de tranentrekkende ballads en oprechtheid uit de digitale tijdperk schuilt een ingewikkelde vraag: is Dear Evan Hansen een moedige afrekening met geestelijke gezondheid, of een emotioneel manipulatief verhaal in een Spotify-vriendelijke playlist?
Waar gaat Dear Evan Hansen over?
Het verhaal draait om Evan Hansen, een sociaal angstige middelbare scholier die in opdracht van zijn therapeut brieven aan zichzelf moet schrijven om zo een positieve insteek te krijgen. Echter vormt een van deze brieven onbedoeld de oorsprong van een leugen die uit de hand loopt. Wanneer zijn klasgenoot Connor Murphy zelfmoord pleegt, leidt een misverstand ertoe dat Connors familie gelooft dat Evan zijn beste- en misschien wel enige- vriend was. Connor worstelde namelijk zelf ook met zijn geestelijke gezondheid.
In plaats van ze te corrigeren, zet Evan de leugen voort en vindt hij voor het eerst in zijn leven connecties, een doel, en het gevoel om gezien te zijn. Echter spreidt deze leugen uit over social media en raakt Evan verstrikt in zijn eigen leugen. Hierna gaat het helemaal mis en wanhopig probeert Evan zijn ‘perfecte’ leventje vast te houden, maar dat blijkt niet zo makkelijk te zijn in een digitale wereld.
Thematiek
Zoals je misschien al kan afleiden, speelt Dear Evan Hansen met kwetsbare thema’s die tegenwoordig bij iedereen welbekend is. Van onzekerheid en depressie, tot liefde, vriendschap, en zelfs zelfmoord. Samen maakt het een emotioneel geladen voorstelling, maar de musical verpakt deze thema’s in met humor en meezingende liedjes. Het is zeker een gewaagde uitdaging om zulke diepgaande onderwerpen aan te pakken in een musical voor jong en oud. Waarom deze musical het publiek zo emotioneel raakt, is waarschijnlijk te danken aan de dualisme van het internet. Aan de ene kant is het een omgeving van vrijheid dat mensen verbindt, maar aan de andere kant is het een duistere plek van leugens en bedrog.
Daarbuiten speelt er ook van alles wat. Met twee afwezige ouders, een vader die hem verliet sinds kindertijd en een hardwerkende moeder, voelt Evan zich eindelijk gezien wanneer de Murphy’s hem opnemen in hun familie. Toch is niet elke familie perfect. Ook de welgestelde Murphy’s hebben zo hun problemen. Een zoon met agressieproblemen, een dochter die altijd klaar moest staan voor haar ouders en broer, en twee ouders met verschillende meningen over de juiste aanpak voor hun zoon. Het is een confronterende weerspiegeling van de maatschappij waarin we leven.
De performance
Het was opmerkelijk dat zo’n kleine cast, zo’n impactvolle voorstelling kan neerzetten. Opkomend musicaltalent Ward van Klinken speelt de hoofdrol van Evan Hansen. De rest van de cast bestaat uit Marlijn Weerdenburg, Cystine Carreon, Nyncke Beekhuyzen, Lisa Schol, Pepijn van den Berg, Alex van Bergen, Dave Rijnders en Naima Bayo. Voor mij waren de meesten nog onbekend en ik was daarom ook positief verrast met het talent van hun algehele performance. Eén punt van kritiek zijn de zenuwtrekjes van Evan. Hoewel het niet onbekend is dat dit kan uiten tot nek krabben, statische bewegingen, of knipperende ogen, was deze representatie iets te dramatisch. Of het nu musicaal dramatisch is of gewoon een onrealistische weergave, is dus de vraag.
Omdat het verhaal origineel Engelstalig is, kan het even wennen zijn om de liedjes in het Nederlands te horen. Ook al is de boodschap hetzelfde, de Nederlandse vertaling brengt het op een andere manier over. Of dit positief of negatief is, ben ik nog niet helemaal uit. Eén ding is zeker, het is een intrigerend contrast. De dans was erg beperkt als je het vergelijkt met een musical als Mamma Mia, maar de zang onbetwijfeld het sterkste aspect. In het begin leekt het alsof de cast er even in moest komen, maar al snel galmde de zaal met harmonieuze klanken. De dynamiek tussen de castleden kwam ook sterk over. Een kleine cast betekent dus ook een krachtige band van vertrouwen.
Minimalistisch decor
Toen de gordijnen open gingen, was ik skeptisch over het decor. Waarin de meeste musicals kunstzinnige decor gebruiken, had Dear Evan Hansen een minimalistisch decor. Deze bestond voornamelijk uit een modulair houtbewerkte platform. Het vraagt om wat verbeeldingskracht van het publiek, maar uiteindelijk paste het goed bij de musical. Geen rekwisieten om je af te leiden van het grotere plaatje of van het live orkest dat op de achtergrond de muziek dirigereerde. De visueel aantrekkelijke projecties bracht ook meer leven in het levenloze decor.
Conclusie
Dear Evan Hansen is geen traditionele musical vol glitter, bombastische dansnummers en onbetwistbare helden. Het is een intieme en confronterende voorstelling die de rauwe complexiteit van het mens-zijn blootlegt—en dat doet het, ondanks enkele vertaalhobbels en een minimalistisch decor, met verrassend veel zeggingskracht. De voorstelling vraagt veel van zijn publiek: empathie, zelfreflectie, en het ongemak om moreel grijs gebied te betreden. Want hoe ver mag je gaan om ergens bij te horen? Is Evan een dader, slachtoffer, of simpelweg een mens in paniek? Of Dear Evan Hansen nu een oprechte poging is om geestelijke gezondheid bespreekbaar te maken of een emotionele valstrik verpakt in catchy coupletten—die vraag blijft hangen. En misschien is dat wel precies wat deze musical zo krachtig maakt: het laat je niet los. Net als het internet dat het zo kritisch portretteert, blijft het in je hoofd rondzingen, lang nadat de laatste noot geklonken heeft.
Dear Evan Hansen
Goed
- Diepgaande thematiek
- Mooie boodschap
- Meesleepende muziek
- Live orkest
Niet zo
- Weinig decor
- Minimalistisch
- Voorspelbaar
