“Kijken kost niks”. Het is zaterdagavond en mijn Switch draait overuren in de kortingsbak van de Nintendo e-shop. Tijdens het scrollen stop ik heel toevallig op een Collector’s edition van Immortals Fenyx Rising. Op dat moment begint er ergens iet te knagen. Hoge korting én een digitaal paard? Het feest is begonnen.
Terug naar de schoolbanken
Immortals Fenyx Rising (IFR) is een open wereld actie-avonturengame, in 2020 door Ubisoft uitgegeven voor verschillende consoles en PC. Het spel heeft verschillende moeilijkheidsgraden, wat goed werkt voor verschillende doelgroepen. Het spelverhaal heeft zich flink laten inspireren door de Griekse mythen en legenden. Handig om zoveel bronmateriaal te hebben, maar ook een uitdaging. Wanneer je de rijke geschiedenis, personages en subthema’s die tot je beschikking staan op een verkeerde manier inzet, kan dat desastreuse gevolgen hebben. Het is echter een geweldige toevoeging wanneer je als ontwerpstudio precies weet hoe je een nieuwe twist aan dit materiaal kan geven. Het spel is ondertussen volledig gedownload en ik druk, zonder een recensie te hebben gelezen, op de a-knop van mijn controller.
Versteend in het verleden
Aan het begin van vrijwel alle open-world rpg’s krijg je een niet al te lange uitleg over wat je te wachten staat. ‘Wie ben ik?’ , ‘Wat moet ik doen?’ en vooral: ‘Waar zijn de monsters?’ In IFR word je meegenomen in een discussie tussen Zeus en de geketende Prometheus, waarin de eerste vooral foute grappen maakt, terwijl Prometheus vooral het verhaal van Fenyx wil vertellen. Voordat hij toch écht zover is, mag je de held van het verhaal helemaal zelf customizen. Van gender tot oogkleur: je hebt het voor het kiezen.
Al vrij vroeg in de speluitleg wordt de missie duidelijk. Jij bent Fenyx, een jonge, gedreven soldaat die voor het eerst mee mag op uitzending. Tijdens de missie spoel je aan op een onbekend eiland. Je gaat meteen op zoek naar je broer, maar die lijkt spoorloos. Na een korte zoektocht blijken hij en alle andere bemanningsleden te zijn veranderd in standbeelden. De booswicht Typhon, een eeuwigheid geleden door Zeus opgesloten, is ontsnapt. Om wraak op de Griekse oppergod te nemen heeft hij al het menselijk leven op Aarde aangepakt. “Ik zal een manier vinden om mijn broer terug te krijgen”, denk je bij jezelf. Helaas is er meer nodig dan een hamer en beitel om je broer weer van vlees en bloed te maken. Verslagen maar hoopvol zet je de ene voet voor de andere. Elke stap telt.
Al vrij snel na je eerste meters kom je Hermes tegen. Deze supersnelle boodschapper van de goden kan niet geloven dat je niet versteend bent, maar dan blijkt dat jij de uitverkoren held bent die Typhon kan verslaan en de wereld kan redden. Geen grote verrassing als je al een half uur aan het spelen bent.
De mogelijkheden (en het uitzicht) zijn eindeloos
Het centrale punt in dit spel is de Hal van de Goden. Dit is de plek waar je jouw wapens en kwaliteiten versterkt en je drankvoorraad aanvult. De tocht naar deze hal zullen de meeste spelers binnen vijf minuten hebben afgelegd. De mogelijkheid is er ook om de “touristische route” te nemen. Schatkisten die vaker niet dan wel ‘zomaar’ geplunderd kunnen worden, monsters die jouw bloed wel kunnen drinken en interdimensionele grotten waar je een schokkende vorm van beltegoed bij elkaar kan puzzelen: het is er allemaal. Die grotten, de Vaults of Tartaros, lijken erg op de grotten in het spel The Legend of Zelda: Breath Of The Wild, waarin je ook flink wat tijd aan de ondergrondse puzzels kan besteden. Dit is echter niet storend. Het is fijn dat de moeilijkheidsgraad van de puzzels staat aangegeven. Zo weet je als speler al snel waar je aan toe bent.
