Halloween is net voorbij maar dat betekent niet dat we hier uitgegriezeld zijn. Deze dappere reviewer daalde voor je af in de krochten van een Iraaks Grottenstelsel om een avontuur tot een goed einde te brengen. The Dark Pictures: House of Ashes is ondertussen deel drie van The Dark Pictures anthology. Voor mij was het de eerste game uit de reeks die ik ging spelen. Gamma aanpassen dat de schaduwen het donkerst zijn en beginnen maar. The Dark Pictures zijn horrorverhalen waarin je personages door keuzes en acties het verhaal moeten zien te overleven. Dit alles vakkundig aan je duidelijk gemaakt door een goedgeklede persona genaamd ‘the Curator’. Hij vertelt dat elke keuze consequenties met zich meebrengt en elke dialoog en actie effect heeft op de goede of slechte afloop van het verhaal.
Het verhaal van House of Ashes
Het verhaal zelf begint met een historische proloog waar al duidelijk wordt dat het om leven en dood gaat. De basis spelprincipes en dialogen worden duidelijk gemaakt en zonder al te veel te verklappen worden er al dilemma’s voorgeschoteld waar je de gevolgen pas later van kunt inzien. Na een korte stop bij the Curator die je duidelijk laat weten dat elke keuze consequenties heeft, maken we kennis met de hoofdpersonen van het verhaal.
Tijdens de Irak invasie wordt een ‘task force’ bij elkaar getrommeld van verschillende Mariniers, CIA agenten en andere hoge rang militairen. Het spel maakt meteen duidelijk dat het een interpersoonlijk karakter gaat bevatten want de vonken tussen de verschillende personages vliegen er meteen van af.
De ijskoude CIA agent Rachel heeft tijdens het afwezig zijn van haar echtgenoot besloten om haar ondergeschikte collega Nick goed te debriefen. Haar echtgenoot/het is ingewikkeld Kolonel Eric wil zijn geavanceerde satelliet algoritme testen om te bewijzen dat deze werkt en om een beetje zelfrespect terug te vinden. Daarnaast heeft hij de affaire van Rachel niet opgemerkt. Marinier Nick wilt het eigenlijk niet meer stiekem doen met Rachel en heeft een dubieuze keuze op zijn geweten. Tot slot hebben we southern accent Jason die als Eerste-luitenant de kolonel om tactische beslissingen meteen in de haren vliegt en laat weten dat het wel zijn team is. Plus nog meer aanvullende figuranten die net iets te weinig te vertellen hebben om een serieuze overlevingskans te hebben.
Keuzes
Genoeg spanning tussen de deelnemers om een helikopter mee te starten. We gaan op excursie naar een nederzetting waar kolonel Eric via het door hem ontwikkelde satellietsysteem grotten heeft ontdekt waar natuurlijk Saddam Hussein’s speelgoed is opgeslagen. Gelukkig zijn er nog Iraakse troepen met Salim de gedesillusioneerde soldaat om een beetje weerstand te bieden en na een wat agressieve kennismaking komen we dan eindelijk het horror gedeelte in. Wat Quick Time Events (hierna QTE’s’ genoemd) en dubieuze beslissingen tijdens dialogen later worden we letterlijk in het diepe gegooid.
De groep raakt opgesplitst met solisten en enkele duo’s. Diep onder de grond sluimert een eeuwenoud gevaar wat ruw uit zijn slaap is gewekt. Lets get the F* out of here. Samen of alleen probeer je de plaatsen te verkennen op zoek naar een weg naar boven. De verhaallijn van House of Ashes kabbelt voort, met hier en daar een QTE om het spannend te houden. Keuzes worden gemaakt in dialogen. Allianties worden gesmeed of gebroken en monsters bestreden of gevoerd.
Tussendoor praat de cast veel met elkaar en maak je keuzes met wat je zegt. Het acteerwerk qua voice lines heeft zijn hoogte- en dieptepunten maar over het algemeen zijn de dialogen prima afgeleverd en doen de (stem)acteurs een degelijke vertolking van dit script. De game wisselt in snel tempo van verschillende karakters en perspectieven. De dialogen worden soms wat klungelig onderbroken door die al eerder genoemde interpersoonlijke relaties. We zijn net achterna gezeten door een stel monsters. We zitten onder het bloed. Ik heb zojuist een ding met klauwen zo groot als dolken weten af te schudden. Sprongen gemaakt van leven en dood…. dus kunnen we het nu even hebben over waarom ik last van bindingsangst heb?
Gameplay
Al snel wordt duidelijk hoe de game speelt. Het verhaal wordt door cutscenes aan elkaar geacteerd door een getalenteerde voicecast. Tussendoor moet je dialoogkeuzes maken die het verhaal kunnen beïnvloeden. Vaak zijn het drie opties met de intentie erbij. Een intens antwoord kan het effect hebben dat het andere karakter je respecteert, maar kan je later in de game ook een scheve blik opleveren.
De verhaallijnen van de personages zijn leidend en de keuzes in de dialoog bepaald wie elkaar aardig vindt op elk punt van het verhaal. Deze relaties tussen de personen wordt daarmee ook bijgewerkt. Dat kan beteken dat een personage op kan komen voor de ander of een dappere actie uitvoert. Veel keuzes dus en interacties die een butterfly effect hebben op het verhaal. De keuzes die op dat moment de juiste lijkt te zijn kan later vies tegenvallen of invloed hebben op de (goede) afloop.
