Weinig dino’s in Pangaea: Verloren Wereld

Pangaea: Verloren Wereld is een intrigerend debuut van een achttienjarige auteur. Helaas zijn het gave concept en de prettige schrijfstijl niet genoeg om dit tot een succes te maken. Ik weet zeker dat de auteur inmiddels al zover gegroeid is, dat volgende boeken beter zijn dan dit debuut. Dat verandert jammer genoeg niets aan de leeservaring van dit eerste deel in de Pangaea trilogie. Pangaea: Verloren Wereld leest als een oppervlakkig en minder gestroomlijnd boek voor fans van De Grijze Jager en Spellslinger.

Waar gaat Pangaea: Verloren Wereld over?

Vroeger, 225 miljoen jaar geleden, bestond de aardbol uit één continent: Pangaea. Daar speelt dit verhaal zich af. Wat als er toen al een ontwikkelde beschaving van mensen bestond? En wat als de vrede die heerste werd verstoord door een machtsbeluste tiran met magiërs en dinosaurusbotten tot zijn beschikking?

Xugan is de enige overlevende nadat deze tiran zijn stad binnenvalt met soldaten én met magie tot leven gewekte dinosaurussen. Deze jonge jongen ziet zijn hele wereld voor zijn ogen ineenstorten. Zijn belofte aan de overledenen is het enige wat hem op de been houdt. Te midden van intriges en persoonlijke drama’s doorkruist Xugan Pangaea om iedereen te waarschuwen voor het opkomende gevaar: een leger én dinosaurussen. Volg Xugan op zijn reis en ontdek de verloren wereld en het magische verleden van onze aarde.

Niet plot-driven of character-driven, maar wereld-driven

Ik merkte al vrij snel dat dit boek niet plot-driven is, en helaas is dat juist wat ik persoonlijk graag lees. Toch kan ik Pangaea ook niet echt character-driven noemen. Het is eerder wereld-driven. Zoals de laatste zin van de flaptekst zegt: je gaat echt met Xugan mee op reis door zijn land. Dat hele avontuur is een soort kapstok dat gebruikt wordt om de lezer de wereld te laten ontdekken.

Dit boek gaat over Xugans reis, het ontrafelen van het mysterieuze scheppingsverhaal, over oorlog, overleven en moeilijke keuzes maken. Dit, terwijl het op geen enkel moment echt zwaar leest. Je vliegt er dankzij de prettige schrijfstijl doorheen. Toch was dat voor mij niet genoeg om mijn aandacht erbij te houden, juist omdat ik zo graag plot-driven verhalen lees. Het deed mij denken aan een meer oppervlakkig en minder gestroomlijnd boek voor fans van De Grijze Jager of Spellslinger.

Wel wereld-driven, maar weinig worldbuilding

Juist omdat de wereld zelf zo belangrijk is in Pangaea: Verloren Wereld, had ik hoge verwachtingen van de worldbuilding en magiesystemen. Deze stellen helaas teleur. In de eerste paar hoofdstukken krijg je een enorme infodump over een voorspelling, religie, magie, uitgestorven dinosaurussen en politieke intrige. Vervolgens gebeurt daar niet zoveel mee en niet alle informatie is relevant voor de hoofdpersoon.

Magie wordt gebruikt om dinosaurussen vanuit hun botten tot leven te wekken (Jurassic Park 1 anyone?) en daarna speelt alleen nog de dreiging van de dino’s een rol. Ook magie komt amper meer aan bod, behalve dat er af en toe in de toekomst wordt gekeken. Hoe het magiesysteem in elkaar zit, wordt niet echt uitgewerkt. Juist omdat de wereld waarin dit verhaal zich afspeelt zo afwijkt van de werkelijkheid, had er veel uit de worldbuilding en het magiesysteem gehaald kunnen worden.

Ontzettend veel personages en POV’s

Als je Pangaea: Verloren Wereld niet leest voor de worldbuilding of het magiesysteem, dan moet je het wel doen voor de personages en meerdere POV’s. Persoonlijk houd ik niet van veel verschillende POV’s, dus dit was voor mij jammer genoeg een extra drempel in plaats van een feature. Op Goodreads zag ik dat er uiteraard lezers zijn die veel POV’s juist tof vinden, dus dit is een kwestie van smaak. Ik had dit boek veel liever volledig uit Xugans perspectief gelezen. Dan was er ook meer ruimte geweest om hem diepgang te geven en om op zijn trauma’s en de verwerking daarvan in te gaan.

Door de hoeveelheid personages en POV’s en door de soms afstandelijke manier van schrijven, is het lastig om een band met de personages op te bouwen. Ze zijn meestal niet onderscheidend of impactvol genoeg om een indruk achter te laten. Sommige personages komen ook maar een paar pagina’s aan bod.

PS: dit boek komt uit 2018 en bevat geen queer representatie helaas, terwijl er met zoveel personages juist ruimte voor is. 

Het gaat Xugan erg makkelijk af

Xugans reis verloopt bijna altijd voorspoedig. Er is altijd een plek voor hem om te slapen. Er is altijd wel iemand die wat eten en drinken voor hem heeft. Het lukt hem altijd om een boodschap aan een machtsfiguur te geven. Geen van die leiders is namelijk écht achterdochtig, voorzichtig of gewoon te druk voor een simpele boodschapper die totaal geen bewijs heeft van de oorlog waar hij iedereen voor wil waarschuwen. Xugan heeft niet echt tegenslagen en dat geldt ook voor de protagonisten die hem volgen. Als ze dit wel hadden gehad, hadden die tegenslagen kunnen bijdragen aan hun persoonlijke ontwikkeling. Dat had de personages veel meer diepgang kunnen geven.

Pangaea: Verloren Wereld leest lekker weg, maar laat weinig indruk achter

Ondanks de prettige schrijfstijl is het lastig om een band met de personages op te bouwen. Ook de worldbuilding en magiesystemen zijn helaas niet memorabel genoeg uitgewerkt. De romantiek, zeker de incest-scène, was niet mijn ding. Daarnaast eindigt het verhaal nogal abrupt, helaas met een voorspelbare plotwending.

Kortom: het concept voor dit verhaal is ontzettend gaaf, maar het is niet op zo’n manier uitgewerkt dat het mij uitnodigt om de rest van de trilogie te lezen. Ik had gehoopt op meer fantasy, meer dingen die specifiek zijn aan Pangaea, meer dino’s, meer plotdriven en minder personages.