Een ode aan Brendan Fraser: Inkheart

Iedereen kent deze fase wel: de Brendan Fraser fase. Of je kent vast wel iemand die hem gehad heeft. Ik weet van mezelf dat ik al minstens drie keer in mijn leven een Mummy marathon heb gehouden en dat hij een van mijn favoriete personages uit Scrubs was. Tom Cruise met z’n Mummy doet het voor mij toch niet. Maar ik maakte voor het eerst kennis met Brendan Fraser in Inkheart…

Brendan Fraser kan niet alleen goed acteren (zie Inkheart, de Mummy en George of the Jungle), maar hij doet ook veel stunts zelf en is grappig. Dat geeft aan hoe veelzijdig hij is. Juist het feit dat hij veel actiefilms deed, zorgde ervoor dat hij veel operaties heeft moeten ondergaan. Een deel van zijn knie moest bijvoorbeeld vervangen worden. Ondertussen is hij 51 jaar oud en acteert hij nog steeds. Doorzetten, ook na zijn scheiding. Tegenwoordig is hij te horen in de TV serie Doom Patrol als Robotman, maar in Inkheart is hij terug te zien in zijn volle glorie. Hier heeft hij echt mijn hart gestolen en ik vertel jullie graag waarom.

Soms heb je gewoon behoefte aan een film die echt LEUK is. Gewoon feeldgood, niet te ingewikkeld, happy end. Dat is Inkheart. Er zit denk ik één scène in waarvan je zou kunnen huilen en voor de rest is het gezellig en spannend. Lekker doen dus, als je net een gespannen vaderdag achter de rug hebt of vlak voor de verjaardag van die oom waar je eigenlijk een hekel aan hebt. Nog héél even een momentje voor jezelf.

Waar gaat Inkheart over?

Brendan Fraser’s personage Mo krijgt van Cornelia Funke (de schrijfster van het boek dat verfilmd is) magische krachten. Hij kan namelijk door hardop voor te lezen dingen laten verschijnen. Denk hierbij aan het glazen muiltje en de Minotaurus, maar ook aan de slechterik uit een verhaal. Er gaat helaas in ruil wel altijd iets terug het boek in… Lekker onvoorspelbaar en onheilspellend.

Mo heeft een vrouw en dochter, maar zijn vrouw Resa is al jaren vermist. Zijn krachten houdt hij voor zijn dochter Meggie geheim, maar nieuwsgierig aagje dat het is, uiteindelijk moet hij het haar toch vertellen. Ze worden namelijk ontvoerd door Gollum, eh ik bedoel Smeagol, ik bedoel Capricorn (Andy Serkis). Daarmee wil hij Mo dwingen hem schatten, soldaten en nog veel engere dingen voor te lezen.

Zullen Mo en zijn dochter kunnen ontsnappen? Verslaan ze Capricorn en zijn trawanten? Zien ze Mo’s vrouw ooit nog terug?

Waarom deze film de moeite waard is

In de eerste paar minuten wordt de wereld al neergezet: prachtig en magisch. Gezellig en mysterieus. Naadloos rol je door in onheilspellend, meeslepend en spannend. Meteen heb je vragen als: wat is er dan met Resa gebeurd? En is Dustfinger wel te vertrouwen? Ook merk je direct op dat de cast heel sterk is, met grote namen als Paul Bettany en Helen Mirren.

De minions van Capricorn vind ik heel origineel en ‘mooi’ vormgegeven. Het zijn lelijkerds, maar wel op zo’n manier dat je ziet dat er echt moeite in is gestoken. Darius vind ik daarnaast een leuke toevoeging en hij maakt nog een beetje persoonlijke ontwikkeling door ook!

Er zitten daarnaast zoveel bookish goals in deze film: kneuterige boekenwinkeltjes, wandhoge boekenkasten en een speciale leesvensterbank. Heerlijk. Het hele verhaal voelt als schrijver stiekem ook gewoon empowering. Dat woorden zoveel impact kunnen hebben, dan moet je je wel trots voelen. De scène waarin geliefden net buiten handbereik zijn bijvoorbeeld, is echt hartverscheurend door de machteloosheid. Die proef je echt.

De spanning richting het einde wordt ontzettend goed opgebouwd tot het climaxt in een feelgood happy ending. Er zitten aan het einde niet echt meer grote plottwists, maar wel nog een leuke wending die ik niet per se meer verwacht had.

Wat nou net een beetje jammer is (het is niet jouw schuld Brendan Fraser)

Ik heb het boek heel lang geleden een keer gelezen en weet niet meer precies hoeveel er matcht met de film, maar er vielen wat elementen uit de toon:

1. Ik heb er altijd een hekel aan wanneer zoons of dochters totaal niet lijken op of klinken als hun ‘ouders’. Dat breekt voor mij de realiteit die wordt neergezet echt wel een beetje, maar ik ben een zeikerd. Moving on.
2. Elinor die fantastisch neer wordt gezet door Hellen Miren wankelt op de rand van amusant en irritant, maar achteraf blijkt dat haar rol totaal geen toegevoegde waarde heeft. De film had prima zonder haar (en zonder Farid ook trouwens) opgenomen kunnen worden. Daarnaast maken de scènes waarin Elinor zit de film traag. Ze halen de spanning die wordt opgebouwd er helemaal uit.
3. Capricorn is een geloofwaardige klootzak, fantastisch gespeeld door Andy Serkis, maar Basta is net te knullig. Ook dat breekt de realiteit een beetje, al kan ik zijn achtergrondverhaal wel waarderen. Daar is ook echt aandacht aan gegeven.
4. Waarom wordt er in de tweede helft van de film hardop gelezen, terwijl overduidelijk is dat dat een slecht idee is? Ik snap wat het doet voor de verhaallijn, maar de gedachtegang is ver te zoeken.
5. Waarom geeft Dustfinger de sleutels niet gewoon in de kerkers voordat hij wegrent?
6. Waarom heeft Farid dezelfde krachten als Dustfinger? Ik dacht dat die hem juist uniek maakte en ze komen niet eens uit hetzelfde boek!
7. Hoezo wordt Capricorn gezien als Master of the Shadow, terwijl hij niet degene is die de Shadow heeft opgeroepen?

Off topic: what is up met die lelijke jurk die Meggie aan het einde draagt?

Dat eerste punt reken ik niet zwaar, omdat ik er nog nooit andere mensen over heb horen klagen, maar de rol van Elinor en de rol van Basta zijn toch wel echt minpunten. Daarnaast zijn er nog drie plotholes waar ik eigenlijk niks mee kan. Maar ja, Brendan Fraser. En dan is alles weer goed.

Inkheart

0.00

3.15

Plot

3.0/5

Personages

3.5/5

Fantasy

5.0/5

Verrassend

1.0/5

Goed

• Origineel
• Fantasierijk
• Meeslepend
• Leuk
• Sterke cast

Niet zo

• Plotholes
• Overbodige personages
• Te simpel