Ondanks dat Jurassic World: Rebirth weinig doet met uitbreiding van de worldbuilding vanuit de eerste zes films, is het een leuke film. Het geeft je precies de juiste balans tussen ‘spannende actie’ en ‘mooie natuurdocumentaire’. Deze prachtige film is dus goed te kijken als het een tijdje geleden is dat je de rest van de films gezien hebt. Een aanrader voor fans en casual kijkers.

Wil je wél eerst een opfriscursus? Lees dan onze recensies over de eerste zes films: Jurassic Park 1, The Lost World, Jurassic Park III, Jurassic World, Fallen Kingdom en Dominion.

Waar gaat Jurassic World: Rebirth over?

Het is jaren geleden dat miljardair John Hammond het eerste Jurassic Park opende en ontsnapte dino’s en sprinkhanen de hele wereld overnamen. Vijf jaar na Dominion vind je dino’s bijna alleen nog rond de evenaar, waar het tropische klimaat beter voor ze werkt. Stel dat je een wetenschapper bent die DNA nodig heeft van levende giganten, moet je dus naar een afgelegen eiland toe. Laat er toevallig naast Isla Nublar en Isla Sorna nóg een eiland zijn waar met dino DNA werd geëxperimenteerd. Beetje jammer dat het illegaal is om hierheen te vliegen.

Gelukkig houdt dat geheim agent Zora (Scarlett Johansson) niet tegen. Een farmaceutisch bedrijf betaalt haar namelijk genoeg om een nieuw leven te beginnen en haar trauma’s achter zich te laten. Samen met paleontoloog dr. Henry Loomis (Jonathan Bailey) en kapitein Duncan Kincaid (Mahershala Ali) trekt ze erop uit om een steentje bij te dragen aan een wereldveranderend hartmedicijn. Aan hen de taak om het DNA te bemachtigen van de drie grootste dino’s ooit: een Mosasaurus (in de zee), een Titanosaurus (op het land) en een Quetzalcoatlus (in de lucht). Lukt het Zora, Henry, Duncan en “onbelangerijke bijpersonages” om levend van het eiland te komen met de samples?

De film begint met een infodump

Wat ik erg tof vond aan de Jurassic World-saga, is dat de infodump vooraf efficiënt en behapbaar was. Je wordt op een slimme manier op de hoogte gebracht van wat er gebeurd is in de wereld. Jurassic World: Rebirth doet dit heel anders. Je krijgt een zwart scherm te zien met witte tekst erop. Best wel lui. Het gekke is, dat in de scènes die volgen, je die informatie nog een keer krijgt, maar dan anders verpakt. Waarom waren die zwarte schermen dan nodig…?

Laten we de checklist erbij pakken

In de meeste Jurassic films tot nu toe, zitten in ieder geval deze elementen:

Rijke mensen en mensen die veel geld willen verdienen die domme keuzes maken
Kind(eren) die gered moeten worden
Ongemakkelijke romantiek
“Experts” alles op alles zetten om “het juiste” te doen, tegen alle protocollen in

Dat geldt ook voor Jurassic World: Rebirth, behalve de ongemakkelijke romantiek! De relatie die in deze film gered moet worden, is een gezinsrelatie en dat is ontzettend aandoenlijk. Daarnaast is het plan van de slechterik in deze film niet ontzettend vergezocht en absurd. Verder balanceert het verhaal de onlogische keuzes van experts ook beter met geloofwaardige acties. Dit alles zorgt ervoor dat Rebirth meer ‘down to earth’ en behapbaar overkomt dan de Jurassic World-saga. Complimenten!

Veel oppervlakkige personages

De hoofdpersonen zijn niet memorabel

Ondanks dat Zora, Duncan en een van de bijpersonages een treurige verleden delen, is het lastig om een band met ze op te bouwen. Ze hebben namelijk geen uitgesproken persoonlijkheid. Dat, terwijl Zora wel degelijk iets van persoonlijke ontwikkeling doormaakt tijdens de film. Het voelt hetzelfde als ‘animal loving navy guy’ en ‘money lady’ uit de Jurassic World reeks. Dr. Henry Loomis is hierop een prettige uitzondering. Zijn persoonlijkheid komt duidelijk naar voren. Ook de persoonlijkheid van opdrachtgever Martin Krebs is goed gedaan. Met zijn acteerwerk zat het wel snor.

