Ben je net zo’n liefhebber van de Arwyn-trilogie als ik? En wil je enthousiast aan de vervolg-duologie beginnen? Lees dan eerst deze recensie voordat je De Adelaar en de Koning oppakt. Ik had zelf namelijk behoorlijk baat gehad bij wat verwachtingsmanagement. Wel gaaf om te zien dat de cover en de illustraties van dit boek minstens zo tof zijn als die van de trilogie, complimenten!
Bekijk hier de recensies van de Arwyn-trilogie: Het Teken van de Banneling, De Schaduw van de Dief en Het Pad van de Krijger.
Waar gaat De Adelaar en de Koning over?
Door een opening hoog boven in de rotsen viel een straal daglicht en hulde het midden van de grot in een nevelige gloed. Arwyn liep er langzaam naar toe, zijn mond viel open. In de zuil van licht, ongeveer een meter boven de grond, zweefde een boek …
Arwyn is een jonge zwervende krijger die verbannen is van zijn thuisstam. Na een gevaarlijke tocht door de bergen belandt hij in Tir, het land van legenden. Hier ontmoet hij Aderyn, een mysterieuze Adelaar. Ze worden vrienden en Aderyn maakt de jongen Koning van Tir. Samen met het dappere woudmeisje Amaralyn binden ze de strijd aan tegen de roofridder Gelyn, die met zijn wolvenleger het land in zijn greep houdt …
Geen Grijze Jager meer, maar Christelijke fantasy zoals Narnia
Wat voor mij persoonlijk een enorme tegenvaller was, is de sfeer die De Adelaar en de Koning heeft. Waar de Arwyn-trilogie avontuurlijk en luchtig is, zoals de Grijze Jager, is De Adelaar en de Koning bijna het tegenovergestelde. Het is zwaarder, trager, zweverig en het tempo is minder prettig. Het leest lang niet zo lekker weg als de trilogie en het duurde even voordat ik echt in het verhaal zat. De Adelaar en de Koning doet denken aan Narnia (de boeken, niet de film) gemengd met een low fantasy LotR en wat Merlin. Ondanks dat dit een tof concept is, valt Christelijke fantasy blijkbaar niet bij mij in de smaak. Wel gaaf dat je merkt dat het verhaal volwassener wordt samen met Arwyn, die natuurlijk ook een stuk ouder is dan in de trilogie.
De Adelaar en de Koning bevat helaas minder diversiteit en meer clichés
Daarnaast miste ik de diversiteit in De Adelaar en de Koning, die ik juist zo waardeerde aan Het Teken van de Banneling. In plaats van Ros, die geboren is als meisje en liever een jongen zou zijn, en Snuffel, die niet praat, wordt Arwyn vergezeld door Amaralyn. Zij is de prachtige, blonde dochter van een van de stamhoofden. Kortom: een oppervlakkige cis-white hetero romance tussen held en “prinses” die niet zoveel aan het verhaal toevoegt. Hou er wel rekening mee dat ik gewoon niet zo van romantiek hou, dus misschien is dit een kwestie van smaak.
Ook Arwyn is helaas oppervlakkiger
Nog iets dat opvalt: Arwyn komt in zijn jongere jaren veel zelfstandiger en daadkrachtiger over. De Arwyn-trilogie is nieuwer dan De Adelaar en de Koning, en dat merk je echt aan de diepgang van zijn personage. In De Adelaar en de Koning doet onze held bijna niets zelf en worden veel keuzes voor hem gemaakt. Dat vond ik erg jammer en daardoor kwam Arwyn een stuk vlakker over dan in de trilogie. Er wordt zelfs letterlijk gezegd: “Alles wat ik kapot maak, kunt u weer heel maken”. Dan zijn er dus geen consequenties en leert Arwyn ook niet zelfstandig te zijn. De persoonlijke ontwikkeling die hij doormaakt in de trilogie, vond ik juist heel krachtig en lijkt hiermee tenietgedaan. Zijn teken van de Banneling wordt weggevaagd, terwijl ik zijn gevecht met zichzelf aan de hand daarvan juist een van de gaafste dingen van deze wereld vond.
Het magiesysteem van De Adelaar en de Koning is heel gaaf
In de Arwyn-trilogie druppelt er af en toe een spoortje magie door in de avontuurlijke wereld waar Arwyn in leeft. De Adelaar en de Koning doet daar nog een schepje bovenop. Het zwevende boek, het achtergrondverhaal van de magie, de band tussen mens en dier; allemaal heel tof. Daar had ik graag nog meer van gelezen! Daarnaast vond ik de gevechten met de wolven, magisch of niet, ook erg gaaf en spannend.
De Adelaar en de Koning is een goede afsluiting van Arwyns verhaal
Kortom: De Adelaar en de Koning is een gaaf einde aan Arwyns verhaal en zeker de moeite waard om te lezen na de trilogie, maar ik zou het zelf niet opnieuw lezen. Het is vooral een aanrader voor fans van Narnia. Persoonlijk lijkt het me ontzettend tof om een vernieuwde editie van De Koning en de Adelaar te lezen. Eentje waarin meer wordt vastgehouden aan wie Arwyn in de trilogie is, waar het tempo iets prettiger is en waarin meer diversiteit zit. Het verhaal in een iets moderner jasje bij wijze van spreken. Daarnaast heb ik ook veel goede dingen over Amyra gehoord, het vervolg van De Adelaar en de Koning. Daarin wordt weer een hele andere setting beloofd en daar kijk ik enorm naar uit!
Goed
- Spannend
- Meeslepend
- Poëtisch
- Goede afsluiting
Niet zo
- Weinig tot geen diversiteit
- Tempo
- Veel personages
- Minder avontuurlijk
- Minder persoonlijke ontwikkeling
