Nadat De Clan van de Rode Vos en Het Duel bij Araluen recht in de roos schoten en De Koninklijke Leerling verkeerd was gevallen, wist ik niet wat ik van De Vermiste Prins moest verwachten. Ik ging er vanuit dat dit echt het laatste deel zou zijn, maar ik had geen flauw benul waar het over zou gaan, want aanknopingspunten waren er niet. Kortom: ik ging blind in dit boek en nu ik het uit heb, vind ik het nog steeds lastig te omschrijven.
Waar gaat De Vermiste Prins over?
Will en Maggie worden ingezet om de koning van Gallica te helpen, omdat zijn zoon op bijzondere wijze wordt gegijzeld. De Jagers doen zich voor als jongleurs, zangers en messenwerpers terwijl ze door dit op Frankrijk gebaseerde land trekken in de hoop erachter te komen hoe het echt zit. Aan politiek gekonkel in dit boek zeker geen tekort. Ze hopen de baron die de prins vastheeft ervan te overtuigen hen zijn burcht binnen te laten met een show. Maar al snel komen Will en Maddie erachter dat het niet zo eenvoudig is als het lijkt… Is de koning van Gallica zelf wel te vertrouwen? En wie is toch die mysterieuze figuur die hen lijkt te volgen?
Klinkt goed, kan beter
Het eerste wat me aan De Vermiste Prins opviel, was wederom de stereotypering (net als in De Koninklijke Leerling). Het ontzettende generalistische en negatieve beeld van een heel volk, schoot meteen weer in het verkeerde keelgat. Waarom is bijna heel Gallica snobistisch, neerbuigend en achterbaks? Dat heeft voor mij in ieder geval echt geen meerwaarde. Daarnaast vond ik dit deel zeker na het hele gevecht om Araluen een stuk minder spannend en een van de weinige scènes die wel spannend waren (met de Gieren), was totaal overbodig.
De Vermiste Prins is toch drie sterren waard
Waarom dan toch 3 sterren? Het boek blijft een prettige en makkelijke schrijfstijl houden. Het lezen over Grijze Jagers blijft leuk en ik vond de rol die Will en Maddie hadden in dit boek wel origineel en amusant. Het ingewikkelde politieke concept van de verdwijning houdt ook mijn aandacht vast.
Frustratie alom
Deze recensie van De Vermiste Prins is niet al te lang, maar het boek zelf ook niet. HET STOPT NAMELIJK MIDDENIN HET VERHAAL. Naast het trage tempo en de stereotypering, blijf ik toch hoop houden dat het volgende boek beter is. Ik geloof in je John Flanagan!
De Vermiste Prins
Jammer en toch meeslepend
