In Amerika was Nosferatu al met kerst uitgekomen en in Nederland is hij nu te zien in de bioscoop. Nosferatu is een veelgeprezen film in de media. Lovende recensies vliegen je om je oren bij de nieuwste film van regisseur Robert Eggers. Na de films The Witch, The lighthouse en The Northman, die ook door Eggers zijn geregisseerd, hebben we hoge verwachtingen van deze remake. Maar weet deze vampierenfilm de verwachtingen ook waar te maken?
Waar gaat Nosferatu over?
Iedereen is op zeker niveau wel bekend met de naam Graaf Dracula. Het boek van Bram Stoker heeft de tand des tijds goed doorstaan. In 1922 is er al een verfilming geweest genaamd Nosferatu, eine Symphonie des Grauens en in 1979 Nosferatu the Vampyre. Deze film had Stokers Dracula als uitgangpunt. De nieuwe Nosferatu heeft eenzelfde plot als zijn gelijknamige oudere films.
De net getrouwde Thomas (Nicolas Hoult) en Ellen Hutter (Lily-Rose Depp) zijn net terug van hun huwelijksreis. Bij thuiskomt krijgt Thomas een opdracht die hem een vaste aanstelling bij een makelaar kan opleveren. Hij moet een huis verkopen aan Graaf Orlok (Bill Skarsgård), echter is de graaf te oud is om te reizen. Daarom moet Thomas met het contract naar hem toe om het te laten ondertekenen. Hij laat zijn bruid achter bij een vriend en diens vrouw en gaat onderweg naar de mysterieuze Graaf Orlok.
Zijn reis kent onverklaarbare situaties en terwijl Thomas het allemaal ondergaat, gaat het thuis met Ellen niet goed. Ze heeft ’s nachts vreemde aanvallen en haar gastheer weet op een gegeven moment niet meer wat hij moet doen. Na het inschakelen van een dokter, lijkt het te gaan om de telepathische krachten van een vampier.
Nosferatu (1922) vs Nosferatu (1979) vs Nosferatu (2024)
Noseferatu (1922) is een ongeautoriseerde verfilming van de novelle Dracula. Om te voorkomen dat er juridische problemen zouden komen, zijn er namen en andere details aangepast. De namen die in die film zijn gebruikt, worden ook gebruikt in de films uit 1979 en 2024. Daarnaast is de verhaallijn in het scenario van alle drie de films hetzelfde gebleven, op enkele kleine details na.
De verschillen liggen vooral in de cinematografische technieken, geluid en personages/acteerwerk. Hierdoor krijgt de klassieke film een nieuwe draai. Waar de oude films een hogere pacing hadden, is dat bij de nieuwste film lager, vooral in de tweede helft van de film. Daarnaast zitten er in de nieuwste film ook expliciete gewelddadige scènes. Deze voelen vooral overbodig in plaats van dat ze iets toevoegen.
Cinematografie, decor en kostuums
Nosferatu is een film gemaakt met moderne technieken. De visuele effecten en cinematografie lijken voor een groot deel op die van de oude film. Zo merk je bij de color grading in de nacht dat er vooral zwart-wit is gebruikt. Dit is een leuke verwijzing naar de film uit 1922 die geheel in zwart-wit is gemaakt. De onbehagelijke hoeken waaruit soms gefilmd wordt en het gebruik van schaduw en licht zorgt ervoor dat de kijker zich in de wereld van de vampier begeeft.
Het oog voor detail in het decor is indrukwekkend, op alles is gelet. Van de mis gelegde tegels tot het type klok van de periode waarin het zich afspeelt. Ook dit dikt het gevoel aan dat je je als kijker in hun wereld begeeft. Wat misschien ook leuk is om te weten, is dat scènes ook in echte kastelen zijn gefilmd in Tsjechië.
Een puntje van kritiek kan wel zijn dat ondanks de prachtige kostuums, deze dan wel weer soms uit de toon lijken te vallen. Dat is waarschijnlijk te wijten aan de nabewerking van de film. Hierdoor staan de kostuums soms gek tegenover de achtergrond waardoor ze uit de toon vallen.
