Na het lezen van De Legende van de Alcracht: Het meisje tussen twee werelden, kon ik niet anders dan meteen doorpakken met ‘Het meisje tussen haar dromen’. De fantasywereld die Esther Geurts heeft neergezet, slokte me helemaal op. In dit tweede deel is Starre, de hoofdpersoon, volwassen en beleeft ze meer diepgaande avonturen. Waar het eerste deel een groot stuk van Starre’s leven beschreef (van baby tot tiener), speelt dit verhaal zich met een trager tempo rond haar achttiende levensjaar af. Vragen rondom het ontstaan van de Alcracht en de magische wereld die de auteur heeft opgebouwd, worden uitgebreid beantwoord.
Waar gaat Het meisje tussen haar dromen over?
Starre is geboren en opgevoed als de Alcracht. Met haar Crachten vecht zij voor de Orde in Phantasia. Samen met haar vrienden trotseert ze vele vijanden, zoals de Slaven en Meesters van Chaos. Helaas is de Chaos niet meer het enige waartegen Starre moet strijden. Haar zus Yuerre heerst over de Slaven in de Duistere Onderwereld en dringt met haar nieuwe leger Phantasia binnen. Naarmate ze ouder wordt, begint Starre steeds meer vragen te stellen over haar mysterieuze verleden en de taak die haar opgelegd is. Wie is zij, waar komt ze oorspronkelijk vandaan en waarom is zij gekozen als de Alcracht?
Wat maakt de stijl van dit boek anders dan het vorige?
Het eerste wat je opvalt tijdens het lezen van dit boek, is dat er ontzettend veel personages in zitten. Niet alleen worden er nieuwe personages geïntroduceerd, maar ook personages uit het vorige boek gaan een grotere rol spelen. Dat zorgt ervoor dat Starre’s team snel wordt uitgebreid en dat voelt af en toe wat geforceerd of verwarrend. Het is moeilijk om het overzicht te houden. Lorije had voor mij bijvoorbeeld niet gehoeven. Het hele stuk over dat Starre ‘gewoon’ naar de middelbare school gaat, doet voor mij ook enorm af aan het hoge fantasy-gehalte dat de rest van De Legende van Alcracht heeft. Het voelt als een vreemde eend in de bijt en nogal belerend. Jammer, want de fantasy die de auteur neerzet, is juist waarom ik deze serie lees!
Ook merk je duidelijk dat dit boek volwassener in elkaar zit, omdat Starre zelf ook volwassener is. Omdat ze door het hele boek heen dezelfde leeftijd heeft, voelt dit verhaal minder gehaast en chaotisch. Je beleeft Starre’s avonturen in een logische en opeenvolgende volgorde. Helaas mis ik nog wel steeds de grote verhaallijn. De auteur hint op dat het er om draait dat Starre haar kwetsbaarheid accepteert/overwint en daardoor voelt het meer als een documentaire over Starre`s leven dan een fantasy boek.
Een sterk en onverwachts begin
Het verhaal begint met een bezoek aan het Orakel en daarom vind ik het extra jammer dat er in het vorige deel zo weinig aandacht besteed werd aan de profeties! Starre stelt aan het Orakel de vraag die haar het meest bezighoudt. Waarom gaat ze niet op zoek naar Yuerre?! Of naar Katsa? Waarom is Recca nu degene die de Alcracht het meest bezighoudt? Het is voor mij niet helemaal logisch, maar ik kan erin meegaan. Ik had inderdaad nog wat vragen naar aanleiding van het einde van het vorige boek en het is fijn dat die beantwoord worden.
Naast het Orakel vond ik de Wilde Wegen ook heel leuk bedacht. Dat doet ook zeker wat voor de ontwikkeling van de personages, alleen is het jammer dat ze zich daar zelf van bewust zijn. Ze verklaren zelf van alles en leggen dingen uit waar ze zich helemaal niet bewust van zouden moeten/hoeven zijn. Dat neemt af aan hoe meeslepend dit verhaal is, want er zit zoveel potentie in!
