Tijdens de laatste editie van Dutch Comic Con kregen we de kans om actrice Eliza Taylor te interviewen over haar werk in The 100, haar carrière en haar ambities als regisseuse.
Welkom, je had hier de vorige keer moeten zijn maar je moest werken. Hoe bevalt het je tot nu toe?
Het is tot nu toe fantastisch. Het is mijn eerste keer in Nederland. Ik vind het leuk om dingen te bezichtigen. Ik ben vooral in Amsterdam geweest en het is zo cool. Het stond ook op mijn bucket list. Ik ben naar veel mooie restaurants geweest, want ik ben een foodie en ik hou ervan om nieuwe keukens uit te proberen. Vooral jullie bitterballen zijn erg goed.
Kun je iets meer vertellen over je met acteren bent begonnen?
Ik was altijd een verlegen kind. Een beetje een vreemdeling ook. Mijn moeder stuurde me naar drama lessen toen ik 11 was. Na een heel korte tijd stuurde mijn dramadocent mij naar een auditie voor een TV serie genaamd Pirate Islands. Het was een Australische Disney kindershow. Ik kreeg de rol. Mijn ouders wisten niet dat dit het begin was van mijn carrière. Ik werkte vanaf mijn 11de tot aan mijn 18de. Toen nam ik een pauze, want ik wilde graag tiener zijn en ik begon met werken achter de bar en met serveren. Op mijn 22ste verhuisde ik naar Los Angeles en toen ik 23 was kreeg ik mijn rol in The 100.
Hoe groot is de cultuurshock als je ineens van Australië naar Amerika gaat verhuizen?
Alles lijkt ineens zoveel groter te zijn in Amerika. Het eten is groter. De bezienswaardigheden zijn groter. Maar als het gaat over de transitie, dan was dat niet al te moeilijk. Het zijn allebei Engelssprekende landen. Ik ben ook opgegroeid met Amerikaanse televisie, dus voelde het voor mij alsof ik Los Angeles al kende.
Wat is het verschil tussen een Australische productie en een Amerikaanse productie?
Het is gewoon een stuk groter. De eerste keer dat ik op de set van The 100 liep, waren er zoveel meer crewleden. De sets waren enorm. De productie was fantastisch. Het voelde echt alsof ik het gemaakt had.
Hoe heeft de rol van Clarke in The 100 jouw carrière beïnvloed?
Het spelen van Clarke was een van de grootste dingen die ooit zijn gebeurd voor mij. Het was de katalysator voor mijn carrière. Voor de eerste keer speelde ik op een internationaal podium. We hebben ook zo’n loyale fanbase. Ik kom nu nog steeds naar al deze conventies, zelfs al hebben we de show in 2020 afgerond. Ik denk dat de fans de serie ook hebben gebracht naar waar het nu is.
Hoe benader je een personage als Clarke? Want je hebt haar een lange tijd gespeeld.
In het begin vond ik dat Clarke best wel Katniss vibes had. Ze was sterk, vastberaden maar ook vol compassie en empathie. Ik heb haar gewoon met de tijd verder ontwikkeld en ben met haar gegroeid. Gaandeweg leerde ik nieuwe dingen over haar en dat heb ik zeven jaar gedaan.
Wat zijn de grootste uitdagingen voor je geweest? Bijvoorbeeld een bepaalde scene of verhaallijn?
Veel scenes kunnen emotioneel of fysiek zwaar zijn. Maar ik worstelde vooral met de scenes die we buiten moesten opnemen, sociale media en hoe ik die hele wereld moest navigeren. Dat was lastig. Ik probeer nog steeds een plek te vinden in die wereld. Het is iets waarvan ik niet had verwacht dat ik er mee zou worstelen.
Hoe denk je dat sociale media Hollywood hebben beïnvloed?
Het is gek, want het is zo groot. Het heeft de manier waarop mensen rollen krijgen beïnvloed. Plotseling is daar ineens een nieuwe vorm van media die een extra onderdeel is geworden van onze baan. Daar heb ik hulp bij nodig. Vaak weet ik niet waar ik mee bezig ben.
Nu de SAG strikes over zijn realiseren mensen zich pas dat Hollywood niet alleen maar glitter en glamour is. Wat zou jij willen dat mensen zouden weten vanuit jouw perspectief als actrice?
