Recensie: Web van inkt (Inkworld deel 2)
Eerder schreef ik al over Hart van Inkt en hoe fantastisch Brendan Fraser is (als Mo Folchart onder andere). Nou ben ik niet de enige Fraser fan! Voorin mijn exemplaar van Web van Inkt (ik heb de Engelse variant, Inkspell) staat: “To Brendan Fraser, whose voice is the heart of this book. Thanks for inspiration and enchantment. Mo wouldn’t have stepped into my writing room without you, and this story would have never been told.” Hoe gaaf is dat? Helemaal mee eens natuurlijk, superjammer dat er geen tweede film gemaakt is. Dat kwam waarschijnlijk door de matige reviews die Inkheart kreeg, want de rechten voor de drie films waren wel al verkocht. Fun fact: Brendan heeft wel het 18-urige luisterboek opgenomen! Maar genoeg over Brendan, let’s talk Web van Inkt!
Waar gaat Web van Inkt over?
Een jaar nadat Meggie en Mo Capricorn overwonnen hebben, denkt Meggie nog steeds aan de inktwereld. Haar moeder ‘vertelt’ de meest wonderlijke verhalen en wat moet je dan als fantasierijke puber? ‘IK WIL HET’, natuurlijk, zelfs al krijg je dysenterie van smerig water en vallen je tanden eruit bij gebrek aan tandartsen.
Ondanks dat in de film Stofvinger een happily ever after heeft terug in de inktwereld, is hij in deel twee van de trilogie nog steeds zoekende naar een deur terug. Hij gaat lezer na lezer af om te vragen of ze hem terug kunnen brengen, gevolgd door de trouwe Farid en Gwin. Zal het Stofvinger lukken om terug de inktwereld in te komen? Laat hij Farid en Gwin met zich meegaan? En wet Meggie Mo ervan te overtuigen dat ze best een familievakantie naar de inktwereld kunnen maken?
Wat is er fantastisch aan dit boek? (ondanks gebrek aan Brendan Fraser)
Het feit alleen al dat we meer te weten krijgen over de magische wereld waarin Hart van Inkt zich afspeelt, is echt geweldig. Meer fantasy, meer beter. Na het lezen van deel één had ik niet goed kunnen voorspellen waar deel twee heen zou gaan, maar het heeft best goed uitgepakt. Ik had wel het gevoel alsof deel één geschreven is zonder intentie voor een tweede boek, maar dat maakt niet uit, want het is er. De omschrijvingen van Cornelia Funke van waternymphen, vuurelfjes en glazen mannetjes zijn echt magisch. Superleuk ook om te weten waar Stofvinger al zijn trucjes vandaan haalt.
Stofvinger is verreweg het meest interessante persoon in boek twee. Het is leuk om te zijn hoe zijn relaties met Farid, Meggie, Resa en Roxane zich ontwikkelen. Hij maakt wel echt persoonlijke ontwikkeling door en hij is gewoon rete charmant. Ook Fenoglio vind ik een heel interessant karakter met zijn grootheidswaanzin, trots en godcomplex. Superorigineel! En hij kan nog een prachtige discussie voeren over het gesproken en geschreven woord ook. Hoe hij het hiernamaals beschrijft vond ik ook heel mooi.
Ik vind het leuk om de Zwarte Prins wat beter te leren kennen en dat lezen schrijven als een soort geheimtaal wordt gezien in de inktwereld. Sowieso zijn de namen van de personages heel uniek en sfeervol.
Waarom verdient Web van Inkt dan geen 5 sterren?
Anders dan de film komen alle goede mensen weer terug tot leven, nadat de Schaduw ze had opgegeten. Sowieso, doe maar niet. Het ergste is dat in Web van Inkt ze dus ineens allemaal verdwijnen omdat ze toch dood gaan. Hè? Dat voelt een beetje alsof er in Hart van Inkt tegen je gelogen is. Daarnaast maakt Fenoglio er op een gegeven moment een punt van dat dode mensen dood moeten blijven EN LATER DOET CORNELIA FUNKE HET NOG TWEE KEER. WHY?! Ik heb echt een hekel aan dat cliché, helemaal als belangrijke personages binnen één pagina dood zijn. Pak je drama!
Oké, nu we dat achter de rug hebben. Mijn hemel wat zitten er veel personages in dit boek! En op de eerste paar pagina’s heb je wel echt door een infodump heen te ploegen. Dit boek is prachtig, maar het is wel werken. Jammer ook dat er in deel één niets over Roxane gezegd wordt, terwijl ze best een belangrijke rol heeft in deel twee.
Ten derde, hoezo is iedereen zo jaloers? Waarom gedragen Meggie, Farid en Stofvinger zich af en toe als verwende kinderen? Sharing is caring toch? Doe even rustig.
De verhaallijn rondom Elinor en Darius begon me wel een beetje de keel uit te hangen. Naast dat er veel namen zijn om te onthouden, volg je ook veel te veel personages. Dat maakte het af en toe best verwarrend voor mij. Zeker deze verhaallijn had maar weinig toegevoegde waarde.
Conclusie: lezen, maar weet waar je aan begint
Dus: Cornelia Funke heeft een prachtige lyrische schrijfstijl, maar ze heeft ook een uitgebreid scala aan personages over wie ze dat heen gooit. Het was heel leuk om te lezen, heel creatief allemaal, maar ik moest er soms wel een beetje doorheen ploegen. Ik las dit keer in het Engels in plaats van Nederlands en misschien lag het ook aan mij dat ik er niet doorheen vloog, maar dit is hoe ik het ervaren heb. Dat gezegd hebbende: op naar deel drie!
Web van Inkt
Creatief en overweldigend
Goed
- Origineel
- Fantasierijk
- Mooie schrijfstijl
Niet zo
- Veel te veel personages
- Veel te veel perspectieven
Laat een reactie achter