Er is denk ik geen enkele televisieserie waarover mensen zo vaak tegen mij zeiden “dit is echt wat voor jou!”. Nu moet ik zeggen dat ik wat sceptisch was, want de reden dat mensen dat zeiden is “ja, want het is super feministisch.” En vaak als ik dan zoiets kijk dan blijkt het super stereotyperend te zijn en daar ben ik dan weer allergisch voor. Maar de mensen hadden gelijk: dit is écht een serie voor mij. Fleabag is rauw, gaat over rouw, is lelijk en vol menselijkheid. Maar het is vooral heel erg herkenbaar en grappig.
Waar gaat Fleabag over?
Fleabag gaat over een single vrouw die dealt met rouw. Ze woont in Londen, heeft een ‘succesvolle’ zus en een eetcafé dat zijn beste tijd heeft gehad. Het is een comedy show, dus er zitten heel veel grappen in. Grappen over hoe pijnlijk het leven kan zijn. Grappen om diezelfde pijn verdraagbaar te maken. Het zijn goeie grappen, rake grappen en dat maakt de serie zo goed. Maar het is vooral heel herkenbaar, zeker voor vrouwen die single zijn (geweest) in de stad.
Zo pijnlijk herkenbaar
Er zitten een aantal scènes in die zo pijnlijk herkenbaar zijn. Het begint al in de eerste aflevering met een dude die ze in de bus tegenkomt. Die dude is totaal niet wat ze zoekt en toch zegt ze geen nee wanneer hij om haar telefoonnummer vraagt. Ook ik heb zo vaak gedacht: “Ik vind die persoon niet eens leuk! Waarom geef ik dan mijn telefoonummer?!” En dan spreek je toch af en word je bevestigd in je eigen gelijk: die persoon is echt een sukkel. En toch spreek je nog een keer met die persoon af. En weer valt het tegen. Eigenlijk gewoon door gebrek aan beter en compleet zelfmedelijden. Maar misschien zegt dit wat (of teveel) over mij.
Naast de scènes zijn ook de personages heel erg herkenbaar. Compleet over de top in deze serie, maar je herkent ze vast: de zelf geobsedeerde scharrel. De veel succesvollere zus, de irritante nieuwe vriendin van je vader. En dezelfde vader die te laf is om voor zijn eigen kinderen op te komen. Je ziet ze in deze serie allemaal en ze zijn allemaal ergerlijk goed uitgewerkt.
Fleabag gaat over rouw
Wat je de eerste paar afleveringen nog niet zo door hebt is het overkoepelende thema van de serie: rouw. Omgaan met het verlies van iemand waar je veel van houdt. Iets waar ik zelf veel ervaring mee heb. Gelukkig niet op deze manier, maar rouw valt niet te vergelijken. Maar ik vind het heel fijn om te zien hoe anderen daarmee omgaan. Rouw is niet vaak een thema. Zeker niet op zo’n lelijke en menselijke manier. En dat bedoel ik niet negatief. Ik bedoel dat het leven soms ook lelijk mag zijn en dat je daarom nog geen minder mens bent.
Geïnspireerd op haar eigen leven, maar niet haar levensverhaal
Phoebe Waller-Bridge heeft Fleabag eerst als one-woman-show opgevoerd in het theater. Later heeft ze daar zelf deze serie van gemaakt. De theatershow ontstond door voor zichzelf al haar meest verschrikkelijke momenten op een rijtje te zetten. Alles waar ze met een schurend gevoel op terugkijkt heeft ze verzameld en daar heeft ze een verhaal omheen gemaakt. Het is dus niet autobiographisch. Phoebe is in het echte leven getrouwd. Maar de scènes zijn zeker geïnspireerd op momenten uit haar eigen leven.
Er is een filmpje te zien waarin iemand het theaterstuk naast de serie heeft gezet. Daarin kun je zien dat de serie en het theaterstuk heel erg overeenkomen. Leuk om te kijken, maar nog leuker wanneer je de serie al gezien hebt. Dan zijn de scènes wat meer in context.
Recht in de camera praten
Fleabag praat recht in de camera. Dat komt niet vaak voor in series en als het gebeurt is het meestal veel te geknutseld. Maar misschien omdat dit al een theaterstuk was waarbij Phoebe het publiek rechtstreeks aansprak, werkte het voor deze serie wel. Het feit dat ze recht in de camera kijkt zorgt juist voor een groot deel van de humor in deze serie. Het zijn kleine onderonsjes die ze met ons als kijker heeft. Daardoor voel je je haar beste vriendin.
Fleabag Seizoen 2
In het eerste seizoen heeft Fleabag duidelijk een geheim waarvan ze niet wil dat je het als kijker ontdekt. Aan het eind van seizoen 1 kom je erachter. In eerste instantie wilde Phoebe Waller-Bridge geen tweede seizoen maken, maar er borrelde nog iets. Het verhaal van Fleabag was nog niet af. En gelukkig kwam er dus nog een tweede seizoen! Een seizoen waarin de kijker meer haar vriend is en meer geaccepteerd is door Fleabag dan in het eerste seizoen. In seizoen 1 ben je toch meer een toeschouwer waarover Fleabag de controle probeert te houden. Een beetje zoals vriendschappen zich in het echte leven ook ontwikkelen: Eerst wil je je alleen van je beste en meest grappige en sociale kant laten zien. En als mensen je lelijke kanten dan ook blijken te accepteren, dan omarm je ze. En in seizoen twee worden wij de kijker ook door haar omarmt.
Een derde seizoen komt er niet. En dat hoeft ook niet, want ik vind het een hele bevredigende afsluiting. En mocht je nog niet overtuigd zijn, kijk dan even deze video (pas kijken nadat je seizoen 1 en 2 gekeken hebt, want spoilers):
Fleabag
Pijnlijk eerlijk en ontzettend menselijk
Goed
- Eerlijk en pijnlijk
- Heel erg menselijk
- Recht in de camera praten werkt voor deze serie
- Heel herkenbaar
- Echte vrouwenhumor
Niet zo
- Deze serie is wel acquired taste
- Het hoofdthema is vrij donker voor een comedyserie
