Deze recensie van De Zilveren Uitverkorene is onderdeel van de blogtour van auteur Evy Laumen. Dit zelf uitgegeven debuut is ontzettend interessant voor liefhebbers van de Grijze Jager en avontuurlijke verhalen in het algemeen. Je geniet van de vikingachtige samenleving, Scandinavische namen en Zweedse termen. In de schrijfstijl kan de auteur nog groeien, maar tot dusver zou ik dit boek zeker met zilver bestempelen!

Waar gaat De Zilveren Uitverkorene over?

Diep verscholen in het duistere woud, vervult Saga haar voorbestemde taak als Uitverkorene: met één wonderbaarlijke aanraking geneest ze gewonde Zonnekrijgers. De machtige Isdrottning, leidster van de beruchte Maankrijgers, is vastberaden om Saga van haar vrijheid te beroven, zodat ze haar uitzonderlijke gave kan misbruiken. Net voor haar achttiende verjaardag wordt Saga’s grootste nachtmerrie plotseling werkelijkheid. De Maankrijgers achterhalen haar schuilplaats en er is geen andere optie voor Saga dan voor het eerst de onheilspellende buitenwereld in te vluchten. Dit huiveringwekkende avontuur ondergaat Saga niet alleen; de eigenaardige Jonas leidt haar, samen met haar beschermers Luca en Sven, door land en over zee naar haar nieuwe schuilplaats. Deze tocht verloopt niet zonder gevaar, want verraad duikt op uit onverwachte hoek. Wie kun je nog vertrouwen als een leugen jouw waarheid is?

Een unieke positie: ondertussen al twee keer gelezen

Als proeflezer bevind ik me in een unieke positie. Terwijl De Zilveren Uitverkorene net uit is, heb ik het al twee keer gelezen. Dat betekent dat ik aan de ene kant kan zien hoe de auteur al gegroeid is en aan de andere kant kunnen de plotwendingen me niet meer verrassen. Dat maakte De Zilveren Uitverkorene natuurlijk (en helaas voor mij) een stuk minder spannend dan de eerste keer dat ik het las. Wel kan ik zeggen dat de complexe climax van dit boek soms verwarrend kan zijn, zelfs terwijl ik weet waar het heen gaat. Denk hierbij aan het niveau van Caraval. Als je die niet kunt bijhouden, moet je zorgen dat je echt alert bent wanneer je De Zilveren Uitverkorene uitleest.

Eerst even mierenneuken

Ik heb altijd, echt altijd, een hekel aan prologen. Daar kan de auteur niets aan doen, maar het gaat ook voor De Zilveren Uitverkorene op.
Als Saga’s beschermers haar al sinds haar tiende beschermen en ze ongeveer even oud als Saga zijn, waren ze dan al vanaf hun tiende soldaat? Ik snap dat ze in een harde cultuur opgroeien, maar dit vond ik net niet geloofwaardig, misschien ook omdat we niets van de jeugd van Sven en Luca meekrijgen.
Zonder al te veel weg te geven, kan ik wel zeggen dat Saga steeds sterker wordt en haar krachten ook. Richting het einde van het boek bereikt dat een climax die voor mij too much was.
Saga zegt ‘klootzak’ aan het einde van het verhaal en dat past niet bij de tone of voice van de rest van het boek, omdat a) er verder niet gescholden wordt en b) ik een Zweeds woord verwacht had.

Dit zijn allemaal kleine dingetjes die zeker geen dealbreakers zijn, maar misschien toch noemenswaardig.

Waardoor waande ik me dankzij Evy in Valhalla?

De wereld die Evy Laumen voor De Zilveren Uitverkorene gecreëerd heeft, is supergaaf. Saga groeit op in een harde cultuur die ze pas halverwege haar leven leert kennen. Ze ontdekt boten, wapens, magie, broederschap en hoe ze een gevecht moet overleven. Het contrast tussen de oude en de nieuwe Saga, en de persoonlijke ontwikkeling daartussen, in ontzettend interessant.

