Recensie: Pose is intens en optimistisch

Om de een of andere reden is Pose lange tijd niet op onze radar verschenen. Dat is vreemd, aangezien het een van de betere en meest intense series is die Netflix heeft geproduceerd. Niet perse vanwege de actie, want die ga je bij Pose niet vinden. De serie is vooral intens en confrontered vanwege de onderwerpen en de problematiek die aan bod komt. De serie speelt zich af in de zogeheten ballroom scene in het midden van de jaren ’80. Het is de tijd waarin HIV om zich heen grijpt en waarin de LGBTQ community het extra zwaar heeft. Het is een serie geproduceerd door Ryan Murphy, die eerder bekend staat om zijn wat vrolijkere series en films (Glee, The Prom) en zijn horrorserie American Horror Story. Wat dat betreft is Pose al meteen anders. Het laat de harde realiteit zien, maar weet ook wat glitz en glamour naar het kleine scherm te brengen.

Waar gaat Pose over?

De serie begint met Blanca Rodriguez (MJ Rodriguez) die na een positieve HIV diagnose wordt geconfronteerd met haar sterfelijkheid. Ze is vastbesloten om toch iets achter te laten in deze wereld. Dankzij de aanmoediging van haar beste vriend Pray Tell (Billy Porter), durft Blanca zich af te zetten van haar gekozen moeder Elektra (Dominique Jackson). Ze verlaat the House of Abundance en begint haar eigen ‘huis’, een zelfgekozen familie die plek en steun biedt aan LGBTQ jongeren die zijn verstoten door hun eigen familie. Blanca begint the House of Evangelista en al snel wordt het een veilige haven. Zo geeft ze onderdak aan de transseksuele Angel (Indya Moore), opkomende danser Damon (Ryan Jamaal Swain), diens vriend Ricky (Dyllón Burnside) en Lil Papi (Angel Bismark Curiel). Samen vormen ze een familie en gaan ze de strijd aan op de ballroom vloer om een legendarisch huis te worden.

Confronterend en ontroerend

Pose weet luchtigere momenten af te wisselen met de zware onderwerpen, al wordt het nooit een komedie. Centraal staat de worsteling van voornamelijk de transseksuelen die hun best moeten doen om te overleven. Pose is een van de meest inclusieve series die er bestaat en daarom alleen al voelt het verhaal authentiek. Niet alleen de cast bestaat uit transgenders en andere leden van de LGBTQ community, maar ook de schrijvers en makers achter de schermen behoren tot de LGBTQ community.

Het zorgt ervoor dat Pose respectvol om gaat met de iconische ballroom cultuur en de verhalen van de interessante personages. Het is een serie waarin de personages niet alleen vechten om te overleven maar ook streven om hun dromen waar te maken. Ondanks het feit dat de wereld tegen hen is, hebben alle personages hoop. Hoewel sommige verhaallijnen wat dun kunnen zijn, maakt de warmte van de serie dat allemaal weer goed. Sommige momenten breken je hart en dat komt vooral omdat de acteurs het zo goed weten te brengen. Vooral Billy Porter springt eruit. Tijdens de ballroom scenes is hij over de top en vermakelijk, maar bij de pijnlijkere momenten is zijn acteren juist weer heel klein. Dat contrast is interessant om te zien.

Conclusie

Pose is het meest interessant op de momenten dat ze echt de verhalen vertellen die geen andere serie kan vertellen. Bitterzoet maar toch met een vleug aan optimisme. Er zijn al twee seizoenen te bekijken op Netflix en een derde seizoen is in de maak. Wij kunnen in ieder geval niet wachten.