De diepe puzzelgrotten worden afgewisseld met hoge, beklimbare bergen. Eenmaal de top bereikt kan je een handige far sight-functie gebruiken. Zo ontdek je sneller interessante punten op de kaart, waarmee je nog een extra omweg naar je volgende quest-doel kan maken. De manier van vormgeving is slim gedaan. Hoe verder je kijkt, hoe mistiger het wordt.
Je houdt niet van oude, Griekse verhalen?
Gelukkig hebben de makers van Immortals: Fenyx Rising genoeg humor en actie in het spel gestopt om er geen mislukte schoolpresentatie van te maken. Daarnaast hebben ze ook absoluut rekening gehouden met de Player Types van Richard Bartle. Hij maakte een indeling van spelende mensen aan de hand van vier archetypen. Deze zijn gebaseerd op de voornaamste reden waarom mensen iets spelen:
- De Socializer, die vooral speelt vanwege het sociale aspect (je tante die nog steeds Candy Crush -verzoeken stuurt op Facebook);
- De Explorer, die alles van het spel wil ontdekken en daar uren aan kan besteden (“O, het wordt al donker buiten!”);
- De Achiever, die ene persoon die echt graag de állerbeste wil zijn (en bijvoorbeeld allemaal Pokémon-gymbadges heeft verzameld);
- De Killer, die heel graag wil winnen, maar stiekem ook wil dat jij en alle andere spelers verliezen (en bijvoorbeeld ook allemaal Pokémon-gymbadges heeft verzameld).
Al deze soorten spelers hebben wel iets te vinden in deze game. De Killer kan zich uitleven op de eindeloze stroom aan monsters (en kippen) die verspreid over de wereld te vinden zijn. Met de mogelijke upgrades van je vaardigheden en wapens wordt het overmeesteren hiervan alleen maar makkelijker en spectaculairder. De uitdaging wordt natuurlijk ook steeds groter (net als de monsters).
De Achiever heeft ook meer dan genoeg te doen. De grote verscheidenheid aan puzzels, queesten en klusjes houdt het lang interessant om te kijken ‘wat er nu weer te doen is’. Een aantal opdrachten zijn daarnaast tijdsgebonden om het uitdagend en interessant te houden.
Voor de Socializer lijkt het op het eerste gezicht niet per sé een geweldig spel. Leuk, al die opdrachten en monsters, maar waarom zou ik dan niet gewoon Zelda spelen? Het antwoord: Je kan in IFR foto’s maken en deze uploaden via je Ubisoft-account. Deze kan je koppelen aan het spel om op deze manier contact houden met je vrienden en andere spelers.
De Explorer heeft ook zeker meer dan genoeg te doen. Naast überhaupt al moeite te (kunnen) hebben om je weg te vinden, ben je niet zomaar uitgespeeld. De hoeveelheid grotten, dalen en verborgen geheimen zorgen ervoor dat je gemakkelijk de tijd vergeet. “Alleen deze nog!” roep je, terwijl je tien minuten geleden al schrok van de tijd op de klok. Het kan zomaar een keer gebeuren.
Eindoordeel
Immortals Fenyx Rising heeft voor elke speler wel iets. Toch zijn er een paar elementen die het wat minder makkelijk maken om je weg te vinden. Zo kan je gemakkelijk het overzicht kwijtraken, ondanks dat je een actief doel kan volgen. Dat komt door de hoeveelheid aan mogelijkheden die je zo goed als meteen vanaf het begin hebt. Fijn dat de opties er zijn, hoe ik ze kan gebruiken is me niet altijd even duidelijk. Daarnaast voegen de vier à vijf foto’s van medespelers dusdanig weinig toe dat het meer in de weg zit, dan dat je ervan geniet.
Desondanks is dit een spel waar de meeste mensen meer dan genoeg in zullen vinden voor een goede portie vermaak. Heb je het gespeeld en heb je er een mening over? Laat het vooral weten in de comments.
