De hype rondom de boeken van John Green is langzaam aan het uitsterven. De reden hiervoor is simpel: iedereen heeft zijn boeken nu wel gelezen. Of nou ja, bijna iedereen… Tot een paar weken terug had ik nog nooit een boek van deze legendarische YA-auteur gelezen, maar daar is nu verandering in gekomen. Zoals jullie ondertussen misschien wel weten ben ik dol op readathons en boekenclubs. Ik kwam er laatst een tegen van @alissasbooktopia op Instagram rondom Het grote misschien en besloot toen dat ik hier eindelijk eens aan zou beginnen.
Het grote misschien is uitgegeven door Gottmer en heet in het Engels Looking for Alaska.
Dit boek is vertaald door Aleid van Eekelen-Benders.
De flaptekst van Het grote misschien
Miles Halter is gefascineerd door beroemde laatste woorden. Die van de dichter Rabelais – ‘Ik ga op zoek naar een Groot Misschien’ – inspireren hem om zijn onbeduidende leven achter zich te laten en de wereld in te trekken, naar een kostschool in Alabama. Daar vormt hij al snel een onafscheidelijk drietal met zijn kamergenoot de Kolonel en diens beste vriendin Alaska.
Alaska is mooi, slim, supersexy en totaal verknipt. Miles weet dat hij de grens van hun prille vriendschap niet zou moeten overschrijden, maar wanneer zij hem de laatste woorden van de vrijheidsstrijder Simon Bolívar vertelt – ‘Hoe kom ik ooit uit dit labyrinth!’ – is hij op slag verliefd. Terwijl Miles dieper haar wereld in wordt gezogen, dringt de betekenis van die laatste woorden langzaam tot hem door en katapulteert Alaska hem ongenadig het Grote Misschien in.
Tab, tab, tab
Wanneer ik een boek lees voor een boekenclub, vind ik het fijn om tabjes in het boek te plakken. Hiermee houd ik verschillende dingen bij: informatie over het plot (geel) en de personages (oranje), leuke weetjes (groen), ontroerende momenten (blauw) en quotes die ik echt ge-wel-dig vind (roze). In dit boek heb ik elke kleur minstens één keer gebruikt. John Green heeft het voor elkaar gekregen om de personages allemaal te ontwikkelen in een mooi en verslavend plot. Hierin heeft hij vervolgens ook nog hele leuke weetjes en prachtige citaten in weten te verwerken.
Personages en hoofdstukopbouw
Het boek speelt zich af gedurende een heel schooljaar. In die tijd maakt Miles kennis met heel veel mensen op zijn nieuwe school, omdat het zijn eerste jaar daar is. De vriendschappen die ontstaan komen niet zomaar uit de lucht vallen. Ze zijn mooi opgebouwd en de personages gaan ook steeds meer als echte vrienden voelen. Net als in echte vriendschappen zie je hier ook wel eens scheurtjes ontstaan, maar de groep is sterk genoeg om deze weer te lijmen. Ik vond deze ontwikkeling super mooi een zeker een groot pluspunt van het boek.
Een ander pluspunt is de aftelling in het boek. Het boek begint bij “136 dagen ervoor”. Je weet niet wat er gaat gebeuren, maar je weet wel dat er iets groots aan zit te komen. Na deze gebeurtenis gaat het boek verder met “erna”. Deze tijdsbepalingen zorgen ervoor dat je steeds verder wilt lezen, omdat je wil weten wat er gaat gebeuren. Het boek werd voor mij een echte verslaving. Ik moet toegeven dat ik op een gegeven moment wel had geraden wat er zou gebeuren, maar dat nam niets weg van de impact die deze gebeurtenis had.
Laatste woorden in overvloed
Dan een klein minpuntje: Miles heeft een passie voor laatste woorden van bekende mensen, die ook regelmatig in het boek verwerkt zitten. Deze sluiten vaak heel mooi aan op de context uit het plot, maar op een gegeven moment was ik ze een beetje zat. Er zaten super mooie citaten tussen en ook hele inspirerende woorden. Deze kwamen echter zo vaak tevoorschijn dat ik de toevoeging ervan niet meer zag. Voor mij had het meer indruk gemaakt als er op bepaalde moment meer focus was gelegd op het hier en nu dan op levensbeschouwelijke uitspraken. Dit was het enige punt aan het boek wat ik anders had willen zien, maar ik zie wel in waarom anderen dit juist erg waarderen.
Wat is Het grote misschien nou eigenlijk?
Eerlijk gezegd weet ik niet zo goed of ik deze vraag wel kan beantwoorden. Ik denk dat iedere lezer hier een andere mening bij zal vormen, dus er is niet één antwoord goed of fout. Het grote misschien zit vol belangrijke vragen zoals deze, waardoor je steeds dieper na gaat denken over het plot. Het verhaal is daardoor een stuk heftiger gelopen dan ik in eerste instantie had gedacht. Hier moet je van houden, want ik weet uit ervaring dat zo’n boek niet voor iedereen geschikt is.
Hoe nu verder?
Ik heb enorm genoten van dit boek, dus ik ga zeker verder met de boeken van John Green. Het plot was echt verslavend en de relaties tussen de verschillende personages waren heel mooi opgebouwd. Dat smaakt naar meer! Vooral Schildpadden tot in het oneindige lijkt mij heel mooi. En het wordt nu ook wel tijd om The Fault in Our Stars te lezen natuurlijk… Mocht je nou nog meer willen genieten van Het grote misschien: dat kan! Op Hulu is de serie van dit boek te zien, met de naam Looking for Alaska. Deze serie heb ik nu nog niet gezien, maar ik ben heel benieuwd hoe de verfilming eruit ziet!
Welke andere boeken van John Green raden jullie mij aan? Laat het hieronder weten! 🙂
Het grote misschien
Smaakt naar meer
Goed
- Verslavend plot
- Realistische personages
- Pakkende opbouw
Niet zo
- Veel informatie