Dat geldt trouwens ook voor het contrast tussen Sven en Saga. Dat is heel krachtig omdat ze vanuit tegenovergestelde perspectieven vaak allebei gelijk hebben. Zo kun je als lezer dus beide kanten kiezen en belicht je twee aspecten van één situatie. Dat is ook een metafoor voor de rode lijn in het boek: de oorlog tussen de zon- en maankrijgers. Dit laat zien dat de auteur echt goed heeft nagedacht over de verhaallijn en zich goed in haar personages kan verplaatsen. Ze kan onpartijdige beschrijvingen geven en dat vind ik echt heel knap.

Ook de schrijfstijl van de auteur is vaak heel poëtisch. Af en toe is dat overbodig ingewikkeld, maar het levert ook pareltjes op als deze: “Mijn geschreeuw wordt meegenomen door de wind en verdwijnt tussen de struiken een eind verderop.” en “Als een onzichtbare ketting zijn we aan elkaar verbonden.” Daarnaast verbindt ze Saga’s gevangenschap aan het begin met het geluid ‘klik’, terwijl het halverwege het boek ineens het geluid is dat haar vrijheid garandeert.

De Zilveren Uitverkorene geeft je kippenvel en betraande wangen

Een van mijn favoriete momenten uit dit boek, is wanneer Sven zijn kwetsbaarheid laat zien. Hij moet wel en dat maakt het extra emotioneel. Dat is zo’n mooi en gevoelig moment dat het me echt raakte. Zonder al te veel te spoilen, wil ik ook nog benoemen dat ‘de uitvaart’ voor mij een tranentrekker was. Alweer.

Laten we het ook vooral even over kippenvel hebben! Want dat is wat Evy Laumen me gegeven heeft toen Saga bewust afstand deed van haar titel als Uitverkorene. Dat is ook ontzettend goed geschreven. Nog een noemenswaardig concept is dat Saga tijdens het helen aan iemands bloed kan voelen van wie ze familie is. Een gruwelijk ritueel bouwt naar die ontdekking op, eentje die me kippenvel geeft op een hele andere manier. Aan de ene kant had ik verwacht dat er meer nadruk op die ceremonie zou liggen, omdat het zo origineel is. Aan de andere kant snap ik die keuze wel, zodat de opbouw naar de climax groter is en zodat de plotwending later in het verhaal een grotere verrassing is.

Waarin kan Evy Laumen nog groeien?

Ondanks mijn rol als proeflezer, kan ik nog steeds merken dat De Zilveren Uitverkorene een debuut is. Zelf ben ik inmiddels kritischer geworden en daardoor vallen toch weer nieuwe dingen op. De schrijfstijl kan bondiger en vloeiender, liever meer dialoog, maar ook de worldbuilding mag van mij nóg verder uitgediept worden. Ik had bijvoorbeeld graag meer gelezen over Saga’s leven in haar schuilplaats en haar gesprekken met moeder Nova, over Jonas z’n jeugd en over Lily’s achtergrondverhaal. Daarbij kan goed gebruikt worden gemaakt van het ‘show, don’t tell’ principe.

Daarnaast hadden er voor mij minder trainingsscènes en reizen in gemogen, omdat het tempo daardoor voor mij wat laag lag, maar dat is persoonlijk. (En het kan ook komen doordat alles niet meer nieuw voor me is.) Wat ook invloed op het tempo had, is dat het op mij overkwam alsof Saga’s motivatie is om meer over haar verleden te weten te komen, terwijl ze daar de kansen niet voor pakt. Dat voelt tegenstrijdig en maakt het verhaal langzamer.

Conclusie: geen goud, maar wel zilver voor het debuut van Evy Laumen

De bijzondere wereld van De Zilveren Uitverkorene en de avontuurlijkheid van dit verhaal, waren voor mij de grootste plusplunten. Het grootste probleem dat ik met dit boek heb, is dat ik het einde gehaast vond en het leek niet helemaal bij de rest van het verhaal te passen. De auteur had veel meer drama kunnen pakken en waar ik prioriteit had verwacht bij belangrijke gebeurtenissen, bleken die eigenlijk ondergeschikt te zijn. In mijn ogen had dat beter opgebouwd kunnen worden. Daarnaast is het einde verrassend gruwelijk, echt een gave en dappere keuze! Ik vind het echt moeilijk om over dit boek te praten zonder het einde te spoilen, dus ik stop maar gauw haha. Voor de mensen die een sterk begin belangrijk vinden dan een sterk einde, is De Zilveren Uitverkorene ideaal.