Als er iemand de naam Cate Blanchett noemt, dan ben ik al van de partij. Dit was ook het geval bij The House With A Clock In Its Walls. De trailer was ook leuk, maar het is niet de eerste keer dat een trailer een heel ander beeld geeft dan de daadwerkelijke film. The House With A Clock In Its Walls is een fantasie/horror film die gebaseerd is op het boek met dezelfde naam, geschreven door John Bellairs. Het boek kwam uit in 1973, dus het heeft even geduurd voordat het verhaal op het grote scherm verscheen. Jack Black speelt de tovenaar Jonathan, Cate Blanchett de heks Florence Zimmerman en Owen Vaccaro is het weeskind Lewis. De vraag is natuurlijk of de film het kijken waard is.
Waar gaat het over?
Het verhaal gaat over de tien jarige Lewis die na de dood van zijn ouders gaat wonen bij zijn oom Jonathan. Het oude huis waar hij intrekt blijkt magisch te zijn en verstopt in de muren zit een klok die onvindbaar is. Een geheime wereld vol magie en tovenaars opent zich voor Lewis. Dit gaat allemaal goed totdat Lewis per ongeluk de doden weer tot leven wekt.
Een leuke rit
The House With A Clock In Its Walls is een film die niet zal gaan vervelend. Zolang je de verwachtingen niet erg hoog legt, zul je niet teleurgesteld worden. Het verhaal zelf is interessant en behalve het oude “de wereld gaat eindigen” cliché, is het ook best origineel. Het nadeel van de film is dat deze wel erg afhankelijk is van plot conveniences. Een duistere tovenaar heeft het hele einde van de wereld gepland, maar het hangt wel af van het feit of er een jong kind die gemanipuleerd kan worden op tijd naar het huis komt. Het lijkt een beetje ver gegrepen. In je achterhoofd houdend dat dit een kinderfilm is, is dit niet dusdanig storend dat het de magie uit het verhaal zuigt. Op sommige momenten waren de wendingen in het verhaal wel overduidelijk. Vaak wisten de karakters zelf oprecht van niets op zulke momenten. Dat was een beetje jammer.
De film is een goede mix van horror en komedie. Er waren genoeg schrikmomenten, maar deze zullen voor te kleine kinderen wel wat eng zijn. Dat gezegd hebbende denk ik wel dat het juist goed is dat dit soort verhalen hun weg vinden naar het grote scherm. Veel mensen klagen vaak dat kinderen geen films of boeken moeten consumeren die te eng zijn voor ze. Maar waarom niet? Het is juist goed dat kinderen het gevoel van angst en gevaar ervaren en dat ze leren dat ze die gevoelens ook kunnen overwinnen. Ze moeten gewoon hun instinct volgen en dapper zijn. Hoewel Coraline een stuk enger is, hebben beide films wel die enge vibe die in veel andere kinderfilms mist. Omdat The House With A Clock In Its Walls juist zo’n goede mix is tussen humor en horror, denk ik ook zeker dat de film aan zal slaan bij de doelgroep. Dat is uiteindelijk het belangrijkste.
Jack Black en Cate Blanchett
De film blijft er op hameren dat het goed is om raar te zijn. Alhoewel ik het eens ben met dat sentiment, voelde het wel een beetje alsof het er allemaal te dik bovenop gelegd werd gedurende de film. Op sommige momenten ergerde ik me zelfs aan Lewis. Ja, we weten dat je anders bent. Er zit wel een verschil tussen raar zijn en doen alsof je raar bent. Lewis overtuigde mij er niet van dat hij ook echt zo’n vreemde vogel was. Hij lijkt een beetje op die edgy person die zegt dat de muziek die jij luistert slecht is, terwijl hij zelf naar Bach luistert. Tarby, een vriend van Lewis, blijkt uiteindelijk ook gewoon een stereotype te zijn van de populaire kinderen op school. Dat is jammer, want er had zoveel meer gedaan kunnen worden om deze personages te ontwikkelen.
Jack Black en Cate Blanchett redden de film. Jack Black is in principe zichzelf, zoals in vrijwel iedere film, maar het werkt. Hij is grappig maar kan ook omgaan met de serieuzere momenten in de film. Cate Blanchett is niets minder dan een godin. Het is fantastisch om haar te zien acteren, vooral omdat ze zo weinig nodig heeft om zoveel te zeggen. Het duo werkt goed samen en dat komt de film zeker ten goede.
Conclusie
Ook al is The House With A Clock In Its Walls een kinderfilm, er is genoeg voor volwassenen om ook van de film te genieten. Soms zijn er wel iets teveel clichés, maar zolang je daar doorheen prikt is het een vermakelijke film. Daarnaast staat de film op zichzelf en lijkt er ook geen ambitie te zijn om een vervolg te maken. Dat is ook verfrissend.
Als je Coraline of Miss Peregrine’s Home For Peculiar Children leuk vindt, dan is deze film zeker het bekijken waard.
