Blumhouse Productions staat bekend om diens beklemmende horrorfilms die het niet moeten hebben van blood & gore maar juist van een strak plot en de psychologie achter de personages. Denk aan films als The Purge, Get Out, Mr. Harrigan’s Phone en The Invisible Man. The Black Phone is een van hun meest recente titels. Ook dit is geen horrorfilm zoals je daar meteen aan zou denken. Dit is een psychologische coming-of-age horror-thriller met paranormale aspecten. Je zou het niet zeggen, maar deze interessante mix van genres werkt.
Waar gaat The Black Phone over?
Finney Shaw (Mason Thames), een verlegen maar slimme 13-jarige jongen, wordt ontvoerd door een sadistische moordenaar (Ethan Hawke) en opgesloten in een geluiddichte kelder waar schreeuwen weinig zin heeft. Wanneer een losgekoppelde telefoon aan de muur begint te rinkelen, ontdekt Finney dat hij de stemmen van de vorige slachtoffers van de moordenaar kan horen. En ze zijn vastbesloten ervoor te zorgen dat wat er met hen is gebeurd, niet ook met Finney zal gebeuren…
The Black Phone is gebaseerd op het korte verhaal van auteur Joe Hill, eerder bekend bij het grote publiek als de man achter Locke & Key. The Black Phone staat in de verhalenbundel 20th Century Ghosts.
Geen vrolijke familie
Het eerste deel van de film maken we kennis met Finney, zijn zus Gwen en hun vader. De moeder van de kinderen is overleden. De vader is een alcoholische zak stront die er niet voor schuwt zijn riem op zijn kinderen te gebruiken in plaats van rond zijn broek. Finney en Gwen hebben het niet makkelijk thuis, maar gelukkig hebben ze elkaar. Ook op school heeft Finney het lastig; hij wordt gepest door drie treiteraars. Zijn vriend Robin helpt hem voor zichzelf op te komen, maar dan verdwijnt Robin, net als eerder vier andere jongens uit de buurt. Geruchten gaan van ‘The Grabber’ die jongens van de straat plukt, waarna ze nooit meer worden terug gezien…
Juist door op een relatief rustige manier te starten, krijg je als kijker veel sympathie voor Finney en Gwen. In dit stuk film zit dan ook geen enkel spoortje horror. Als je niet beter zou weten, was dit een pure coming-of-age film. Hoe kom je voor jezelf op als onzekere tiener, hoe spreek je meisjes aan, etcetera. De jaren zeventig worden mooi getoond, door een duidelijk kleurenpallet in combinatie met goede decors, outfits en haardrachten. Maar ja, dan komt The Grabber dus ook Finney pakken en wordt het een heel ander soort film.
Telefoonangst
Als je al last had van telefoonangst, dan is dit niet jouw film. Finney wordt in een kelder vastgehouden. Een grote kelder inclusief wc, die toch beklemmend overkomt. De muren lijken wel sporen van bloed te bevatten en de tralies op het enige raam spreken boekdelen. Dan opeens gaat de zwarte telefoon aan de muur over. Maar… die telefoon is helemaal niet aangesloten, de kabel hangt zelfs los. De stemmen die Finney dan hoort zijn die van de eerdere slachtoffers van The Grabber.
Het unieke aspect, en tevens hetgeen wat dit geen énge horror maakt, is dat de dode jongens aan de kant van Finney staan. Er is een keer geen maniakele geest, poltergeist of ander paranormaal wezen wat het de hoofpersoon lastig maakt. Nee, dit zijn eigenlijk best aardige verschijningen. De echte horror zit hem juist in The Grabber, die met zijn masker angst inboezemt. Het feit dat Ethan Hawke hierdoor vrijwel niet kan acteren met gezichtsuitdrukkingen maar vooral met zijn stem, maakt zijn prestatie des te beter. Hij maakt The Grabber echt vele malen enger dan zijn slachtoffers aan de andere kant van de lijn.
Kindacteurs
Voor The Black Phone is er een blik relatief onbekende kindacteurs open getrokken. Voor de meeste jonge acteurs is deze film hun eerste grote rol, of zelfs hun allereerste rol ooit. Het is wel weer eens verfrissend een film te zien zonder kindster uit bijvoorbeeld Stranger Things of Game of Thrones. Over Stranger Things gesproken: bij één personage krijg je gegarandeerd Billy-vibes. Ook de casting van de overige volwassenen, naast Ethan Hawke, in de film is goed. Jeremy Davies zet overtuigend een lul van een vader neer.
Op zich had er nog wel meer ingezeten als bepaalde personages wat meer achtergrondinformatie hadden meegekregen. Ik had wel meer willen weten over Gwen, Max en ook The Grabber zelf. Maar in een korte film als deze past nou eenmaal niet te veel informatie en moeten keuzes gemaakt worden.
Conclusie
The Black Phone is echt een goede film voor kijkers die graag eens een engere film willen kijken, maar die (nog) niet toe zijn aan een échte horror. Er zitten twee kleine jumpscares in maar nergens wordt de film heel eng. Regisseur Scott Derrickson en Joe Hill denken momenteel na over een vervolg. Hoe dat vervolg in elkaar gaat steken is nog onduidelijk, maar Hill wil graag de “iconic imagery” van het masker van The Grabber verder uitdiepen. Dat wordt wachten op een, erm, nieuwe telefoon? Want deze verrassend leuke film verdient een waardig vervolg en geen gehaaste sequel.
Black Phone is nu beschikbaar op DVD en Blu-Ray.