Heksenvrees is een characterdriven high fantasyboek bomvol actie en geheimen. Het is duidelijk gebaseerd op een Dungeons & Dragons campaign en dat heeft voor- en nadelen. Ondanks dat de verschillende heksen en uitgebreide worldbuilding supergaaf is, biedt de chaotische verhaallijn te weinig houvast. Het is te onvoorspelbaar en hier en daar wat oppervlakkig. Zeker een boek om je aandacht bij te houden tijdens het lezen.
Wij ontvingen van uitgeverij Zilverspoor een recensie-exemplaar van Heksenvrees in ruil voor onze eerlijke mening.
Waar gaat Heksenvrees over?
Tijdens de reis naar Tsi Chauï raakt het schip van Creed, Elnoril en Grór van koers. Ze komen in gevaarlijke wateren terecht en worden aangevallen door een zeedraak. Ternauwernood bereiken ze land. Ze raken verzeild in een wereld doordrenkt van magie, waar draken als goden vereerd en aanbeden worden.
Op het eiland heeft elk dorp en stad een heks die de bevolking daar onderdrukt. In ruil voor hulp belooft de groep deze heksen te verslaan. Vanaf dat moment is er geen weg meer terug. Deze heksen overwinnen blijkt echter niet zo eenvoudig, en in een verbond van drie al helemaal niet. Ze moeten strijden tegen onzichtbare vijanden, heksen die kinderen stelen en manipuleren of zelfs je dromen beïnvloeden.
De groep zal hun krachten moeten bundelen, maar de vraag is of ze elkaar daar genoeg voor vertrouwen. Zeker aangezien iedereen zijn eigen plannen heeft. Bovendien blijkt Creed een raadselachtige connectie met het eiland te hebben. Als Elnoril ook nog eens andere duistere krachten op zijn pad tegenkomt, staat de toekomst van het hele eiland op het spel.
Waar gaat Heksenvrees niet over?
Het eerste dat me opviel tijdens het lezen van Heksenvrees, was dat er ontzettend veel personages in zaten. En dat geen daarvan draken of heksen waren. De cover doet geloven dat draken een grote rol spelen in dit boek, maar dat valt vies tegen. De kaft is eigenlijk een afbeelding van een van de eerste scènes uit het boek. Pas halverwege wordt het duidelijk dat draken belangrijk zijn voor de worldbuilding en dat het daar ophoudt. Hetzelfde geldt voor de heksen. Er vinden later in het boek een paar gevechten met heksen plaats, dat is het. Pas als je het hele boek uit hebt, besef dat je dit eigenlijk alleen maar opbouw was. Dat de draken en heksen in deel 2 waarschijnlijk pas echt losbarsten. En dat het heel erg gebaseerd is op een Dungeons & Dragons campaign.
Is het erg dat het duidelijk een DnD campaign is?
Ja en nee. Heksenvrees heeft een ontzettend sfeervolle setting met allerlei fantasyrassen, culturen en gewoonten. Het is origineel en verrassend. Maar, er gebeuren zoveel willekeurige dingen dat er te weinig houvast is. Een fetchquest hier en een miniboss daar. Het is allemaal wel interessant, maar het doet weinig met je. Het is constant onduidelijk waar het verhaal heen gaat. Ik dacht vaak ‘ah yes, this might as well happen…’ Dit maakt het lastig om in het verhaal te komen, ondanks dat de schrijfstijl best prettig is.
Dat gebrek aan houvast geldt ook voor de personages. Ze stranden allemaal op een eiland zonder plan en ‘gaan maar gewoon mee in het avontuur, omdat ze toch niets beters te doen hebben’. Het had alleen meer classic DnD kunnen zijn als Heksenvrees in een taveerne was begonnen. Kortom: alle karakters willen iets anders en houden veel geheim voor elkaar en de lezer, dus is het lastig om een band met ze op te bouwen. Daarnaast waren er ook veel overbodige personages. Dorondir brengt bijvoorbeeld een leuk stukje worldbuilding met zich mee, maar zijn verhaallijn had prima een boek kunnen wachten of weggelaten kunnen worden. Hetzelfde geldt deels voor Bozydor en Elnoril.
Dat gezegd hebbende, zijn de personages wel divers en onderscheidend. (Vooral in het begin is het lastig om iedereen uit elkaar te houden, maar dat neemt gaandeweg af.) Als je door alle fantasynamen en het constant wisselende perspectief heen kunt prikken, is het gaaf om te zien hoe ze zich ontwikkelen. Dan heb ik het wel voornamelijk over Free, Creed en Elnoril.
Abrupt en verwarrend einde
Ik ga proberen niets te spoilen, maar mijn hemel, wat een einde. Na een gigantisch en chaotisch eindgevecht stopt het verhaal ineens. Er volgt een scène waar je al een half boek naartoe leeft: Creed krijgt eindelijk informatie die zijn leven op zijn kop zou moeten zetten. Vervolgens reageert hij superdroog en gaat het verhaal een kant op waarvan je denkt ‘hèhè, die arme Grór, eindelijk’. En dan stopt het ineens. Dat is logisch als je bedenkt dat de verhaallijn waarschijnlijk gewoon de chronologische volgorde van de Dungeons & Dragons campaign volgt, maar voor een lezer is het niet heel prettig. Het tempo door het hele boek heen had wat dat betreft beter gekund.
Heksenvrees is leuk voor liefhebbers
Dit boek valt waarschijnlijk heel goed in de smaak bij een specifieke groep mensen. Je moet houden van veel personages, veel wisselende perspectieven, veel actie, een uitgebreide worldbuidling, high fantasy en weinig houvast. Persoonlijk heb ik een voorkeur voor een iets rustiger boek met een meer plotdriven opzet. Dan is het voor mij toch makkelijker om in het verhaal te komen. Alsnog ben ik heel benieuwd wat er met Free, Creed en Elnoril gaat gebeuren. Hopelijk is het vervolg iets meer gestroomlijnd.
Heksenvrees
Chaotisch en fantasierijk
Goed
- Rijke worldbuilding
- Prettige schrijfstijl
- Spannend
- Fantasierijk
Niet zo
- Wisselend perspectief
- Te veel personages
- Te weinig houvast
- Chaotisch
- Oppervlakkig
