Het begint inmiddels vrij lastig te worden om een écht goede muzikale biopic te vinden: de film Bob Marley: One Love eerder dit jaar was geen succes. We hadden goede hoop voor de film over de ‘mooiste stem van Noord-Londen’: Amy Winehouse. De regisseur weet hoe ze een biopic kan maken en de cast ziet er goed uit. Helaas komen we ook deze keer weer bedrogen uit.
Waar gaat Back to Black (2024) over?
De opstandige puber Amy Winehouse komt uit een gebroken gezin. De moeder is weinig in beeld en kampt met veel problemen en haar oma Cynthia (Lesley Manville) is het grote voorbeeld van Amy. Zingen is haar grootste hobby en oma is overtuigd dat ze ooit door zal breken. Haar eerste album Frank blijkt een gigantisch succes en het managementbureau en de platenmaatschappij buitelen over Amy heen. Maar ze wil de beroemdheid niet: ze wil muziek maken.
Op dat moment ontmoet Amy in een bar de liefde van haar leven: Jack O’Connell. Het blijkt wederzijds, maar na het gigantische succes van het tweede album Back to Black (tevens de titel van deze film) blijkt dat het succes van Amy haar liefdesleven flink in de weg kan staan.
Titel van het album
Iedere kijker en bezoeker zal er anders inzitten, maar bij een muzikale biopic wil je toch vooral veel muziek horen. Het feit dat regisseur Sam Taylor-Johnson vooral de teksten en de muziek van de tracks op het tweede album Back to Black als leidraad voor deze film wilde nemen, stemde ons hoopvol.
De muziek is het hoogtepunt van deze film. De prachtige en soulvolle stem van Amy wordt eigenlijk best prima geïmiteerd door Maria Abela. Het feit dat Amy zwaar geïnspireerd was door jazzmuziek en door grootheden als Tony Bennett werd gezien als één van de grotere talenten in de muziekindustrie. Volgens de documentaire Amy uit 2015 was ze zelfs zo snobistisch, dat ze onaangekondigd colleges ging geven over de jazzgeschiedenis. Deze kant van Amy zie je echter in deze film totaal niet terug.
Was Amy nu zo’n roekeloze rebel?
Eigenlijk zien we in Sam Taylor-Johnson’s versie van het leven van Amy Winehouse maar één kant: een eigenwijze puber die in de tien jaar die we van haar leven zien maar weinig heeft geleerd. Een grote mond richting de mensen die het goed met haar voor hebben en een liefde voor aandacht. Het is niet alleen eenzijdig, het is ook gewoon niet waar: ze was juist heel aardig tegen haar managers en zette vooral de liefde voor de muziek op de eerste plaats. Natuurlijk was er ook een roekeloze zijde en die mogen we niet vergeten, maar het is niet haar enige kant.
Doordat er zo uitgebreid wordt ingegaan op die zijde van haar verhaal, is het geheel een beetje vlak. Zowel de échte donkere kanten van haar leven als de vele vrolijke momenten die ze heeft gekend worden maar weinig aangeraakt. Er is bijna geen sprake van accenten en vooral in het eerste deel gebeurd er zo weinig dat je in staat bent om af te haken. Eigenlijk houdt alleen de muziek je nog op de been.
Strompelen door New York en de pubs
Over het album zelf zien we ook erg weinig: terwijl Amy uren en uren doorbracht in de studio in New York om haar nummers in detail uit te werken samen met haar producer Mark Ronson (waar overigens ook andere dingen mee gebeurde), zien we in deze film slechts de “ziel onder de arm” momenten in de Big Apple. Waar is haar liefde voor muziek? Waar is het plezier in de studio? Dat zijn de dingen die we graag willen zien!
We zien in Back to Black vooral een vervelende, recalcitrante versie van Amy Winehouse. In werkelijkheid kon ze juist ook zacht en verlegen zijn. We zien daarvan hele kleine hintjes in de momenten tussen Amy en haar oma Cynthia: ook direct de beste momenten in deze film. Er is weinig ruimte voor de stormachtige momenten en de vrolijke momenten: haar leven wordt gereduceerd tot drugsverslaafd en verliefd: een karikatuur.
Conclusie
De film Back to Black voelt niet af. Hele onderdelen uit de slechts 27 jaar dat Amy op deze aarde heeft rondgelopen worden niet aangehaald in deze film, terwijl ze zeker relevant zijn. Sam Taylor-Johnson heeft met Nowhere Boy (2008) laten zien dat er best een goede biopic in zit, maar het lukt haar met deze film niet. Als je al kan spreken over een eerbetoon aan Amy, worden toch vooral de negatieve kanten van haar leven belicht. Hier valt geen eer aan te behalen.
Back to Black
Saai
Goed
- Muziek
- Hoofdrol
Niet zo
- Slechte verhaalkeuzes
- Incoherent verhaal
- Karikatuur van Amy gemaakt