De industrie is veranderd. Streaming heeft het allemaal helemaal anders gemaakt. Als een bond hadden we geen contract dat dat weerspiegelde. Het was heel belangrijk dat we een contract kregen die paste bij de nieuwe situatie. We leven nu in een wereld van streamers en AI. Het is belangrijk dat we een goede deal krijgen en ik ben blij dat we weer aan het werk mogen, want veel mensen hadden het zwaar.
Vorige conventie spraken we met je echtgenoot Bob Morley. Hij vertelde dat jullie nu een kind hebben en dat jullie zochten naar de balans tussen werk en privé. Hoe gaat dat nu? Hoe vind je die perfecte balans?
We werken er nog aan en doen ons best. Tot nu toe heeft het gewerkt, want als hij aan het werk is, dan ben ik thuis met Henry en andersom ook. Maar er gaat een tijd komen wanneer hij zijn droomrol gaat krijgen en ik ook. Wat gaan we dan doen? Want de ene kan mogelijk naar Japan moeten en de ander God weet waar. Het is een van die dingen die we moeten ondervinden.
Want wat is je droomrol?
Ik weet het niet. Op het moment ben ik al mijn droom aan het beleven. Ik doe een show genaamd Quantum Leap. Het is heel leuk met een topcast. Ik heb altijd al in iets willen spelen dat zich afspeelt in een ander tijdperk. Nu speel ik een wetenschapper in de jaren 40 en 50. Dan ga ik door de tijd heen. Het is echt superleuk.
Hoe bereid je je voor op zo’n rol? Dat lijkt me lastig als het zich in een ander tijdperk afspeelt.
Een groot deel ervan is set design en kostuumontwerp. Het productie team is fantastisch. Ze hebben zo hun best gedaan om het eruit te laten zien en te laten voelen als de tijd waarin we spelen. Ik probeer zelf gewoon goed werk af te leveren. Maar de set helpt wel mee, want het transporteert je naar een ander moment in de tijd.
Het thema van deze conventie is diversiteit. Hoe is Hollywood veranderd als het daarop aankomt, als je kijkt naar het begin van je carrière tot nu?
Ik denk dat we een geweldige richting in gaan. Maar we moeten nog een lange weg gaan. Toch is er al veel veranderd vergeleken met toen ik begin en nu. Toen waren er geen LGBTQ+ mensen op televisie. Australie liep sowieso achter. Nu zijn ze wel weer bij en het is goed om te zien dat iedereen representatie heeft. We gaan wel de goede richting in, ondanks dat er nog werk aan de winkel is. Het feit dat ik een biseksueel hoofdpersonage kan spelen in een show laat al zien dat er ontwikkelingen plaatsvinden.
Naast acteren doe je ook aan regisseren. Hoe verschilt dat van acteren?
Het is fantastisch. Je moet een ander deel van je brein inschakelen. Als een acteur kom je binnen middenin de productie, we doen ons werk en gaan dan naar huis. Maar als je regisseert dan ben je daar vanaf het begin. Vanaf het concept tot aan post-productie en je ziet alles samenkomen. Je moet ook grote belangrijke beslissingen maken. Voor mij was regisseren heerlijk. Ik hou ervan om het te doen.
Welke uitdagingen kwam je tegen als regisseur?
Ik had een beetje last van imposter syndrome. Dat gevoel dat ik de uitdaging niet aankon of dat ik mensen teleur zou stellen. Dat was het moeilijkste voor mij.
Maar wil je meer regisseren in de toekomst en zo ja, wat dan?
Absoluut. Ik zou graag een aflevering voor TV regisseren. Ik heb vooral muziekvideo’s gedaan. Maar ik zou ook graag een film voor TV willen regisseren. Ik denk dat ik ook een korte film ga maken.
Ga je dan ook zelf het script schrijven?
Nee, ik ben geen schrijver. Maar ik heb hele getalenteerde vrienden die dat wel kunnen.
Wat voor soort verhalen zou je willen vertellen?
Ik hou van menselijke verhalen. Dus niet teveel actie maar genuanceerde relaties. Ik vind het leuk om in het menselijk brein te duiken. Er is iets moois aan een scene die heel simpel gemaakt is waar twee mensen in centraal staan. Dat kan zoveel emotie teweeg brengen in een publiek.
Is er nog een project waar je ons meer over wilt vertellen?
Ik werk nu aan seizoen 2 van Quantum Leap. Volgens mij kunnen jullie deze zien op Sky Showtime. Het is gewoon super en ik denk dat mensen het erg leuk gaan vinden. Het zit nog steeds in die sci-fi wereld, dus ga het kijken!
