In 2015 leidde de première van Mad Max: Fury Road tot ongeloof op vele gezichten. George Miller, de regisseur van de originele cultreeks uit de jaren ’80, keert terug. En niet alleen dat: hij maakt een banger van een actiefilm die de recordboeken in gaat. Hoe kan dat zo goed zijn? Waar Fury Road vol zit van details is dat misschien nog wel extremer in Furiosa, die excelleert in actie maar af en toe verdrinkt in worldbuilding.
Waar gaat Furiosa: A Mad Max Saga (2024) over?
In Fury Road leren we dat Furiosa (Charlize Theron) op zoek gaat naar haar land van herkomst: The Green Place of Many Mothers. Helaas bestaat het land niet meer: het is verworden tot een ondoordringbaar moerasland. Het personage was belangrijk voor de nieuwe visie van George Miller en daarom kon haar oorsprong niet uitblijven. Theron is nu vervangen door Anya Taylor-Joy: een jongere versie van hetzelfde personage. Taylor-Joy mist echter niet en toont in deze film het ware gezicht, imago én het temperament van ‘the darkest of angels’.
Furiosa wordt uit haar thuis ontvoerd door de crew van Dementus, een warlord die er snode plannen op na houdt. Hij is op zoek naar meer macht in de Wasteland en moet daarvoor het Citadel, de thuishaven van de grote Immortan Joe, zien te bereiken. Furiosa moet daar bij helpen, maar is vanaf het begin al minder bereidwillend dan Dementus graag ziet.
Bijna mythologische vertelling
De film is opgebouwd uit een vijftal hoofdstukken, die allen een toepasselijke naam meekrijgen. In de laatste drie krijgt Taylor-Joy de kans om te shinen, in de eerste twee hoofdstukken is het aan de (nog) jongere versie van Furiosa: Alyla Browne. Miller kiest voor een vrij conservatieve vertelwijze en dat is het eerste dat deze film onderscheidt van Fury Road: waar in dat vervolg wordt nagedacht over elke scène, is hier minder nagedacht over het detail en gaat het meer om de ‘bigger picture’.
We vinden de rode draad over het algemeen goed terug gedurende de film. Ondanks dat verdrinkt deze film soms een beetje in de worldbuilding en de uitleg. Het lijkt erop dat Miller wil dat we alles over de wereld weten terwijl we onze twijfels hebben of dit nodig is. Het verhaal is dan ook op zijn sterkst als we directe confrontaties zien: die tussen Furiosa en diegenen die haar bij haar familie hebben weggehaald. Het lijkt voorzichtigjes aan wel alsof elke franchise een soort ‘mythologie’ moet bezitten. En als dat nu ergens niet nodig is, dan is het wel in de wereld van zand en olie.
Terug in de War Rig
Het grote hoogtepunt van de film vormt zich in het middendeel: de ‘Stowaway to Nowhere’, zoals de makers het zelf betitelen. De sequence zelf duurt ongeveer een kwartier, maar had ook minuten langer mogen duren. We zien in die scènes het genie van George Miller en zijn manier van werken. Het kostte de productie 78 dagen en honderden stuntpersonen die met de gekste wapens de truck die in het middelpunt van de actie staat te lijf gaan. Een gek beeld als je er bij stilstaat, maar het is toch echt bloedspannend én bloedserieus.
Dat voelt ook wel direct als de grote valkuil van de film: het neemt zichzelf allemaal wel erg serieus. Dat Miller zo af en toe (gezond) knettergek is laat zich wel raden: hij maakte bijvoorbeeld zonder blikken of blozen een film over Babe het lieve varkentje en brandde zijn vingers zelfs aan de bij voorbaat al verdoemde Twilight Zone: The Movie. Hij lijkt de lat voor zichzelf in het geval van Furiosa hoger gelegd te hebben dan de Rotterdamse Euromast. De ‘mastermind’ – zoals hij zichzelf in de trailer voor deze film betitelt – slaagt er wel in om ons van het begin tot het eind op de punt van onze stoel te zetten, maar hoeveel we een dag later ons nog kunnen heugen… dat is een tweede.
Hemsworth brengt de humor
Naast de keiharde actie is er ook weer een vleugje humor te bespeuren in deze film: iets waar vooral Beyond Thunderdome uit 1985 een goed voorbeeld van is. De humor komt vooral in de vorm van de knotsgekke Dementus (Chris Hemsworth), waar we toch een klein spoortje van Miller zelf in herkennen. De acteur liet in de reeks interviews voor Furiosa nog voorzichtig vallen zijn rol in Thor: Love and Thunder een ‘parodie van zichzelf’ te vinden: Nu mag hij zijn volledig Australische zelf zijn. En dat doet hij als geen ander.
Elke scène waarin Hemsworth zijn gezicht laat zien krijgt met zijn entree direct twee dingen mee: een lach op het gezicht van de kijker en een soort ultieme tweestrijd, want alles is al direct niet wat het lijkt. Het ultieme personage om meer mee te doen. Dat méér blijkt echter uit en dat voelt ook exact de bedoeling van Miller. Uiteindelijk gaat het hier om een vrij simpele wraakfilm: oog om oog, tand om tand. Meer is er niet.
Conclusie
Furiosa: A Mad Max Story doet haar best om de legendarische status van Fury Road niet te breken en slaagt daar uitstekend in. Het vertelt een eigen verhaal, probeert de mythologie van de wereld te verbreden – ondanks dat dit wat ons betreft niet nodig is – en verbreed de blik van de kijker op het personage van Furiosa. De prachtige balans van Fury Road haalt deze film niet en beter is hij daarom ook niet. Een mooie en eervolle vertelling van het oorsprongsverhaal van de ‘darkest of angels’ is het absoluut.
Furiosa: A Mad Max Story
Goed
- Keiharde actie
- Visueel snoepje
- Chris Hemsworth
Niet zo
- Worldbuilding is rommelig
- Neemt zichzelf erg serieus