Liefdesdriehoeken: ze blijven listig
Persoonlijk werken liefdesdriehoeken bij mij al heel snel op mijn zenuwen. Ik ben nou eenmaal niet zo’n romanticus. Wanneer ze goed gedaan worden, kan het in mijn ogen ook veel toevoegen aan een verhaal. Daarom vind ik het zo jammer dat het in De Legende van de Alcracht net niet gelukt is. In het eerder deel is er niet echt een liefdesverhaal dat opbloeit, maar de lezer is zich wel bewust van de gevoelens die Legne voor Starre heeft. In het tweede deel heeft Starre ineens gevoelens voor iemand anders: liefdesdriehoek, check. Het voelde voor mij nogal geforceerd, omdat het op een onlogische manier ontvouwt. Legne had niet mee gehoeven naar het Magische Woud waar Starre toegeeft aan de gevoelens die ineens opkomen. Haar ontmoeting daar is mij ook veel te toevallig. Ik zie Starre zeker samen met de persoon waar ze voor kiest, maar het gaat veel te snel. Niets wees er voor de zoenscène op dat ze verliefd was. Zonde!
Helaas nog een cliché
Daarnaast wordt de tweelingbroertrope in dit boek opnieuw gebruikt. Adatt lijkt een personage te zijn dat nog niet helemaal goed is uitgediept en dat doet af aan het sterke verhaal van zijn broer. Ik snap Adatt’s krachten ook niet helemaal, zelfs nadat hij het verschil tussen hem en zijn broer heeft uitgelegd.
Esther Geurts’ eigen Cracht
Waar schuilt voor mij de echte kracht van deze auteur? Haar originele personages. Phantasia, de Vachtige Vondsten, Centrumstad, de Maantempel, de Wilde Wegen: allemaal heel knap neergezet, maar de karakters doen het hem toch echt. Het verhaal rondom Shirou en Mahat is heel interessant en zorgt voor een sterk personage. Ook de magische houten poppen waarmee Starre moet vechten zijn heel origineel! Arcus heeft een leuke persoonlijkheid, ondanks dat we niet zoveel van hem te zien krijgen. Het is meteen een personage waar je een band mee voelt.
In de review van deel 1 heb ik aangegeven dat ik moeite heb met de schrijfstijl van Esther Geurts, maar nu wil ik twee pareltjes delen:
“Alles wat in het Magische Woud groeide, droeg een dunne jas van ijs.”
“U bent een ware redder in nood, een engel waar zelfs het noodlot voor wijkt.”
De Legende van de Alcracht: toch wat verrassende wendingen
Ondanks dat ik veel in dit verhaal wel zag aankomen, werd ik toch verrast. Ik had niet verwacht dat Starre zich als een verwende puber zou gedragen en weg zou lopen wanneer het moeilijk wordt. Ook had ik niet verwacht dat haar ruzie met Horak zo snel opgelost zou zijn. De verzoening kwam voor mij niet op een logisch moment, het was gehaast en het ging te makkelijk. Gelukkig waren er ook zat wendingen waar ik positief verrast door was. Het was heel gaaf om de Heerser van Aarde te ontmoeten, maar de identiteit van de Heerser van Geest of van Dromen had ik helemaal niet verwacht. Net als de oorsprong van de huidige Starren en Yuerre, vond ik het erg creatief en origineel. Zeker Yuerre’s verhaal is interessant, maar wel iets ingewikkelder dan het hoeft te zijn. Het is voor mij een geslaagde afronding van De Legende van de Alcracht.
De Legende van de Alcracht: Het meisje tussen haar dromen
Minder fantasievol, wel verrassend
Goed
- Avontuur
- Fantasie
- Interessante personages
- Origineel plot
Niet zo
- Onlogische keuzes van hoofdpersoon
- Onrealistische liefdesdriehoek
- Onvolwassen hoofdpersoon
- Tempo
