Na jaren van uitstel kwam er geen afstel voor Kraven the Hunter. De film met Aaron Taylor-Johnson in de titelrol bereikte na drie verschillende data begin december toch de bioscopen. Of dat iets is waar we als liefhebbers van Spider-Man en zijn foes nu echt blij moeten zijn… het blijkt de kernvraag van het hele Sony Pictures Universe of Marvel Characters, kortweg SPUMC, te zijn geworden.
Waar gaat Kraven the Hunter (2024) over?
We beginnen de film in een ijskoud strafkamp, waar de tot dan toe toch vooral mythe over “The Hunter” een gezicht krijgt: Sergei Kravinoff. Hij leerde al jong zich af te zetten van zijn vader, de invloedrijke Nikolai Kravinoff. Waar zijn halfbroer Dimitri zich nog steeds onder het juk van zijn vader begeeft, lijkt Sergei een vrijgevochten verschijning.
Wanneer een oude kennis van de familie, Aleksei Sytsevich, een gooi doet naar de macht en Dimitri kidnapt naar een klooster in oud-Turkije, komt “The Hunter” in actie. Daarbij krijgt hij hulp van een oude bekende: Calypso, het meisje dat ooit Kravens leven redde.
Kraven the Hunter? Zeg maar: “Stunter”
We kennen Kraven the Hunter als één van Spider-Man’s gevaarlijkste vijanden. Met zijn obsessie voor de jacht, zijn complexe persoonlijkheid en de skills om zijn ‘prooi’ overal te kunnen vinden behoort hij tot één van de meest diepgaande villains uit de Marvel geschiedenis. Dan hoop je toch dat een bioscoopfilm met een budget van meer dan 100 miljoen daar iets van weet over te brengen.
Niets is minder waar: Aaron Taylor-Johnson’s Kraven wordt neergezet als een oppervlakkige antiheld zonder de unieke gelaagdheid die zijn personage meedraagt. In plaats van een intelligente jager is hij een clichématig figuur dat weinig om het lijf heeft. Al zal dat laatste voor veel Taylor-Johnson fans geen groot probleem zijn.
Juist bij deze film lagen alle kansen voor een gelaagd, diepgaand plot over de psyche van een schurk. Helaas blijft het oninteressante script zonder enige focus hangen bij een simpel plot. Een plot dat in een gemiddelde Liam Neeson-film ook geen flater zal slaan.
Spektakel dat maar geen spektakel wordt
Er wordt duidelijk gemikt op een spektakelstuk. Iets dat je bij een film van honderden miljoenen ook mag verwachten. Toch lukt het de film niet om een waar spektakelstuk te worden: mede door het ontbreken van enige interessante verhaallijn. Echte spektakelstukken worden ondergesneeuwd door rommelig acteerwerk en een onsamenhangend script. En dat terwijl veel scènes er visueel nog best aantrekkelijk uitzien.
Het resultaat voelt aan als een reeks losse fragmenten in plaats van een coherent geheel. Dit valt goed samen te vatten als ‘rommelig’. Het ene moment probeert de film een stukje drama te brengen, waarna de film bijna direct weer in een grote actiescène springt. Het is van een rommeligheid waar je eng van wordt.
Een noodlijdende franchise
Het zegt iets dat we deze recensie eigenlijk over zo’n beetje elke SPUMC-film van de laatste jaren heen kunnen leggen. Is het niet de ‘horror’ van Morbius, dan is het wel de gemiste kans die Madame Web heet. Carnage, nog zo’n fantastische schurk uit de Spider-Man canon, werd ook verkleind tot een brabbelend hoopje rode smurrie.
Sony Pictures laat zien dat bij het ontbreken van enige creatieve lijn dit soort films gedoemd zijn te mislukken. Een gebrek aan creatieve leiding kan dus daadwerkelijk een franchise breken. Daarbij moeten we natuurlijk zeggen dat de Spider-Verse reeks laat zien dat ze bij Sony daadwerkelijk doorhebben hoe het werkt. Daar hebben ze iets wat ze in de live-action tak niet hebben: creatief leiderschap.
Conclusie
Daarmee tekent ook Kraven the Hunter opnieuw voor een dieptepunt. En dat in een franchise waarin dieptepunten elkaar maar lijken op te volgen. Het nieuws dat met deze film een definitief einde aan de reeks komt, is niet per se iets dat uit de lucht komt vallen. Voor het kleine handje fans dat deze franchise nog over had is dit opnieuw een fikse domper: weer niet gelukt.
Kraven the Hunter
Goed
- Grote actiescènes
Niet zo
- Compleet andere Kraven
- Vol clichés
- Rhino
