Sinds de lancering van Disney+ knalt Marvel in een rap tempo de ene na de andere live action serie op de streamingsdienst. De meeste zijn spin-offs van geliefde personages uit de MCU. Ook in het afgelopen jaar waren er weer een aantal nieuwe seizoenen te bekijken en allen verrassend divers qua genre en sfeer. Om eerlijk te zijn: de lat lag hoog met de series die in 2021 zijn uitgebracht: Wandavision, Loki, Falcon & The Winter Soldier en Hawkeye. Ook al hebben ze die wat mij betreft (spoiler: op Moon Knight na) niet weten te overtreffen, ik heb ze met veel plezier bekeken, Hierbij mijn top 4 van Marvel series in 2022.
Disclaimer: de animatieserie I Am Groot heb ik niet meegenomen in mijn Marvel series overzicht, evenals de Halloween special Werewolf by Night, omdat ik die (nog) niet gezien heb.
Op nummer 4: Ms Marvel
Ms. Marvel is de zevende televisieserie in de MCU die aansluit op films van de franchise. We volgen Kamala Khan, een quirky, 16-jarige fangirl van de Avengers (Kevin Feige, waar blijft die real-life Avenger Con?!) die haar best doet om erbij te horen totdat ze via een magische armband haar krachten krijgt. Hier mee om leren gaan is nog niet zo makkelijk, laat staan het geheim houden van haar nieuwe identiteit. Gaandeweg komt Kamala ook meer te weten over de bijzondere geschiedenis van haar familie. Ms Marvel / Kamala Khan is de eerste Islamitische en vrouwelijke superheld, iets wat alleen maar toegejuicht mag worden.
Een groot pluspunt aan Ms Marvel is de tone-of-voice. Het is jong, grappig en fris, en daardoor kijkt het als een serie voor young adults. Door de afleveringen heen verschijnen verschillende teksten, zoals sms’jes, als typografie in beeld, bijvoorbeeld als graffiti op een muur. Ook de wijze waarop Kamala’s krachten in beeld worden gebracht is tof. Iman Vellani is perfect gecast voor deze rol en ze lijkt weinig tot geen moeite te hoeven doen om zich in te leven in Kamala.
Ingewikkeld plot
Het plot daarentegen raakt richting het midden van het seizoen een beetje verstrikt in de personages en de verhaallijnen die ze met zich meebrengen. The Clandestines, Kamran, en de DODC (Department of Damage Control) volgen elkaar te snel op om te kunnen bepalen wie nu de eigenlijke villain is. De schrijvers doen een poging ons te overtuigen door Najma, (de moeder van Kamran en lid van de Clandestines) zich tegen Kamala te laten keren, maar dit gaat zo van het een op het andere moment dat het als kijker lastig is om in mee te gaan. Het einde van de serie maakt wel weer nieuwsgierig naar het volgende project waar Ms Marvel in zal verschijnen. (The Marvels).
Conclusie: Ms Marvel is een hedendaagse superheldenserie met een sterk coming-of-age verhaal , maar had qua plot misschien beter het een en ander weg kunnen laten om meer impact te maken.
Op nummer 3: Guardians of The Galaxy Holiday Special
The Guardians of the Galaxy Holiday Special, geschreven en geregisseerd door James Gunn is de meest recente serie van Marvel die op Disney+ te zien is. (sinds 25 november 2022) Het idee voor deze special had Gunn al tijdens de productie van Guardians of the Galaxy Vol. 2 in 2017. In de 42 minuten durende aflevering volgen we de leden van de Guardians of the Galaxy terwijl ze een kerstfeest organiseren voor Starlord/Peter Quill en op zoek gaan naar het perfecte cadeau.
Dat dit cadeau de enige echte, ‘the legendary Kevin Bacon’ is – een running gag binnen de GOTG Universe – is werkelijk briljant! Kevin Bacon speelt zichzelf, en vooral de interacties met Drax en Mantis zijn chaotisch en daardoor enorm grappig. Humor is in alle films van GOTG aanwezig en een belangrijke factor van het succes, maar deze special heeft tevens een onderliggende boodschap. Het zijn niet de cadeaus die Kerstmis maken, maar het samenzijn met familie en vrienden. De plottwist, die al in het begin van de aflevering wordt onthult, is verrassend en toch heel logisch. Het maakt dat de laatste minuten van deze special extra ontroerend zijn.
Conclusie: een hartverwarmende special, met de humor die zo bij GOTG hoort én Kevin Bacon. Wat wil je nog meer?
