Split Fiction is een nieuwe coöperatieve game die spelers meeneemt in een verrassend veelzijdige wereld. Het is de derde game van developer Hazelight. Over minder dan drie weken wordt het spel ook uitgebracht op de Switch 2. Met deze recensie helpen we uit de spagaat. Kun je Split Fiction beter skippen of is dit een goede toevoeging aan je gamecollectie? Deze recensie bevat lichte spoilers.
Waar gaat Split Fiction over?
Split Fiction is erg story driven. De twee speelbare personages, Mio Hudson en Zoe Foster, zijn twee beginnende auteurs. Ieder krijgt een aanbod van het bedrijf Rader Publishing. Samen met vier andere schrijvers worden zij uitgenodigd om een experimentele simulatiemachine te testen. De machine laat je de fantasiewereld die je hebt ingestuurd beleven alsof het echt is. De excentrieke Zoe ziet hierin een kans om erkend te worden als een echte auteur. Mio heeft vooral interesse in het geld. Wanneer de machine opstart worden de slachtoffers, ik bedoel deelnemers, in hun capsule gezet en gekoppeld aan het apparaat. Tijdens dit proces wordt Mio sceptisch over het hele gebeuren, bedenkt zich en wil vertrekken. CEO J.D. Rader dwingt haar te blijven en door een schermutseling belandt Mio per ongeluk in Zoë’s capsule, gevolgd door een glitch die de simulatie verstoort.
Elk level voelt uniek aan doordat de regels, doelen en mechanics steeds veranderen
Vanaf hier begint de game. De ene speler speelt met Mio, de ander met Zoë. Elk hoofdstuk van de game beslaat een ander scenario van ‘cyber ninja’s en sciencefiction à la Metroid’ (Mio’s genre) tot medieval fantasy met trollen en shapeshifters (Zoë’s bedenksels). Dit concept van ‘een verhaal in een verhaal’ zorgt voor constante verrassingen en creatieve twists. We merkten tijdens het spelen al gauw dat we onze gameavonden steeds korter op elkaar inplanden, omdat we zo graag het vervolg wilden weten.
De gameplay van Split Fiction blinkt uit in gemak, variatie en innovatie. Coördinatie is essentieel. Ik raad je dan ook aan om dit spel te spelen met iemand die net zo goed is in gamen als jij (of beter). Samen met je gamepartner speel je hetzelfde level in co-op.
De basisbesturing is over het algemeen hetzelfde: L-stick voor lopen, R-stick om de camera te draaien en natuurlijk de bekende knoppen voor springen en dashen. Elk level voelt uniek aan doordat de regels, doelen en mechanics steeds veranderen. Denk aan platforming, puzzels, gevechten en zelfs stealth-secties – alles komt voorbij. Gelukkig is het spel wel heel vergevingsgezind: je kunt geen levens verliezen, je respawnt snel en zelfs als je doodgaat in een boss battle hoef je niet helemaal opnieuw te beginnen. Iets wat in mijn optiek het spel ten goede komt.
Personages wisselen = nieuw spel
Dit klinkt heel eclectisch, en dat is het ook. Tegelijk voelt het echt als één geheel. De developers hebben echt hun handtekening erop weten te drukken. Iets dat we ook herkennen bij hun vorige spel It Takes Two. Wat deze gameplay echt bijzonder maakt, is hoe anders en nieuw het spel aanvoelt als je hetzelfde level nog een keer speelt, maar dan met het andere karakter (Zoë en Mio krijgen ieder andere krachten). Nadat we het spel uit hadden gespeeld, wilden we als afsluiter ons favoriete level nog één keer spelen. Uiteraard werd dit het varkenslevel, if you know, you know. We wisselden onze personages om en het voelde voor ons beiden als een fris, nieuw perspectief om het spel nog een keer op te starten.
Een prachtige kleurrijke wereld
Visueel is Split Fiction een feest. De nieuwe werelden waar onze heldinnen in belanden voelen elke keer weer nieuw, maar ook vertrouwd. De kleurrijke, gedetailleerde werelden en vloeiende animaties versterken de sfeer van elk scenario. De muziek brengt het allemaal samen, hoewel ik wel gemerkt heb dat ik dit niet los op zou zetten. (Iets wat ik met de muziek van Zelda en Pokémon wel doe). De voice-acting is overtuigend en versterkt de humor en emotionele momenten in het verhaal.
Ook op technisch vlak doet Split Fiction het uitstekend. Het is een vloeiende ervaring. Dat is best knap aangezien het spel best veel vraagt van de grafische capaciteiten van de Unreal Engine. De game laadt snel en ook al speel je bijna alles in split-screen, het blijft stabiel draaien.
Wat Split Fiction echt memorabel maakt, is de enorme veelzijdigheid. Niet alleen in gameplay en eindbazen, maar ook hoe personages en omgevingen elkaar beïnvloeden en op elkaar reageren. Mede door de verhaallijnen en de cinematic views voelt het alsof je door een interactief boek bladert waar jij en je medespeler samen de auteurs zijn.
Conclusie
De creativiteit en aandacht voor detail maken deze game tot een must-play voor liefhebbers van coöperatieve avonturen. Elk level biedt verrassingen die je blijven boeien, of je nu voor het verhaal komt of voor de actie. Voor casual gamers die op zoek zijn naar een toegankelijke maar diepgaande ervaring is dit een absolute voltreffer. Of je nu speelt voor het verhaal, de actie of gewoon voor een gezellige game-avond met z’n tweeën – Split Fiction levert op alle fronten.
Split Fiction
Goed
- Visueel indrukwekkend
- Prima gameplay
- Samenwerking werkt goed
- Spel is goed te herspelen
Niet zo
- Verhaal is niet te uitdagend
