Na hits als Call Me by Your Name, Bones and All en Challengers heeft de Italiaanse regisseur Luca Guadagnino zijn plaats tussen de A-listers van de regisseurwereld definitief veroverd. Nu komt hij uit met een nieuwe film: Queer. We weten zeker dat Guadagino vaak homoseksuele elementen in zijn films verwerkt, maar toch is deze film een stuk experimenteler dan zijn voorgaande projecten. Lees in deze recensie waarom.
Waar gaat Queer over?
Queer volgt drugsverslaafde homoseksueel Lee (Daniel Craig) als hij in Mexico City van bar tot bar trekt om jongere mannen te versieren. Wanneer hij de jonge man Allerton (Drew Starkey) ontmoet, zet hij alles op alles om hem voor zich te winnen. Als ze eenmaal samen zijn, overtuigt Lee hem om samen op reis naar Zuid-Amerika te gaan. Lee streeft om daar de hallucinogene drug yagé te proberen: het hoort je telepathische krachten te geven en Lee wilt stiekem graag weten wat Allerton nou echt van hem vind. Allerton is tijdens hun relatie namelijk emotioneel best wel afstandelijk, terwijl Lee steeds aanhankelijker van hem wordt. Samen gaan ze op een bizar avontuur in de jungle van Ecuador en komen ze een eigenaardige wetenschapper tegen.

Een zomerige sfeer
Luca Guadagnino staat bekend om de zomerse sfeer die hij in zijn films weet te vangen, en diezelfde warmte spat van het scherm. De verzadigde kleuren en de witte, luchtige kleding van Craig doen je verlangen naar een leven in Mexico City. Terwijl Nirvana-hits zoals Come as You Are op de achtergrond spelen, rookt Craig onafgebroken sigaretten. Hiermee wordt er een stoer beeld van hem geschetst, terwijl hij best wanhopig blijkt te zijn als hij mannen probeert te versieren. Door de sfeer in het eerste uur van de film hoopte ik stiekem dat het een coming-of-age-verhaal zou zijn, zoals Call Me By Your Name. Toch bewees de derde act van de film het tegendeel.

Queer verleid je met een hot gay summer om je vervolgens mee te nemen op psychedelische nachtmerrie
Het derde hoofdstuk van de film gaat compleet een andere kant op. Terwijl de eerste helft vooral gaat over karakteromschrijving, niet-beantwoorde gevoelens en Lee’s verlangen naar drugs, worden alle roeren opeens omgegooid in de helft hierna. De film voelde eerst simplistischer: de sfeer was prachtig en het verhaal was vooral gecentreerd rond de personages. Op het eind wordt alles opeens erg trippy en psychedelisch. De plot draait dan volledig om de drug, yagé, die het paar heeft gevonden. De derde helft bevat scènes die laten zien hoe de zielen van Lee en Allerton met elkaar verbonden raken, wat visueel bijna grimmig wordt weergegeven. Verder zijn er een paar vage scenes waarvoor je waarschijnlijk het voorgaande boek (Junkie van William S. Burroughs, het boek waar ‘Queer op is geïnspireerd) voor moet hebben gelezen, wat velen waarschijnlijk niet hebben gedaan.
Voor een niet-getrainde kijker is het best lastig om de betekenis van deze scènes op te pikken en daarom sluiten de eerste helft en de tweede helft niet helemaal goed op elkaar aan. Persoonlijk denk ik dat beide helften krachtig waren geweest als aparte films, maar niet in een geheel.

Craig laat zijn 007 stereotype los
De acteerkunst in deze film is ijzersterk. Daniel Craig was fenomenaal als Lee, een type rol die hij niet vaak speelt. Hij laat het personage authentiek voelen en hij representeert de imperfecties van een schijnbaar zelfverzekerdere man. Ook was zijn chemie met acteur Drew Starkey mooi om te zien. Natuurlijk horen de karakters niet als twee puzzelstukjes te klikken, maar ze hebben hun interessante dynamiek enorm mooi weerspiegeld. Voor Outer Banks-acteur Drew Starkey was dit zeker een stap buiten zijn comfort-zone. Een paar scenes zijn erg expliciet, maar de twee acteurs hebben dit als pro’s behandeld.

Over het algemeen is Queer een van de meer experimentele werken van Guadagnino, wat het zeker interessant maakt om te zien, maar de film is niet voor al zijn loyale fans weggelegd. De film is zeker een aanrader, maar zorg ervoor dat je goed voorbereid de bioscoop in gaat, wetende dat het niet te vergelijken is met Guadagnino’s eerdere werk, Call Me By Your Name. En misschien is het ook beter om niet met een familielid te gaan…