Het klinkt vast gek als ik zeg dat ik The Name of the Wind gelezen heb, ondanks dat de flaptekst me totaal niet aansprak. Het was zelfs geen coverbuy, al zou dat zeker gekund hebben! Dit boek is me aangeraden door een collega die zei dat dit hét fantasyboek was dat je gelezen moet hebben en ik moet hem daarin gelijk geven. The Name of the Wind is niet te vergelijken met iets dat ik eerder gelezen heb. Misschien leef ik gewoon onder een steen en ligt het aan mij, maar misschien ook niet.
Waar gaat The Name of the Wind over?
We ontmoeten Kote, een herbergier die eigenlijk de legendarische Kvothe blijkt te zijn (dé Kvothe van alle overdreven claims in de flaptekst). Het is al jaren niemand gelukt om hem te vinden, laat staan hem zo ver te krijgen dat hij zijn levensverhaal vertelt. Dit is dat moment. Kvothe neemt je mee door zijn jeugd bij zijn rondreizende ouders, zijn nare tijd in de stad Tarbean en hoe het er op de magische Universiteit aan toe gaat. Hij moet vechten voor de normaalste dingen en steeds vraag je je af: hoe gaat hij dit weer voor elkaar krijgen?
The Name of the Wind komt traag op gang
Trip is het eerste personage waar ik een band mee kan opbouwen, en dat is een bijpersonage dat verderop in het verhaal pas wordt geïntroduceerd… Het begin kon me totaal niet pakken en de scrael demonen zijn best spannend, maar het heeft totaal geen toegevoegde waarde voor de rest van het verhaal. Ik geef gewoon niet zoveel om de tegenwoordige tijd. Ik had veel liever meteen in Kvothe’s jeugd gedoken! Maar ik had alles wat Kvothe in Tarbean beleefd óók graag overslaan, want dat was eigenlijk alleen maar narigheid. Ik vond het oprecht lastig om te blijven lezen, omdat ik er behoorlijk down van werd. Wat ben ik blij dat ik door heb gezet!
De schrijfstijl van Patrick Rothfuss moet je ding zijn
De schrijfstijl van Patrick Rothfuss is af en toe wat complex, maar zijn beschrijvingen zijn fantastisch. Voor de mensen die de schrijfstijl van Stephanie Garber irritant vinden: this is how it’s done. Prachtig hoe hij de stem van Kvothe’s moeder omschrijft bijvoorbeeld. Daardoor kun je zijn ouders alleen maar liefhebben. Abenthy is een intrigerend personage en hij maakt me nieuwsgierig naar de mythische Chandrian. Een informatiedump is succesvol vermeden en het is nog eens heel goed gedaan ook.
Worldbuilding in The Name of the Wind
De wereld die Patrick Rothfuss heeft opgebouwd, is ontzettend uitgebreid. Het heeft een eigen kalender, feestdagen, geld, rassen, spreekwoorden, magiesysteem en geloofsysteem. Dat maakt het vooral in de eerste hoofdstukken nogal overweldigend. Ik waardeer het enorm nu ik het boek uit heb, maar je moet flink doorzetten. Het hele scheppingsverhaal had voor mij bijvoorbeeld niet gehoeven en ik sta ook niet achter de boodschap dat je demonen uit mensen kan slaan en dat je vrouwen mag slaan als ze vreemd gaan.
Dé beste magische school
Het lukt Kvothe op een gegeven moment om zich aan te melden voor University, een school waar je sympathy (magie) kunt leren. Vanaf dat moment ben ik volledig hooked aan The Name of the Wind. Dit is de magische school waar ik op gewacht heb. Het is serieus, pittig en concreet. Kvothe leert zó veel meer dan alleen sympathy en zelfs voor non-magische mensen lijkt me University fantastisch. Het verhaal wordt vanaf hier gelukkig een stuk interessanter en luchtiger, terwijl het wel serieus blijft.
