Ik val meteen met de deur in huis: De gruweltoren 2 is stukken beter dan De gruweltoren 1. Dit tweede boek in de serie heeft een originelere opzet in plaats van dezelfde sfeer als De griezelbus. Het speelt zich af op een begraafplaats in de schaduw van de daadwerkelijke gruweltoren. Genoeg om van te smullen in dit kinderboek dus!
Wij ontvingen van uitgeverij Zilverspoor een e-book exemplaar van De gruweltoren 2 in ruil voor onze eerlijke mening.
Waar gaat De gruweltoren 2 over?
Nadat ze op het nippertje uit de Gruweltoren ontsnapt is, rouwt Kaat om haar idool Klijf Blaffer. Haar favoriete schrijver ligt nu begraven in het Schoonselhof, pal in de schaduw van dat sinistere flatgebouw. Samen met Gideon wil ze zijn graf gaan bezoeken voor een laatste eerbetoon. Maar is hij wel echt dood?
Bij zonsondergang klimmen ze over de omheining van het kerkhof en zoeken ze hun weg tussen de oude zerken. Eenmaal bij de crypte van de griezelschrijvers blijkt hun plan niet zonder gevaren. Vanuit de diepte fluistert een onheilspellende grafstem hen toe. Ze zijn bang, maar bovenal nieuwsgierig. En dus luisteren ze met ingehouden adem naar het verhaal dat verteld wordt.
Is het een automatisch bandje? Ze zijn best wel in de stemming voor een nachtelijke griezelmarathon. Tot er een gil weerklinkt. En dan begint het hen te dagen… wie of wat zit daar beneden in de duisternis?
Nieuw personage Disko is geen aanwinst
Het is gek om na zo’n lovende introductie meteen met iets negatiefs te beginnen, maar het eerste hoofdstuk was écht inkomen. Dat ging namelijk over nieuw personage Disko in plaats van over Kaat en Gideon. Helaas is hij een wandelend stereotype en niet een hele nette POC-weergave. Yay voor diversiteit, maar dit kan beter. (Hetzelfde geldt trouwens voor Zakaria en zijn achteruitspraak ‘omdat hij Arabisch is’.)
Verder is de schrijfstijl van De gruweltoren 2 iets anders. Het bevat namelijk meer Engels en meer scheldwoorden. Dat had voor mij niet gehoeven. De schrijfstijl van De griezeltoren 1 vond ik sfeervoller en is toekomstbestendiger. Zodra Kaat en Gideon weer in beeld komen, leest het verhaal gelukkig een stuk prettiger.
Milieubewustzijn is ineens niet meer saai
Het allertofste aan De gruweltoren 2 is het eerste korte verhaal. Ondanks dat ‘het slik-spuw-huis’ een ongemakkelijke naam heeft, zijn het concept en de boodschap fantastisch. Supergaaf dat de auteur zo’n verrassende en griezelige wending kan geven aan milieubewustzijn. Hopelijk blijft het hangen bij kinderen.
De gruweltoren 2 weet positief te verrassen
Net wanneer je denkt dat er weer een kindvriendelijk It aankomt, verbaast de auteur je met een origineel, gaaf en creepy verhaal over clowns. Dit geldt ook voor het verhaal over Elifs masker. Ik had een variant van Het masker van Kippenvel verwacht, maar het is origineel, spannend en griezelig. Complimenten. Daartegenover staat helaas dat ik Michaels verhaal over de glijbaan, Javiers verhaal over de haarknabbelaar, Mariams verhaal over een epidemie en het weerwolfverhaal underwhelming vond.
“Jochem Paap was een rare autistische man”
Mijn grootste probleem met De gruweltoren 2 is deze zin. “Jochem Paap was een rare autistische man”. Tja, wat kan ik daar nog meer over zeggen? Was er niet al meer aandacht voor autisme in 2021, toen dit boek uitkwam? Niet heel inclusief. Daarnaast is het verhaal over Jochem Paap vreemd en het eindigt heel abrupt. Het had op verschillende manieren beter gekund. Als je op zoek bent naar een verhaal over een griezelige magische boom, zou je Wikkelkind van Diane Busink kunnen proberen. Hou er rekening mee dat dit geen kinderboek is.
Welke boodschap straalt ‘Lelijkheidswedstrijd’ uit?
Nog een probleem met De gruweltoren 2 is het verhaal dat gebaseerd is op een ‘lelijkheidswedstrijd’. Aan de ene kant heeft het een superinteressante opzet dat doet denken aan Hex van Thomas Olde Heuvelt. Er wordt letterlijk gezegd dat de dorpelingen in het dagelijks leven geen waarde hechten aan uiterlijk. Dat ze juist de meerwaarde die je hebt voor de maatschappij belangrijk vinden. Ik zou er (als volwassene) zeker een langer verhaal over lezen.
Aan de andere kant voelt het toch alsof je het verdient om opgeofferd te worden als je lelijk bent. En er worden verschillende voorbeelden gegeven van wat lelijk zijn is, zoals grote oren. Is dat echt de bedoeling in een kinderboek? Ik vind het een lastige.
Toch is De gruweltoren 2 beter dan boek één
Het hoofdverhaal van De gruweltoren 2 in het bijzonder zit een stuk beter in elkaar dan het eerste deel. Daarnaast is het spannender en griezeliger. In de helft van het boek draait het om een achtervolging en dat is een slimme keuze om de lezer op het puntje van de stoel te houden. Ik heb beide boeken in één ruk uitgelezen.
Dit maakt het juist jammer dat De gruweltoren 2 heel abrupt eindigt (net als een aantal van de korte verhalen en boek één trouwens). Plus, het sluit niet aan op het einde van het eerste deel. Wat is er met al het groene slijm gebeurd? En waar is dat vandaan gekomen? Hoe gaat het dorp reageren op de lijken die overal liggen? Wat gaat er met Zakaria gebeuren? Maar wederom: daar zullen kinderen niet mee zitten. Daarom raad ik ook dit boek aan als cadeau voor kinderen.
De gruweltoren 2
Verfrissende potentie
Goed
- Spanning
- Intrigerend
- Verfrissend
- Griezelig
Niet zo
- Onhandige diversiteit
- Abrupte eindes
- Klopt niet met boek 1
