The Hating Game is vreselijke pulp

The Hating Game is een boek dat om de een of andere reden MEGA populair is. Het boek heeft een (op tijd van schrijven) score van 4,07 op Goodreads én er is inmiddels een verfilming. Kijkend op Goodreads kom je vooral lovende kritieken tegen. Dus tsja, ik waagde ook een poging. De flaptekst klonk leuk én ik vind de ‘enemies to lovers’ trope altijd erg plezant. Maar gezien de titel van dit artikel kun je wel raden waar deze recensie heen gaat: The Hating Game is echt vreselijk.

Waar gaat The Hating Game over?

Flaptekst to the rescue! En ik pak hier even de Engelse, omdat die wat uitgebreider is. In het Nederlands is het boek vertaald als ‘Ik niet op jou’ wat… de lading niet zo goed dekt als de oorspronkelijke titel. Gaan we:

Lucy Hutton has always been certain that the nice girl can get the corner office. She’s charming and accommodating and prides herself on being loved by everyone at Bexley & Gamin. Everyone except for coldly efficient, impeccably attired, physically intimidating Joshua Templeman. And the feeling is mutual.

Trapped in a shared office together 40 (OK, 50 or 60) hours a week, they’ve become entrenched in an addictive, ridiculous never-ending game of one-upmanship. There’s the Staring Game. The Mirror Game. The HR Game. Lucy can’t let Joshua beat her at anything—especially when a huge new promotion goes up for the taking.

If Lucy wins this game, she’ll be Joshua’s boss. If she loses, she’ll resign. So why is she suddenly having steamy dreams about Joshua, and dressing for work like she’s got a hot date? After a perfectly innocent elevator ride ends with an earth-shattering kiss, Lucy starts to wonder whether she’s got Joshua Templeman all wrong.

Maybe Lucy Hutton doesn’t hate Joshua Templeman. And maybe, he doesn’t hate her either. Or maybe this is just another game.

Cliché na cliché na cliché

Goed, dit is een feelgood roman. Die mogen volzitten met clichés. Maar dit boek zat er echt zo vol mee dat het niet leuk meer was. In plaats van de diepte in te gaan (want dat doet The Hating Game ook nergens), een opsomming:

• Iedereen is godvergeten belachelijk mooi en knap.
• Zie punt 1 maar: dikke mensen zijn bah, stel je voor dat je, iew, dik bent!
• Roze is voor meisjes/vrouwen en blauw is voor jongens/mannen. Lucy heeft roze post-its en Josh blauwe. Dat maakt zijn bureau mannelijk. Duh. Lees ook even deze quote over de slaapkamer van Josh:

The dark brown headboard, plushly upholstered in leather, saves the room from femininity.

• WAT staat daar? What the actual fuck.
• Oh nee, het meisje van mijn geheime dromen valt flauw/is ziek. Ik moet haar REDDEN!
• Hij vond haar de hele tijd al leuk, shocker

Plot? Welk plot?

Het verhaal is basically alleen maar filler zodat ze gewoon veel seks met elkaar kunnen hebben. Er loopt ergens een verhaalijntje over een mogelijke promotie maar… daar gebeurt vrij weinig mee? Voor een office romance is er bar weinig office. Ook hebben Lucy en Josh de persoonlijkheid van een doppinda. Zij is klein en perky, hij is knap en.. mooi? En dat wordt een stuk of tienduizend keer herhaald. Want stel je voor dat je vergeet dat Lucy klein is! Dat kan natuurlijk niet. Nog een keer dan: Lucy is echt klein. En oooh wat is Josh toch perfect. Oh en hij heeft echt Heel Blauwe Ogen. Maar verder gebeurt er eigenlijk… niks.

Er zit ook weing opbouw in het hele enemies to lovers gebeuren. Je weet ook wel dat het er aan zit te komen maar geez, ze zoenen wel heel snel hoor. Ik had juist meer willen lezen over wat ze allemaal op kantoor doen, waarom ze beide die functie zo graag willen en wat er met die promotie gebeurt. Of een andere leuke verhaallijn. Wat dan ook. Dat Josh nog iets doet met een bruiloft van zijn broer, leuk. Maar het geeft hem nul diepgang en wel weer meer seks.

Ook het melden waard: er zit nul diversiteit in The Hating Game. Iedereen is wit en prachtig en dat was het wel. Geen personages met een andere huidskleur of achtergrond of met, stel je voor, een beperking of andere geaardheid. Al stellen de bijpersonages in dit boek sowieso belachelijk weinig voor. Alles draait om hoe goed Lucy en Josh bij/in elkaar passen.

Verfilming

Eerst nog even een herinnering dat Lucy niet heel groot is en dat Josh blauwe ogen heeft. Ook het delen waard is deze snippet uit een van de vele recensies op Goodreads, waarvan dit een van de weinige echt negatieve is:

I am so pissed at this book and at all the people who got this book a average 4.24 rating on Goodreads. How!?! Is the author bribing people? Has she held your loved ones hostage!?

Sindsdien is de rating dus al wat omlaag gegaan maar komop, waarop loopt iedereen zo met dit boek weg? Het is meer pulp dan een bak papier maché.

Inmiddels is er dus een verfilming, want waarom ook niet. Als zo veel mensen het boek leuk vinden, dan zal de film ook wel een groot publiek trekken. Zowaar heeft de film niet alleen onder kijkers (79%) een hoge score. Op Rotten Tomatoes geeft 71% van de critics een positieve review. Zouden ze misschien wat clichés uit de film hebben weggehaald? Wat diversiteit hebben toegevoegd? Of op z’n minst wat diepgang of plot? Als de film op een streaming service wordt uitgebracht, ga ik wel een poging wagen om te zien of het wat beter te verteren is.

Conclusie

Lucy is klein.
Josh heeft blauwe ogen.
Dit boek is niet fijn.
Daar is niets over gelogen.

The Hating Game

Om te haten inderdaad

2

Plot

2.5/5

Schrijfstijl

3.0/5

Diversiteit

0.0/5

Personages

2.5/5

Goed

• Enemies to lovers is een leuke trope

Niet zo

• Veel herhaling
• Alleen maar mooie mensen
• Nul diversiteit
• Geen duidelijk plot behalve 'ze willen elkaar'
• Vreselijke clichés