Kvothe moet voor de normaalste dingen vechten, zonder dat het alleen maar narigheid is. Ik heb ondertussen ook wel echt een band met hem opgebouwd en ik zou graag bij hem in de klas zitten. Het is ook tof dat je over de verschillende vakken en docenten te weten komt, maar a) het zijn allemaal oude kerels en b) er zitten onwijs veel personages in dit boek! Ik kan ze ondertussen bijna niet meer uit elkaar houden om eerlijk te zijn. Daarnaast geeft dit boek me het idee dat de vrouwen altijd engelen of hoeren zijn. Aan de ene kant past dat wel bij het tijdsbeeld I guess, maar ik had het gewoon graag anders gezien.
De rol van muziek in The Name of the Wind
Zelf ben ik totaal niet muzikaal, maar Patrick Rothfuss beschrijft Kvothe’s muzikaliteit als een soort unieke liefde en dat is prachtig. Tijdens de muziekwedstrijd zat ik echt op het puntje van mijn stoel. Ik rootte zo hard voor hem! Het was zo spannend, meeslepend en mooi beschreven dat ik er bijna van moest huilen. Het was ook heel slim in elkaar gezet met hints die naar een climax opbouwen.
Magie, struggles, muziek én romantiek
Ondanks dat Kvothe tot over zijn oren verliefd is en vrouwen ontzettend poëtisch kan beschrijven, is dit (gelukkig) totaal geen zwijmelboek. Er zit precies genoeg romantiek in die je op je tenen houdt. Wel was ik behoorlijk teleurgesteld met de enorme opbouw naar de liefde van Kvothe’s leven. Het verhaal zelf is uiteindelijk heel leuk, maar het voelt wel oneerlijk, alsof er tegen me gelogen is. Ik vind het frustrerend als boeken hun eigen regels breken of dingen baseren op informatie die de lezer niet heeft, omdat je dan nooit zelf tot een conclusie kan komen. Ik denk nou eenmaal graag mee. En ik vind het irritant dat Kvothe de hele tijd wisselt tussen ‘oh wauw ik heb al het geld in de wereld en kan nu tuition en m’n schuld afbetalen!’ en ‘nu heb ik ineens geen rode cent meer’. Dat gaat vrij snel vervelen. Waarom is het steeds alles of niets?
Maar ook draken?
Een ontknoping vindt plaats in Trebon: een backwater dorpje waar Kvothe zonder duidelijke reden heen gaat in mijn ogen. Ja hij heeft een motivatie, maar het voelde voor mij ‘alsof het verhaal moest gebeuren’. Ineens laat Kvothe alles vallen om een nieuw avontuur te gaan beleven en héél toevallig komt hij daar een bekende tegen. Hoe natuurlijk en soepel de rest van het verhaal aanvoelde, zo kunstmatig en geforceerd voelt dit gedeelte van het verhaal. Op zichzelf is dit avontuur interessant en leuk, maar het lijkt niet in The Name of the Wind thuis te horen. Er zijn hints die opbouwen naar het bestaan van draken, maar dit hele Trebongebeuren kwam voor mij uit het niets.
En weer terug naar het heden
Zoals eerder genoemd, dat had voor mij niet gehoeven. Het verhaal van jonge Kvothe is nog lang niet klaar, maar omdat we richting het einde van het boek gaan, moet er een pauze geforceerd worden. Dat gebeurt met een random aanval in Kvothe’s herberg en Bast die ineens een totaal andere persoonlijkheid heeft van de ene op de andere bladzijde. Voelt een beetje gehaast en geforceerd allemaal. Het is supertof om te weten waar alle mythes rondom Kvothe vandaan komen, maar dat heeft echt achteraf pas waarde. Toen ik dat in de flaptekst en in de eerste hoofdstukken las, kwam het hol, arrogant en overdreven over, terwijl Kvothe helemaal niet zo is. Zonde!
The Name of the Wind is inderdaad hét fantasyboek
De worldbuilding in dit boek gaat verder dan wat ik ooit gelezen heb en het is zó ontzettend de moeite waard, zelfs al moet je je door sommige hoofdstukken worstelen. Als Kvothe echt zou zijn, zou ik hem zonder vragen te stellen volgen. Hij is zo tastbaar én dierbaar geworden, dat ik zeker de hele serie ga lezen. Als ik maar één boek zou mogen aanraden van alles dat ik ooit gelezen heb, zou het hoogstwaarschijnlijk deze zijn (afhankelijk van aan wie ik iets aanraad natuurlijk).
