Het eerste Arwyn boek viel zo in de smaak, dat ik het tweede deel zo snel mogelijk heb opgepakt. De Schaduw van de Dief haalt het niet bij Het teken van de Banneling, maar is alsnog leuk om te lezen. Het verhaal nodigt ook zeker uit tot het lezen van boek drie. Wederom een aanrader voor fans van de Grijze Jager.
Waar gaat Arwyn De schaduw van de dief over?
De schaduw van de Dief van Arjan Wilschut is het avontuurlijke tweede deel in de serie ‘Arwyn’. Op hun reis naar het westen worden Arwyn, Snuffel en Ros aangevallen door een grote steenbok, die een vreemde ziekte lijkt te hebben. Hun kamp en voorraden zijn verwoest, en de winter is in aantocht. Dan wordt ook Ros ziek, en gaat zichtbaar achteruit. Arwyn besluit om naar de Holle Bergen te reizen, op zoek naar een geneesmiddel. Ze komen een magiër tegen die hun vertelt dat de ziekte wordt veroorzaakt door een geheimzinnig kristal in de grotten van Anoueh, bewaakt door monsterlijke wezens. Zal het Arwyn lukken om het kristal te stelen en Ros te redden?
Leuke sfeer en toffe nieuwe personages
De Schaduw van de Dief is een avontuurlijk verhaal. Tijdens Arwyns opdracht zat ik echt op het puntje van mijn stoel. De scène binnenin de blauwe berg is spannend en gaaf. De sfeer is echt genieten voor fans van de Disneyfilm Atlantis. Ook het ontsnappen uit de rode berg was leuk om te lezen. Aan het einde van het verhaal komen allemaal ogenschijnlijk onsamenhangende elementen samen, wat ook onverwachts gaaf was.
De heks en Fenn zijn toffe nieuwe personages. De rol van de heks was niet erg verrassend, maar dat vond ik niet erg, omdat ik naar de ontknoping toe kon leven. Haar identiteit daarentegen had ik niet per se zien aankomen. Hartverwarmend! Vooral Fenn maakt dit boek een supermooie persoonlijke ontwikkeling door, complimenten daarvoor.
De rol van ziekte in De schaduw van de dief
Hoe de ziekte zich verspreidt, wordt goed uitgelegd. Het is een logisch en samenhangend verhaal. De motivatie achter waarom mensen de ziekte zouden willen aanwakkeren, vond ik helaas minder overtuigend. Misschien als er iets meer ‘show’ in plaats van ‘tell’ was toegepast, was het aannemelijker geweest. Daarnaast vond ik het concept van de Dwalers überhaupt iets te makkelijk. Het was gewoon niet helemaal mijn smaak, maar ik zit dan ook niet per se in de doelgroep 😉
Stotteren en ‘achterlijk’
Ik vond het behoorlijk heftig om te lezen dat een jongen die stottert steeds dom en zelfs achterlijk wordt genoemd. Dat brak mijn hart echt, ondanks dat Ros voor hem opkomt en hij de kans krijgt om het tegendeel te bewijzen. Die boodschap is mooi, maar had van mij genuanceerder gemogen.
De schaduw van de dief leest lekker weg
Het is jammer dat Ros en Snuffel een kleinere rol hebben in dit boek. Het past wel goed bij het verhaal en laat ruimte over voor nieuwe personages, maar alsnog. Aan het einde van het boek wordt aangekondigd dat ze ook niet in het volgende deel zitten, wat een logische stap is met die afbouw. Dat vond ik wel heel jammer om te lezen. Alsnog kijk ik uit naar het volgende boek! Op naar Arwyn en Het Pad van de Krijger.