Toch zijn er personages waar je wel makkelijk een band mee opbouwt

Naast onze “vrijwilligers” zijn er ook vier personages die per ongeluk op het dino-eiland belanden: een zeilende familie. Vader Reuben, zijn twee dochters en het vriendje van de oudste dochter worden namelijk aangevallen door een Mosasaurus. Kapitein Duncan wil ze niet aan hun lot overlaten, dus neemt hij ze mee op hun boot. Op het eiland raken de groepen gescheiden en volg je tijdens de film dus enerzijds de familie die probeert te overleven en anderzijds de vrijwilligers die hun missie proberen te voltooien. Dit concept is beter uitgewerkt dan in Jurassic Park III.

Waarom werkt die tweedeling zo goed? Omdat de familie alle logische keuzes maakt. Ze handelen puur uit hun wens om te ontsnappen. Het voelt onlogisch dat de vrijwilligers hun missie toch proberen af te maken, ondanks dat alles in de soep loopt, maar het levert wel mooie beelden op. Door de tweedeling is de film geloofwaardiger dan als je alleen Zora zou volgen. Ook lukt het wel om een band op te bouwen met Reuben en zijn gezin. Ze zijn herkenbare, likable personages die ook wat comic relief bieden (al lag Xaviers luie en zweverige persoonlijkheid er iets te dik bovenop).

Hierdoor helaas ook voorspelbaar

Juist omdat er zoveel personages zijn, waarvan er veel maar weinig schermtijd of achtergrondverhaal krijgen, is het vrij duidelijk wie de film gaan overleven en wie niet. Dat is jammer. Daarnaast had het overlijden van de personages minimale impact op de rest van de personages én werd er in schermtijd ook amper bij stilgestaan. Natuurlijk is dat lastig in een actiefilm waarin iedereen probeert te overleven, maar dit was echt zonde.

Jurassic World: Rebirth is niet perfect, maar zeker het kijken waard

Naast de overdosis aan personages en voorspelbaarheid van de film, zijn er nog een aantal dingen die tegenvallen:

De toon van de film wisselde soms nogal snel van dramatisch naar luchtig, inclusief de muziek (die sowieso niet altijd helemaal passend was)
What’s up met palenothologen die dinosaurussen per se moeten aanraken, terwijl ze weten dat dit dom is?
Kleine dino Dolores zit er duidelijk in om merchandise te verkopen. Dat is jammer en cringy
Er zaten verrassend weinig dinosaurussen in deze film. In vergelijking met voorgaande films, krijgen de personages en hun ontwikkelingen naar verhouding meer schermtijd
Het is erg meta dat er in de film benoemd wordt dat dino’s saai zijn geworden en er geëxperimenteerd wordt om parkbezoekers geïnteresseerd te houden, terwijl Rebirth ook weer nieuwe dino’s op het scherm slingert. De big baddy in deze film lijkt te veel op Alien en doet vervolgens amper iets. Er zijn genoeg dinosoorten die echt bestaan hebben. Moeten we steeds nieuwe mutanten gebruiken?

Toch is Jurassic World: Rebirth een aanrader. Het voelt als een nuchtere, behapbare film na de Jurassic World-sada. Er zijn geen slechteriken die dino’s willen verkopen aan het leger of aan de zwarte markt bijvoorbeeld. Het dilemma in deze film is er eentje die veel dichter bij huis voelt, iets waar je zelf ook mee te maken zou kunnen hebben. Hierdoor is het makkelijker in het verhaal mee te gaan en mee te voelen met de personages. Dat is erg verfrissend. Het is gewoon een spannende, leuke dinofilm met een familie waar je voor root.