Zo blij als een kind was ik, toen de boeken van Esther Geurts eindelijk aankwamen. Ik had beide delen van de Alcracht serie voor mijn verjaardag gekregen, maar met publishing on demand (via Boekscout) duurt dat natuurlijk even. Vol verwachting klopte mijn hart toen ik ze van mijn moeder in mijn handen gedrukt kreeg. Het tweede deel van de serie: ‘Het meisje tussen haar dromen’, is net uit en ik hou ervan om lekker door te kunnen lezen.
Hier gaat de tweedelige fantasyserie over
Starre is geboren en opgevoed als de Alcracht. Met haar Crachten vecht zij voor de Orde in Phantasia. Hierbij krijgt zij hulp van een beer die zij als haar vader beschouwt, een Lichtphantast met een mysterieus verleden, een jonge faun die in de leer is gegaan bij de Rhuneroepers en een reuself die al eeuwen als een geest voortleeft. Samen met haar vrienden trotseert Starre vele vijanden zoals de Slaven en Meesters van Chaos. Bovendien ontmoet ze een mysterieus meisje dat zichzelf de Tegencracht noemt en Starre heel goed lijkt te kennen…
Voor jong en oud?
Wat me na de eerste paar hoofdstukken opviel, is dat ik het heel lastig vind om te bepalen wat de doelgroep is. Het gaat over een jong meisje en volgt vooral haar bewustzijn, dus zou ik een jonge doelgroep verwachten. Daarnaast zorgt de pratende beer die Knuffie heet, er ook voor dat ik denk dat het voor kinderen geschreven is.
Aan de andere kant is de schrijfstijl van Esther Geurts erg complex. Het boek is in de verleden tijd en in de derde persoon geschreven. Dat vind ik zelf altijd een stuk vermoeiender dan lezen in de tegenwoordige tijd vanuit een ik-persoon. Verder maakt de auteur vaak lange zinnen met leestekens als puntkomma’s, haakjes en streepjes en worden ‘echter’ en ‘immers’ gebruikt. Dat duidt juist weer op een meer volwassen doelgroep. De tegenstelling tussen kinderlijk en complexiteit geeft het boek een extra laag, maar is ook tegenstrijdig.
Voor anime-liefhebbers
Op de kaft van het boek is te lezen van Esther van manga houdt en ook in haar boeken is er een animesfeer terug te zien. Anime betekent voor mij onder andere een opeenvolging van snelle, kleurrijke en vaak willekeurige scènes van korte verhalen die een serie maken. Dat herken je in De Legende van de Alcracht ook. Door die scènes vond ik het lastig te bepalen in welk punt van tijd je als lezer staat. De hoofdpersoon schiet van haar wiegje, naar de basisschool, naar de middelbare school zonder aankondiging. Dit alles is leuk als je van anime houdt, maar zelf heb ik onder andere hierdoor wat moeite om het verhaal serieus te nemen.
Originele fantasy, maar ook magische clichés
Een aantal elementen in De Legende van de Alcracht zijn helaas vrij cliché: krachten die gebaseerd zijn op elementen, een grote vriendelijke robot, de strijd tussen goed en kwaad. Verder zijn er een paar elementen waar ik weinig mee kan. Krachten Crachten noemen, Phantasia in plaats van Fantasia, de Slaven van Chaos met een ssss en en rrrr laten spreken. Dat soort dingen hebben voor mij geen meerwaarde. Net als een van de personages (Ami), had dit weggelaten kunnen worden. Ik snap dat het waarde heeft om de magische wereld te onderscheiden van ‘de normale wereld’, maar dit was voor mij niet een effectieve manier om dat te doen. Dat onderscheiden doet de auteur ontzettend goed, een beetje té zelfs.
Door het grootste deel van het boek had ik namelijk vrij veel moeite met het hoge tempo waarop je allerlei informatie moet verwerken. Ik vind het heerlijk om te wentelen in achtergrondinfo, maar in dit boek is het voor mij te veel om bij te houden. Het begon al bij de proloog, waarbij ik me net een kleuter voelde omdat ik na iedere zin dacht: “maar waarom dan?” Regels over het creatieverhaal, Crachten, Orde en Chaos, de geestenwereld, Lichtphantasten en de Wereldbibliotheek vliegen je zonder pauze om de oren.
Al deze creatieve bedenksels van de auteur geven ook mogelijkheden om geweldige dingen te schrijven, zoals de Vachtige Vondsten, Horak’s strijd met Kruelus en de legerbasis van de Machinalen. Het magische winkelcentrum kan ik precies voor me zien met de wonderlijke snoepwinkel en de vogelpostbezorgers.
De Legende van de Alcracht: conclusie
Veel van de rode lijn in De Legende van de Alcracht valt zeker bij mij goed in de smaak. De opbouw van de werelden, de magische krachten en een aantal van de creatieve hoofdpersonages. Legne is wel een van de interessantste karakters met zijn rijke achtergrondverhaal die stukje bij beetje ontsluierd wordt. Horak is ook een bijzonder personage waar ik steeds meer om ben gaan geven. Richard’s verhaallijn vond ik ook ontzettend meeslepend en heeft me zelfs aan het huilen gemaakt. Recca had van mij nog wat meer aanwezig mogen zijn, omdat ook zij mijn interesse gewekt heeft. Verder vond ik de profeties een bijzondere toevoeging en daarom vind ik het jammer dat dit concept niet meer op de voorgrond stond. Dan hadden ze voor mijn gevoel meer een wauw-factor gehad. Het einde had een flinke spannende opbouw, mijn complimenten. Ik kijk uit naar het volgende deel!
De Legende van de Alcracht
Overweldigend creatief
Goed
- Hele creatieve wereld
- Uitgebreide achtergrondverhalen
Niet zo
- Plot voelt soms gehaast en willekeurig aan
- Less is more
- Ingewikkelde schrijfstijl
