Uit as herrezen is de ontknoping van spannende fantasyboekenreeks ‘De Raad van Vha’rymn’. Waar Voorbij het Wederwoud fantasierijk, leuk, avontuurlijk en spannend was, hebben de twee vervolgdelen een compleet andere stijl. Het blijft gaan over de prachtige onvoorwaardelijke liefde tussen twee zussen, maar het wordt ineens zoveel meer. Als het duister roept is onvoorstelbaar veel duisterder dan boek 1 en Uit as herrezen is niet veel gezelliger. Is het ‘t waard om je door die twee boeken heen te slaan voor de conclusie?
Waar gaat Uit As Herrezen over?
Na haar ontsnapping uit Fulsur Piek is het Phaun eindelijk gelukt om terug te keren naar het Wederwoud. Toch blijkt haar thuiskomst allesbehalve waar ze op had gehoopt. Het loopt spaak tussen Phaun en haar schoonzus Noova en beiden zullen ze de consequenties van hun acties onder ogen moeten zien.
Veel tijd om haar keuzes te overdenken krijgt Phaun echter niet, want ondanks haar hernieuwde vrijheid ligt de dreiging van de Raad van Vha’Rymn eeuwig op de loer. Opnieuw begint ze aan een reis die haar innerlijke kracht op de proef zal stellen en waarin ze haast onoverkoombare hindernissen moet overwinnen. Zal Phaun er in slagen om de volken van Vha’Rymn te verenigen? Of is haar hoop op een betere toekomst tevergeefs?
Klinkt gezellig, toch?
De sfeer van Uit as herrezen komt duidelijk door in de flaptekst. Ruzie tussen Phaun en Noova, dreiging, verraad, hindernissen, hoop die tevergeefs is. Vooral de hoofdstukken die zich afspelen voordat Phaun aan haar nieuwe reis begint, zijn erg zwaar en deprimerend.
Ik heb al vaker geroepen dat Valentijn Ringelberg erg goed kan schrijven en dat geldt ook voor dit boek. Juist omdat de eerste hoofdstukken ontzettend authentiek en meeslepend zijn, zijn ze ook frustrerend. Als lezer snap je Phauns gevoelens, maar het leest niet prettig dat ze wrokken koestert.
Helaas leest Uit as herrezen een stuk sneller als er meer luchtige en gezellige momenten in hadden gezeten voor afwisseling en contrast. Scènes met Ofylius zijn daar een goed voorbeeld van. Scènes die in de droomwereld afspelen ook, tot op zekere hoogte. Die halen het tempo er wel enigszins uit.
Uit as herrezen heeft veel opbouw voor een slotdeel
Waar ik van stond te kijken, is hoeveel opbouw er in dit boek zit, terwijl het ‘t laatste deel is. Het is net als Als het duister roept erg characterdriven. Dat in combinatie met de hoeveelheid opbouw, maakt dit boek traag wanneer je behoefte hebt aan plot. Natuurlijk zitten er spannende scènes in, zoals het gevecht op de brug en wat zich afspeelt in de gevangenis, maar dat was voor mij niet genoeg om het tempo erin te houden.
Pas na tweederde barst Uit as herrezen los
Zodra Phaun de ondergrondse wereld betreedt, wordt Uit as herrezen zoveel spannender en sneller. Gave plotwendingen waar je al drie (of vijf) boeken naar toe leeft, vliegen je om de oren. Het einde van het verhaal wordt zelfs ietsje meer sciencefiction, wat voor een extra verrassende laag geweldigheid zorgt. En die epiloog… Ik ben gewoon sprakeloos.
Alles waar de Ambassadeur dit boek mee te maken heeft: subliem. De band tussen Phaun en Tish: een geweldig voorbeeld voor hoe het óók kan, zonder overbodige drama. Een onverwachte keizerin die voor haar volk opstaat: ik zat met open mond te lezen. Fan-tas-tisch. Ik wou dat het hele boek zó goed was als de laatste paar hoofdstukken.
Dus: is alle narigheid het waard?
Volmondig ja! Uit as herrezen is ideaal als je van characterdriven verhalen houdt met veel diepgang en duisternis. Als je gek bent op politiek gekonkel en ‘we were uniting the people all along’ is dit helemaal jouw boek. Gooi daar een prettige schrijfstijl, een prachtige fantasywereld en een lading goed geschreven diversiteit tegenaan en je zit gebakken. Het is soms wat traag en zeker richting het einde zit het bomvol personages, maar ik kan met complete overtuiging Uit as herrezen een aanrader noemen. Op naar Het Land der Runen!