Recensie: Touching Juliette serie heeft te veel romantiek en te weinig actie

Het is een tijd geleden dat de wereld in de ban leek van dystopische verhalen. The Hunger Games hield ons jarenlang in de ban van de boeken en de films. Divergent in mindere mate ook. Daarna bleef het redelijk stil in Dystopie-land. Er werden genoeg boeken uitgegeven met het onderwerp en ook pogingen ondernomen om nieuwe film series op te zetten (The Darkest Minds). Helaas waren geen van deze pogingen een groot succes. De boekenserie van Tahereh Mafi bracht daar verandering in. In 2011 kwam het eerste boek Vrees Me uit. Het werd een bestseller en de hype rondom de serie is nog altijd groot. Hoewel de serie uit drie boeken zou bestaan, komen er nu nog steeds boeken uit in de serie. Voor deze recensie kijken we naar de eerste drie boeken in de serie. Vrees Me, Breek Me en Vertrouw Me.

De Touching Juliette trilogie is uitgegeven door Blossom Books en is een vertaling van Shatter Me, Unravel Me en Ignite Me.

Waar gaat de serie over?

Het verhaal gaat over Juliette Friars, wiens aanraking dodelijk is. Niemand weet hoe het komt dat dit zo is, maar voor de veiligheid van iedereen zit ze opgesloten. Daar komt verandering in als de organisatie Het Herstel haar wil gebruiken als wapen.

Juliette heeft echter andere plannen. Ze vindt haar kracht terug en ontdekt dat zij niet de enige is die speciale krachten heeft. Juliette vecht terug en heeft daarin maar één doel; Het Herstel stoppen en de wereld weer beter maken.

Veel romantiek, weinig actie

Het grote probleem met deze serie is dat de marketing niet helemaal klopt. De boeken worden verkocht als een soort variant op X-Men in een dystopische setting. Op het moment dat ik las dat het over een meisje ging wiens aanraking dodelijk is, was ik meteen geboeid. Er zijn namelijk zo enorm veel mogelijkheden om een verhaal als deze interessant te maken. Helaas is er niet zo heel veel actie in de eerste drie boeken. Dit komt omdat het voornamelijk gaat over de driehoeksverhouding tussen Juliette, soldaat Adam en zoon van de leider Warner.

Yep, we hebben weer een gevalletje driehoeksverhouding. Dat is allemaal prima zolang het niet het belangrijkste is waar het verhaal over draait. Ons is namelijk een boek beloofd over een dystopische wereld. Deze setting is echter niet relevant. Juliette’s missie om Het Herstel te vernietigen is slechts bijzaak. Pagina’s lang moeten we de zwoele blikken tussen Juliette en Adam doorstaan, dan de zwoele blikken tussen Juliette en Warner en hier en daar zitten er hoofdstukken vol hartenzeer en moeilijk kijkende personages die hun relatie proberen te redden terwijl de wereld letterlijk in de fik staat. Toch zijn die hormonen belangrijker dan overleven, aangezien er nogal wat gekust wordt terwijl er gevaarlijke dingen gebeuren. Ik ben me er van bewust dat tieners inderdaad hormonen hebben, maar ik ken weinig tieners die het belangrijker zouden vinden om speeksel uit te wisselen dan om te overleven.

Als je van je stoel af gleed bij het lezen van Twilight, dan is deze serie wellicht iets voor jou. Als je op zoek bent naar een spannend boek in de stijl van X-Men, dan zal dit je niet kunnen bekoren.

Een teveel aan metaforen

Het voordeel van deze boekenserie is dat de schrijfstijl makkelijk weg leest en je dus ook zo door een boek heen bent. De hoofdstukken zijn kort en bondig. Dat is prettig. In het eerste boek is er wel sprake van een teveel aan metaforen. Mafi beschrijft sommige simpele zaken op zo’n ingewikkelde en diepzinnige manier dat het hier en daar de plank nogal mis slaat. In het tweede boek is dat al minder het geval en in het derde boek zijn de metaforen voor het grootste deel verdwenen.

Mafi weet wel hoe ze interessante personages neer moet zetten. Dat is een grote plus. Zo is Kenji een genot om over te lezen en weet ze Warner interessant te houden als hij de bad guy naar good guy transformatie ondergaat. Helaas is Juliette zelf geen prettig personage om over te lezen en is Adam, de andere hoofdpersoon, ook vrij vlak. Dat is erg jammer.

Conclusie

Ik snap dat de serie door een bepaalde groep helemaal fantastisch gevonden wordt. Daarnaast begrijp ik natuurlijk ook dat er veel mensen zijn die de hype niet begrijpen. Als de Touching Juliette serie wordt gezien voor wat het is, een romantisch boek met dystopische elementen, dan zou de juiste doelgroep makkelijker worden aangesproken. Voor iemand als ik die dacht vooral een dystopisch actieverhaal te gaan lezen was het een teleurstelling.