In de ‘ode aan Brendan Fraser’ rubriek kun je onder andere de review lezen van de film Inkheart (Hart van Inkt) met natuurlijk Brendan in de hoofdrol. De conclusie die daaruit kwam, is dat de wereld die neergezet wordt prachtig is en het acteerwerk maakt de film nog beter. Er zitten ook zoveel bookish goals in en dat sluit perfect aan op de schrijfstijl in het boek. Toch waren er een stuk of zeven plotholes die de film toch maar drie sterren waard maakte. Het is een leuke film zonder al te veel diepgang helaas. Dat proef je des te meer wanneer je het boek hebt gelezen! Niet heel gek dat 500 bladzijden niet in anderhalf uur past, maar alsnog. Let’s review.
Hart van Inkt: waar gaat het eigenlijk over?
Meggie is dol op verhalen en op boeken, net als haar vader Mo. Toch heeft Mo nooit iets willen voorlezen, in al die lange jaren sinds Meggies moeder op een raadselachtige manier is verdwenen. Op een nacht klopt er een vreemde figuur bij ze aan. Hij komt ze waarschuwen voor een nietsontziende schurk die achter Mo aan zit, en achter een bijzonder boek dat Mo in handen heeft: Hart van inkt. Meggie heeft dat boek nog nooit gezien. Nu moet Mo zijn dochter wel zijn grote geheim vertellen, en haar uitleggen waarom hij nooit meer wil voorlezen. Mo is in levensgevaar! Ze slaan op de vlucht, en dat is het begin van een uitzonderlijk avontuur.
Het boek: wat vinden we ervan?
Pluspunten
Pluspunten- Zoals in de intro benoemd: een prachtige magische wereld. Super origineel beschreven in een prettige schrijfstijl.
- Elinor en Farid hebben ook in het boek (in vergelijking met de film) weinig nut, maar hun rollen zijn wel veel duidelijker. Fenoglio vind ik ook veel beter en waardevoller neergezet in het boek. In de film is hij niet echt likeable.
- Hele poëtische grafkelder gevangenis die mooi past bij Capricorns persoonlijkheid.
- BACKSTORIES YES!
- Illustraties die doen denken aan etsen en tsja, dat vind ik gewoon echt heel gaaf
Minpunten
- Meggie is net als in de film een beetje betweterig en verwend. Ik weet dat ze nog maar twaalf is, maar ik vind het lastig een band met haar op te bouwen omdat ze zo kinderlijk, nieuwsgierig en impulsief is op sommige momenten.
- De plottwist rondom Stofvinger is erg voorspelbaar.
- Jammer dat Mo’s flashback niet wordt uitgewerkt, maar wordt verteld als een statische monoloog in plaats van dat je het beleefd.
- Halverwege het boek lijkt het perspectief van Meggie naar alwetende verteller te switchen. Dat is een beetje verwarrend, maar wel begrijpelijk wat de verhaallijn betreft.
- Ondanks dat de schrijfstijl prachtig is, wordt er wel overdadig gebruik gemaakt van uitroeptekens.
- De verhaallijn is in het boek nog repetitiever met het constant vluchten en gevangen genomen worden
Zonder al te veel te spoileren: een vergelijking tussen de eindes
In de film is het heel erg eind goed al goed, alsof er niets gebeurd is. De romance die zich ‘ontplooit’ (lees: er gehaast doorheen wordt gejast) had voor mij echt niet gehoeven. Daarnaast ligt de nadruk veel meer op female empowerment voor mijn gevoel en dat is mij iets te geforceerd.
In het boek gebeuren er daarentegen allemaal gekke dingen die niet per se beter zijn. Ik kan waarderen dat het een stuk minder zoetsappig is, maar… De rol van Mortola, Basta en Fenoglio vond ik bijvoorbeeld onduidelijk, ongeloofwaardig en onnodig. Daarnaast, hoezo ineens al die sprookjesfiguren…? Het einde van het boek is redelijk definitief, dus dat maakte me wel weer heel nieuwsgierig naar deel 2: Inkspell.
Hart van Inkt: showdown!
Ondanks dat ik het einde van de film eigenlijk beter vond, wint het boek voor mij toch.
- De plottwist rondom Meggie’s moeder is in het boek beter uitgewerkt als echte verrassing.
- De band tussen Stofvinger en Resa is in het boek veel interessanter.
- Ik vind het veel geloofwaardiger dat Stofvinger niet met magie vuur kan maken, maar dat hij gewoon mens is (en dat hij Farid dus dingen kan leren zonder dat het te makkelijk of onrealistisch is).
- Ook fijn dat Darius, Basta en Capricorn een backstory hebben. In de film worden sommige dingen kort aangehaald, maar lijken quick fixes te zijn. In het boek hebben ze echt hun meerwaarde.
- DE POLITIE! Iemand heeft genoeg hersenen om in ieder geval te proberen de politie te bereiken. Dat maakt het verhaal geloofwaardiger. In de film was dat ver te zoeken.
Dus: kun je optimaal van het boek genieten zonder de film gezien te hebben? Zeker. Moet je het boek gaan lezen wanneer je eerst de film gezien hebt? Zou ik niet per se aanraden. Wil ik weten wat jij van Inkheart vindt? Kom maar op!
Hart van Inkt
Bookish goal!
Goed
- Origineel
- Fantasierijk
- Meeslepend
- Leuk
Niet zo
- Hoofdpersoon is irritant
- Overbodige personages
- Overbodig repetitief
- Voorspelbaar
