Een tijdje geleden las ik het feelgood boek The Hating Game. Dat was voor mij niet echt feelgood en meer een marteling want damn, wat was dat boek slecht. Er was geen plot, eendimensionale personages en eigenlijk was alles filler zodat ze het maar met elkaar konden doen. Natuurlijk onderwierp ik me ook aan de verfilming. Verrassend genoeg was die niet zó tenenkrommend als het boek.
Waar gaat The Hating Game over?
Ok, voor wie het boek nog niet kent en nu voor het eerst over deze film hoort, even kort het plot:
Resolving to achieve professional success without compromising her ethics, Lucy embarks on a ruthless game of one-upmanship against cold and efficient nemesis Joshua, a rivalry that is complicated by her growing attraction to him.
Of kijk de trailer even, dan weet je ook wel genoeg:
Het meest ongeloofwaardige kantoor ooit
Misschien heb ik er over heen gelezen in het boek, misschien heb ik het gewoon uit m’n hoofd verbannen maar: dit is zonder twijfel de meest ongeloofwaardige kantoorsituatie ooit. Werkt er geen Office Manager bij deze uitgeverij? Josh’ bureau ziet er prima uit, lekker clean. Lucy’s bureau en de omgeving daarvan is alsof iemand alle kantoorromans heeft opgegeten en weer in één hoop heeft uitgespuugd. Het is een misselijkmakende mix van kleur, troep en rommel. Clean desk policy, iemand? Helemaal prima als je privé bureau/kantoor er zo uit ziet. Maar in een professionele omgeving op je werk? Nope.
En: wat doen ze? Wat hebben ze voor baan? Een soort van assistent van de hoofduitgevers? Het wordt echt nergens duidelijk. En waarom zijn er twee van zulke functies nodig als er daarvoor tientallen mensen hun baan zijn kwijt geraakt door de reorganisatie? Ook de indeling van de rest van het kantoor is alsof de setdresser nog nooit een daadwerkelijk kantoor heeft gezien. Sommige mensen zitten in een klein hokje en anderen in een kantoortuin; it makes no sense.
Prima chemistry
Ok, daar kan ik niet om heen: hoofdrolspelers Lucy Hale en Austin Stowell hebben prima chemistry. Dat moet ook wel, aangezien het hele plot (of gebrek er aan) daar om draait. De film is ook een stuk minder steamy dan het boek, wat het ook beter te verteren maakt.
In het boek is het verhaallijntje rondom een bedrijfsuitje (paintballen) en het vervolgens ziek worden van Lucy tamelijk belangrijk. In de film werd dat afgeraffeld en voelde het enorm gehaast. Ook kan Lucy Hale niet spelen of ze ziek is, dat leek echt nergens op. Al met al maakte dat een van de weinige plotpunten die er zijn, niet noemenswaardig in de verfilming.
Ook de bruiloft van Josh’ broer was te kort en gehaast. Het is alsof de film alleen wilde inspelen op de kantoorsores en de mogelijke promotie van de hoofdpersonages, en daarmee twee subplots teniet deed. Juist in die bruiloft komt wat persoonlijkheid én achtergrondinformatie naar voren en nu waren het misschien twee scènes.
Waarom?
Deze film duurt 1 uur en 42 minuten. Lekker kort dus. Dat is ook meteen hét grote positieve punt aan The Hating Game. Toch had de film nog korter kunnen zijn. Er zitten namelijk constant omgevingsshots in van New York die er echt compleet niet toe doen. En het allerergste: tegen het einde van de film krijgen we wat flashbacks te zien uit de film. De film die ruim anderhalf uur duurt. Flashbacks. Alsof de kijker dan al vergeten is wat er nèt is gebeurd? En het is niet alsof er een plottwist is, of een psychologisch conflict, of iets anders ‘moeilijks’. Nee, dit zijn flashbacks uit een korte feelgoodfilm met maar één verhaal: ze krijgen elkaar. Sorry als dat een spoiler was.
Ook zitten er stukken in die nog meer een ‘MAAR WAAROM’ oproepen. Lucy zegt: “He’s a total controlfreak, just look at his desk.” Um, wat is er mis met een opgeruimd bureau? Waarom zou je iemand die van netheid houdt belachelijk maken? Of nog erger: een epipen is schijnbaar nerdy. Not even kidding. En arme, arme Danny. De enige good guy uit dit verhaal wordt nog net niet belachelijk gemaakt. Maar er wordt dik met hem gespeeld. Sowieso is Danny het enige echt uitgewerkte bijpersonage. De managers van Lucy en Josh zijn slechts karikaturen van ‘zweefteef’ en ‘macho boss man’.
Conclusie
Als het boek echt jouw ding was, dan vind je deze film sowieso geweldig. Het ‘plot’ wordt best ok gevolgd en de hoofdrolspelers zijn leuk om naar te kijken. Voor een boekverfilming is dit er eentje in de categorie ‘goed gedaan’. Voor alle anderen is het grootste pluspunt dat dit een korte film is. Er zijn tachtig miljoen betere romcoms.
The Hating Game
Puike verfilming
Goed
- Goede chemistry hoofdrolspelers
- Volgt het boek
- Lekker korte speelduur
Niet zo
- Nog steeds weinig plot
- Saaier dan kijken naar groeiend gras
- Flashbacks, wtf
- Gehaast en afgeraffeld
- Ongeloofwaardige setting
