Recensie: Robin Hood (2018) is het net niet

Robin Hood is een geliefd personage in Hollywood. Vorige week schreven we al over de top 5 beste films over Robin Hood en nu is er wederom een film die we kunnen toevoegen aan de lange lijst van verfilmingen.

In Robin Hood vertolkt Taron Egerton (Kingsman) de rol van Robin of Loxley, die na zijn dienst als soldaat tijdens de kruistochten terugkeert naar Nottingham. Daar komt hij er achter dat hij dood verklaard is, zijn huis in beslag is genomen en zijn vriendinnetje Marian (Eve Hewson) een andere vriend heeft gevonden (Jamie Dornan). Robin zint op wraak en deze krijgt hij met de hulp van John (Jamie Foxx), die hem speciaal heeft gekozen voor deze missie.

Goede actie maar matig verhaal

Aan het begin van de film wordt al medegedeeld dat we alles wat we over het verhaal van Robin Hood weten, ook snel weer moeten vergeten. Deze film belooft met een frisse blik naar de legende te kijken. Een goed streven, maar het is er eentje die slecht uit de verf komt. Taron Egerton doet zijn best om er iets van te maken. Hij lijkt ook de enige te zijn die er een beetje lol in heeft. Zijn Robin is charmant en daardoor heb je toch enige hoop dat de film op zijn pootjes terecht komt.

De actiescènes zijn er genoeg en dit zijn de momenten waarop de film uitblinkt. Vooral de slow-motion scènes waarin Robin een viertal pijlen tegelijkertijd afvuurt zijn prima gedaan. Het zijn ook deze momenten die de film enigszins draaglijk maken om te kijken.

Er zit weinig logica in het verhaal. Zo komt John helemaal vanuit Afrika naar Engeland en weet hij meteen hoe de Britse politiek in elkaar zit. Iedereen weet van Robin dat hij niets meer had qua rijkdom na zijn terugkeer. Toch kijkt niemand raar op als hij ineens grote bedragen doneert aan de kerk. Robin lijkt ook Wolverine-achtige helingskrachten te hebben. Op diverse momenten krijgt hij een pijl in een lichaamsdeel. Dat doet heel even pijn. Er wordt op een dramatische manier getoond hoe erg dit is en hoe veel last hij er van heeft. Een minuut later huppelt Robin echter weer verder alsof er niets aan de hand is. Verder is maid Marian, het enige vrouwelijke personage met een naam, iemand die van stoer en onafhankelijk naar een dame in nood verandert. Jamie Dornan is er enkel om een liefdesverhouding á la Twilight op te zetten.

En dan hebben we het nog niet eens over de kostuums gehad. Alles ziet er te modern uit om je te doen geloven dat deze film in de tijd van de kruistochten plaats vond.

De film probeert nog enigszins relevante thema’s aan het licht de brengen. De sheriff van Nottingham en veel van zijn soldaten hebben een hekel aan moslims. De Christelijke kerk schijnt toch ook niet zo zuiver te zijn. Allemaal interessante thematiek, maar het komt niet uit de verf. Er wordt simpelweg geen tijd voor genomen. Geen enkel personage krijgt de kans om zich te ontwikkelen. Alle ontwikkelingen die ze laten zien komen plotseling. Egerton verandert van een redelijke boogschutter naar Hawkeye in slechts drie minuten tijd. Vanaf dat moment mist hij ook geen enkel doel meer. Het is een van de vele voorbeelden van een verhaal dat zoveel beter had kunnen zijn als er toch iets meer tijd en aandacht in gestoken was.

Conclusie

Egerton weet zijn Robin leuk te brengen. Hij is de enige die de film nog enigszins naar een hoger niveau tilt. De film is ook niet dusdanig slecht dat je je afvraagt waarom je in hemelsnaam de keuze hebt gemaakt om twee uur van je leven hier aan te verspillen. De film is vermakelijk, vooral door Egerton en de vele actiescènes. Visueel is het een plaatje. Qua inhoud mist er nogal wat.

De film heeft ook een open einde. De hoop op een sequel is er, maar gezien de slechte resultaten van de film is het afwachten of die er ooit gaat komen.