Snelle reflexen
Af en toe worden de uiteenzettingen van de karakters onderbroken met actievolle scènes. Daarbij zijn snelle reflexen en een goede hand-oog coördinatie nodig om bijvoorbeeld een vallende steen te ontwijken of een gewaagde sprong succesvol te laten zijn. Deze QTE’s zijn qua besturing technisch niet erg moeilijk. Een beetje speler lukt het wel om deze goed af te ronden. Het is simon-says met gevolgen. Mis je een prompt is het niet meteen game-over met je karakter, maar doe het te vaak na elkaar en het personage kan dan al gauw verdwijnen in een afgrond of in de armen van een monster. Dat is voor de huidige speelsessie ook het uiteindelijke lot van het karakter. Teruggaan naar een eerder save point is er niet bij.
Tot slot heb je nog open stukjes waar de zijwieltjes van het verhaal worden losgelaten. Korte stukken bestuur je dan het karakter door de omgeving heen om deze te verkennen.
Je wandelt wat rond met je zaklamp/toorts/aansteker op zoek naar het volgende verhaalpunt. Tijdens deze segmenten kun je van alles vinden. Van documenten van verschillende auteurs tot antieke artefacten waar Indiana Jones jaloers op zou zijn. Je kunt de objecten van verschillende kanten bekijken om daar meer van te weten te komen of een geheime aantekening te ontdekken. Weinig van deze dingen kun je echter wegstoppen om later te gebruiken. Ze verduidelijken over het algemeen meer het achtergrondverhaal dan dat de voorwerpen een actieve rol spelen in het verhaal. Soms moet je ze vinden om het verhaal vooruit te sturen. Ze worden wat groots secrets genoemd en zijn niet al te moeilijk te vinden. Wees zorgvuldig met rondkijken want als je te snel doorloopt pakt het verhaal weer de draad op en ben je de speurneus modus weer kwijt. Grote kans dat je ook niet terugkomt in dezelfde locatie.
Visuals
De visuals in House of Ashes zijn over het algemeen prima, vanuit de Unreal Engine worden de omgevingen aan je voorgesteld. Schitterende plaatjes van ondergrondse tempels en ingestorte grottenstelsels wisselen elkaar af. De kwaliteit is echter wel wisselend. Soms zijn er ook mindere details te vinden van saaie modellen of wat lagere kwaliteit textures.
Bij die interacties tussen de personages verschuift de camera ook naar een close up van het gezicht wat niet altijd goed uitpakt. Het helpt ook niet dat de karakters soms gezichten trekken die niet passen bij de situatie. De graphics van de character models zien er prima uit maar qua gezichtsuitdrukkingen zagen deze er tijdens de dialogen soms wat ongemakkelijk uit. Tijdens een intens gesprek kijkt een karakter, na een serieuze opmerking van de ander, met een glazige blik terug wat lachwekkend overkomt.
Replayability
Qua replayability zit er qua hoofdverhaallijn niet veel verschil. Het uitgangspunt en het eindpunt veranderen niet. Hoe je daar komt en met welke personages en de hoeveelheid ledematen dan weer wel. Het is mogelijk deze game in je eentje te spelen of met meerdere mensen op de bank. Bij de keuze voor meerdere mensen kies je op voorhand het personage wat je controleert. Jij acteert en dicteert dan vanuit dat persoon je verhaallijn en geeft de controller of beurt door aan de ander. Dit kan een aanrader zijn voor een horroravond. Pas wel de moeilijkheidsgraad dan aan voor de snelheid van de QTE’s. Op de hogere difficulties komen die razendsnel voorbij. Trek hier wel een aantal uur voor uit want je bent zeker 5-6 uur bezig voor een voltooide sessie.
Net een bioscoopfilm
Het is een bioscoopfilm waar je zelf de keuzes in moet maken. Dit kan gave resultaten opleveren als je controversiële keuzes kiest. Het is een leuk alternatief in plaats van met een groep vrienden naar de bioscoop te gaan. Voor het aantal uren entertainment wat je terugkrijgt is het een aardig avontuur om een keer of twee te doorlopen.
Conclusie
House of Ashes heeft een stijl die me beviel, hoewel het wel zijn haken en ogen heeft. De kwaliteit is soms wat grof. Ondanks dat blijft het een vermakelijk, spannend en intrigerend verhaal met een ok finale. Het schort soms aan de details qua verhaal en graphics die soms last hebben van een mindere kwaliteit. Qua prijs-pret verhouding zit het wel goed. Voor wie samen wil griezelen en wat anders wil doen dan popcorn knagen op de bank kun je in plaats van een enge film ook je controller afstoffen en aan je buurman/vrouw doorgeven om de volgende keuze te maken.
The Dark Pictures Anthology: House of Ashes is beschikbaar voor de PC, PS4, PS5, Xbox One en Xbox Series X/S.
Voor deze review is het spel gespeeld op de PC met een recensie-exemplaar, in ruil voor een eerlijke recensie.
The Dark Pictures Anthology: House of Ashes