Geluid en muziek
Horrorfilms worden over het algemeen eng door de jump-scares die ondersteund worden door geluid. Nosferatu is amper afhankelijk van jump-scares, maar is zeker een sterke film door de geluidseffecten en de gebruikte muziek. Robin Carolan heeft voor Nosferatu pas voor één eerdere film gecomponeerd en dat was ook een film van Eggers, The Northman. Ondanks dat, is er eigenlijk geen slecht woord over te zeggen. Door de vele verschillende strijkers in combinatie met elektronische toevoegingen weet Carolan het bedrukte en wanhopige gevoel enorm goed te vangen.
Op sommige momenten in de film wordt en minder of niet gesproken. Op die momenten is het geluid extra belangrijk omdat die op zichzelf een deel van het verhaal weet te vertellen. Dit lijkt ook een soort ode aan de film uit 1922, die geheel stil was en alleen gebruik maakte van muziek. Toch weet de muziek van Robin Carolan meer spanning, drama en storytelling mee te brengen, waar de muziek uit 1922 meer op de oppervlakte bleef.
Personages en acteerwerk
Verhaaltechnisch lijken de films op elkaar, maar in de nieuwste Nosferatu ligt er veel meer nadruk op de onderliggende karaktereigenschappen van de personages. Zo heeft Ellen Hutter, gespeeld door Lily-Rose Depp, een actievere rol. Ze heeft een eigen wil, mening en kijkt op de situatie. Daarnaast weet Lily-Rose haar personage ijzersterk neer te zetten. Ondanks dat Anya-Taylor Joy het personage van Ellen eerst zou belichamen, is het ook zeker niet erg dat Lily-Rose Depp uiteindelijk de rol heeft overgenomen. De variatie in emoties en het fysieke deel van haar acteren zijn fenomenaal. Hoewel het soms wat over de top aanvoelt, ontdoet het niks aan het verhaal en laat het eigenlijk alleen maar meer zien hoeveel zij als actrice in haar mars heeft.
Graaf Orlok, gespeeld door Bill Skarsgård, lijkt in deze film ook meer diepgang te hebben. Als kijker wordt je meegenomen in zijn motieven en gevoelens achter die motieven. Zijn eenzaamheid en zijn kleine beetje menselijkheid is terug te zien naast zijn monsterlijkheid. Dit blijkt voornamelijk door het gebrek aan schermtijd van Orlok. Als hij al in beeld is, is hij veelal omhuld in schaduwen of zie je close-up shots van bijvoorbeeld een oog of een hand. Een vraag die wel overblijft na het zien van Graaf Orlok is, waarom hebben ze specifiek Skarsgård gecast? Hij is amper te herkennen. Ondanks zijn goede acteerwerk, voelde het net alsof je naar iemand anders keek, wat jammer kan zijn voor de Bill Skarsgård fans.
Ook de rest van de cast weet de emoties van de personages goed weer te geven. Het is altijd genieten als je mag kijken naar William Dafoe, Nicholas Hoult of Aaron Taylor Johnson.
Conclusie
Al met al is Nosferatu uit 2024 een prachtige herinterpretatie van de eerdere klassieker. Het scenario is hetzelfde gebleven maar er is ook meer focus gelegd op hedendaagse belangrijke thema’s zonder dat het stoort. De spanning en technieken van het origineel worden toegepast en in een nieuw jasje gestoken door gebruik te maken van modernere technologie, wat heel goed werkt doordat de film daardoor een frisse blik krijgt.
Deze film zet aan tot nadenken over de diepere betekenis van angst, verlangen en menselijkheid, terwijl het tegelijkertijd een eerbetoon is aan een van de grootste horrorfilms aller tijden.
Met een combinatie van sterke acteerprestaties, indrukwekkende cinematografie en muziek die de ziel van het verhaal vastlegt, is deze film meer dan alleen een remake; het is een nieuwe klassieker in de maak. Voor liefhebbers van horror, zeker weer een aanrader.
Nosferatu (2024)
Griezelig meesterwerk
Goed
- Goed getimede muziek en soundeffecten
- Diepgaande personages
- Cinematografie is goed gedaan
- Ode aan het origineel
- Ijzersterk acteerwerk
Niet zo
- Overbodige expliciet gewelddadige scènes
- Kostuums vielen uit de toon bij de achtergrond
