Toen ik een recensie-exemplaar van Gruweltoren 3 aangeboden kreeg, sprong ik zowat een gat in de lucht. Het eerste en tweede deel waren ontzettend gaaf, dus dat zorgt voor hoge verwachtingen. Beide het hoofdverhaal en meerdere vertellingen konden daar helaas niet aan voldoen. Gruweltoren 3 is best tof, maar helaas geen must-read.
Waar gaat Gruweltoren 3 over?
Kaat kiest de verkeerde dag om te spijbelen. Een dikke, grijze mist maakt de buitenwereld onzichtbaar. Dan verschijnt in de mist een onheilspellende smiley. De grijns van Bobbie Blaffer. Net nu Kaat dacht dat ze voorgoed verlost was van de krankzinnige tweelingbroer van haar favoriete schrijver. Terugkeren naar de Gruweltoren is wel het laatste waar ze op zit te wachten.
Nieuwe personages: Bosko en Samira
Helaas speelt Gideon uit de eerdere delen geen belangrijke rol in Gruweltoren 3. Aan de ene kant miste ik zijn dynamiek met Kaat, aan de andere kant was Bosko een gave toevoeging die ook genoeg ruimte verdient. Het broertje van Disko leert met zijn verlies omgaan en wordt dieper in het mysterie van Bobbie Blaffer gezogen dan hem lief is.
Daarnaast is Samira een interessante toevoeging aan de mix voor wat diversiteit en “ouderlijk toezicht”. Ze is een gelaagd personage, maar kwam voor mij vaak net niet lekker uit de verf. Vooral de scène rondom missende ledematen vond ik verontrustend en zelfs te onrealistisch voor een griezelboek. Dit had iets serieuzer en “charmanter” (bij gebrek aan een beter wordt) aangepakt kunnen worden.
Niet echt griezelig, vooral hectisch en smerig
Het hoofdverhaal kwam een stuk chaotischer over dan bij Gruweltoren 1 & 2. Er was weinig houvast en dat werkte voor mij niet. Het zorgde ervoor dat ik er vlug doorheen ging lezen om sneller bij de vertellingen aan te komen, wat zonde is.
Ook de vertellingen waren vaak niet eng of spannend genoeg. Gruweltoren 3 is voornamelijk goor met beschimmelde boterhammen, kots, plas, bloed dat in de rondte vliegt, missende organen en ledematen en loshangende ogen. Dat is voor de doelgroep natuurlijk helemaal fantastisch, maar hou dit in je achterhoofd als je dit boek als volwassen wil lezen.
Origineel én spannend is een zeldzaamheid
‘Littekens’, ‘Appendix’ en ‘De pijnbank’ waren originele vertellingen, maar niet eng. ‘De blob’ en ‘Homerun’ waren überhaupt niet helemaal mijn ding. Die zijn waarschijnlijk vet voor jonge jongens. ‘De waterput’ was niet origineel, maar wel heel griezelig. De spanning werd vooral in de achtervolgingsscène goed opgebouwd. Ook ‘De nachtrijder’ en ‘Heksenhaar’ waren niet origineel, maar wel spannend.
‘Basquiat 2’, wat moet ik daarover zeggen? Chefs kiss, dat was top. Ik had niet verwacht dat ik het zo gaaf zou vinden dat hij terugkeerde. ‘Onder de perenboom’ is verreweg mijn favoriete vertelling uit Gruweltoren 3. Het is origineel, creepy, verrassend, precies smerig genoeg en de schrijfstijl was extra sfeervol. De manier waarop Fien met haar broer praat is geinig en onderscheidend.
Conclusie: Gruweltoren 3 past goed binnen de serie, maar geen pareltje
Gruweltoren 2 blijft mijn favoriet, ik kan er niets aan doen. Er zitten toffe elementen in Gruweltoren 3, maar niet genoeg om het écht een aanrader te noemen. Vooral de ontknoping van het hoofdverhaal wordt wat absurd. Ik zou boek 3 zeker lezen als je aan de serie begonnen bent. Als een op zichzelf staand boek is het al meteen een stuk minder. Applaus voor hoe de auteur diversiteit toepast in Gruweltoren 3 en ik blijf uitkijken naar vervolgdelen! Het kan nooit genoeg zijn om Bobbie Blaffers geest gevangen te zetten, toch…?