Op nummer 2: She-Hulk
She-Hulk is het alter ego van Jennifer Walters, het nichtje van Bruce Banner. Haar leven komt op zijn (groene) kop te staan als ze een auto ongeluk krijgt, gewond raakt en het bloed van Bruce zich met dat van haar vermengt. Hierdoor verandert ze net als haar neef in een superheld met bovenmenselijke krachten. Zodra dit bekend wordt raakt ze haar baan als advocate kwijt om vervolgens bij een ander kantoor te worden aangesteld op een afdeling die gespecialiseerd is in zaken waarbij supermensen betrokken zijn.
De serie wordt (door Marvel icon Kevin Feige) omgeschreven als een juridische komedie en slaagt hier vooral in door het talent van actrice Tatiana Maslany. Maar She-Hulk heeft ook een serieuze en actuele dubbele laag. Als vrouw en superheld in de moderne wereld worstelt Jennifer met haar identiteit en hoe deze door anderen bepaald lijkt te worden. Dat er door het kijkende publiek veel gezegd, geschreven en geoordeeld is over She-Hulk is niet geheel toevallig precies wat er in de serie gebeurt. Het is pijnlijk realistisch om te zien hoe Jennifer haatberichten en verwensingen aan haar gericht op het internet leest.
The fourth wall
Een van de bijzondere aspecten van She-Hulk is dat Jennifer regelmatig de ‘fourth wall’ doorbreekt. (Met het doorbreken van de vierde wand wordt de stijlvorm bedoeld waarbij een personage of de acteur zich ineens rechtstreeks tot het publiek wendt en daarmee erkent dat de realiteit die werd opgeroepen een illusie is.) Het maakt dat je nog meer het leven van Jennifer ingetrokken wordt en je je – zeker als vrouw – met haar kunt identificeren. Een absoluut hoogtepunt is de cameo van Matt Murdock a.k.a. Daredevil. Hij en Jennifer zijn evenveel aan elkaar gewaagd als voor elkaar gemaakt en de scenes die ze samen delen behoren tot de leukste van de serie.
Conclusie: She-Hulk is stoer, grappig en feministisch, maar niet op een belerende manier. Het houdt de kijker een spiegel voor over het digitale geweld waar velen mee te maken krijgen. En boven alles: a bad-ass-female-character!
Op nummer 1: Moon Knight
Onbetwist mijn favoriete Marvel serie van het afgelopen jaar! Moon Knight gaat over Steven Grant, een medewerker van een cadeauwinkel in het British Museum, die geplaagd wordt door black-outs waarbij hij regelmatig ’s ochtends wakker wordt met zijn gezicht op de vloer. Gaandeweg ontdekt Steven dat hij een dissociatieve identiteitsstoornis heeft en deelt een lichaam met huurling Marc Spector. Laatstgenoemde heeft zijn leven gegeven aan Khonshu, de Egyptische god van de maan en is nu zijn Avatar. Konshu is erop uit degenen te wreken die onrecht zijn aangedaan.
Allereerst is de aesthetic van Moon Knight heel fijn om in te verdwalen. De mysterieuze geschiedenis van Egypte met al zijn symboliek is waanzinnig en iets wat we nog niet eerder hebben gezien in de MCU. Hetzelfde geldt voor de verhaallijn. Dat is wat Moon Knight zo briljant en mind-blowing maakt. Elke aflevering van het seizoen wordt je als kijker heen en weer geslingerd tussen wat waarheid is en wat niet. Beeldt Steven zich dingen in of bestaat Konshu echt? Zonder al te veel te spoileren: de scenes waarin Steven wakker lijkt te worden in een ziekenhuis liet mij met open mond achter.
Oscar Isaac is de held
Ethan Hawke als slechterik Arthur Harrow is duister en overtuigend. Zijn personage was de vorige avatar van Khonshu vóór Marc Spector. Hij gaat nu – geïnspireerd door de Egyptische god Ammit – als een soort religieuze leider door het leven die mensen beoordeelt op basis van hun toekomstige misdaden. Maar de ster van de show is toch echt acteur Oscar Isaac. Hij is geweldig in zijn dubbelrol als Steven/Marc. Hoe hij met gemak wisselt tussen twee compleet verschillende personages is niets dan indrukwekkend.
Conclusie: Moon Knight is een wilde rit die je tot en met de laatste aflevering op het puntje van je stoel laat zitten. De constante vraag wat echt is en wat niet is zo kundig geschreven en uitgevoerd dat je erover na blijft denken. Kom maar door met dat tweede seizoen!
