Het oeuvre van Stephen King is enorm. Als er vanaf nu ieder jaar een nieuwe serie of film uitgebracht zou worden gebaseerd op zijn werk, dan zijn we ergens in de volgende eeuw wel klaar. Ietsje minder bekend, maar nog steeds een grote naam in het genre, is Joe Hill, de zoon van King. Hij is onder meer bekend van Locke & Key. In 2012 schreven King en Hill samen In the Tall Grass. In 2019 kwam daarvan een film uit op Netflix. Ik las de novelle en keek de film om voor Horrortober een vergelijking te kunnen maken. Let op: er staan spoilers in dit artikel!
Waar gaat In the Tall Grass over?
Uiteraard hebben zowel het boek als de film hetzelfde uitgangspunt. Dit is wat Goodreads zegt over de novelle:
In the Tall Grass begins with a sister and brother who pull off to the side of the road after hearing a young boy crying for help from beyond the tall grass. Within minutes they are disoriented, in deeper than seems possible, and they’ve lost one another. The boy’s cries are more and more desperate. What follows is a terrifying, entertaining, and masterfully told tale, as only Stephen King and Joe Hill can deliver.
Het boek heeft momenteel een score van 3,67/5. En dit zegt de IMDb over de verfilming:
After hearing a young boy’s cry for help, a sister and brother venture into a vast field of tall grass in Kansas but soon discover there may be no way out…and that something evil lurks within.
Op de IMDb heeft In the Tall Grass een score van slechts 5,4/10. Daarmee scoort het boek dus beter. Hieronder kun je lezen of dat ook inderdaad zo is.
In the Tall Grass: het boek
Boek is hierbij een groot woord. Dit is een novelle van (een beetje afhankelijk van welke versie je leest) ongeveer zestig bladzijdes. Het werd als eerste gepubliceerd in twee delen in het tijdschrift Esquire, en pas later als novelle uitgebracht. Ik las hem op mijn Kobo e-reader. Het verhaal leest lekker vlot weg. Ik heb geen idee wie van de heren welk stuk heeft geschreven, alles vloeit goed in elkaar over als één geheel. Omdat het een kort verhaal is, is er weinig ruimte voor ‘filler’: we duiken bijna meteen het gras in na een korte introductie over de hoofdpersonages Becky en Cal, een broer en zus.
Ze horen vanuit het enorm hoge gras een kind gillen om hulp en besluiten vrijwel direct om hem te helpen: wat kan er nou gebeuren in een grasveld? Becky is zelfs zo slim om 911 te bellen, een zeldzaamheid in horror! Maar, zodra ze het gras betreedt, valt haar connectie weg. En niet alleen de connectie is weg: ook het pad terug. De kerk waar ze hun auto snel parkeerden? Niet meer te zien. Er is gras aan alle kanten en al heel snel blijkt dat er geen uitweg mogelijk lijkt.
Cal en de zes maanden zwangere Becky raken niet alleen de weg, maar ook elkaar kwijt. De familie van het jongetje dat om hulp riep, bevindt zich ook in het gras: het jochie, zijn vader, moeder én hun hond. Maar… er is iets mis met hen, lijkt het. Al heel snel (tsja, het is een kort verhaal) loopt alles uit de hand (en vanaf hier volgen echt dikke spoilers): Becky krijgt weeën en Cal komt in aanraking met een zeer mysterieuze zwarte steen middenin het veld. Is die steen de oplossing?
Het einde (spoilers)
Het einde is best heftig. Becky bevalt van een overleden dochter, en Cal raakt in de ban van de zwarte steen. Als hij, door de krachten van de steen, eindelijk weer bij Becky komt, wordt zij wakker gemaakt door Cal. Hij biedt haar drinken aan (water uit het gras) en eten. Dat eten… dat is ook gras toch? Becky is niet helemaal bij zinnen. Maar, gras kun je toch niet eten als mens? Het blijkt dat broer en zus de dode baby aan het opeten zijn, aangespoord door Cal. Het verhaal eindigt met Becky die ook de steen aanraakt. The End. Een kort, maar heftig verhaal over onverbiddelijk gras en een creepy steen uit verloren tijden.
De Netflix verfilming
Het is best knap om van een boek van slechts zestig bladzijdes een hele film te maken van een uur en veertig minuten. De film begint helemaal identiek aan het boek: broer en zus Cal en Becky rijden langs een grasveld en horen een jongetje vanuit het gras om hulp roepen. De auto wordt geparkeerd bij de kerk, Becky belt 911, iedereen loopt het gras in en raakt de weg finaal kwijt. So far so good, en ik was bijna in de waan dat dit een goede verfilming zou worden die bijna één-op-één de novelle zou overnemen. Haha, wat een grap. Al snel nadat ze het gras in lopen, wordt alles anders.
Ten eerste is er een compleet nieuw personage aan de film toegevoegd: Travis, de ex van Becky en vader van haar ongeboren kind. Daarnaast lopen er in de film twee (of misschien wel drie?) tijdlijnen door elkaar heen: personages kunnen elkaar/hun vroegere zelf hints en tips geven. Het maakt het geheel niet veel logischer. Ook hebben de makers van de film besloten dat er echt een evil personage nodig is in plaats van gewoon een grasveld met onverklaarbare steen met krachten. Daarom is de vader van het eerder kwijtgeraakte gezin de slechterik, waar hij in het verhaal nog gewoon alleen een creep was die de steen had aangeraakt.
Ook zijn er… graswezens? Het is allemaal zo onduidelijk en overbodig. Er is nog een tussenstukje waarin Cal, Becky, Travis en Tobin (het jongetje) opeens in een gebouw terecht komen en waarbij Cal Travis bijna vermoordt omdat hij jaloers is. Ofzo. Het is allemaal echt too much. Het helpt ook niet dat bijna de hele film zich in het donker afspeelt waardoor er niet heel veel te zien is.
Het einde (spoilers)
Uiteindelijk offert Travis zichzelf op door de steen aan te raken. Maar Travis wordt als enige niet evil van het aanraken van deze steen: hij ziet nu alles duidelijk en logisch. Hij stuurt Tobin op pad om de eerste versie van Becky en Cal te waarschuwen om nooit het grasveld te betreden. Daardoor gaan broer en zus nooit het gras in, maar besluiten ze weer terug naar huis te rijden. Met Tobin achterin hun auto. Want tsja, met gras en modder besmeurde creepy jongetjes die uit een mysterieus grasveld komen: die neem je natuurlijk mee. Oh, en Travis gaat intussen dood in het gras.
Conclusie
Het mag duidelijk zijn: sla de verfilming van In the Tall Grass op Netflix maar lekker over. De film is te wazig en zelfs als je het boek niet las, is het (denk ik) niet vermakelijk. Er zijn te veel onnodige aspecten aan toegevoegd én de film krijgt een happily ever after voor Becky en Cal, terwijl het einde van het boek zó veel beter is. Nee, als je lekker even wilt griezelen, lees dan vooral alleen de novelle van King en Hill en hou het daar bij.
In the Tall Grass
Het boek is beter
Goed
- Boek is kort maar heftig
- Boek heeft een beter einde
- Begin van de film is identiek aan boek
Niet zo
- Extra personage in film
- Einde van de film
- Te veel extra shit in de film
