Gebaseerd op waargebeurde gebeurtenissen vertelt Roofman het ongelooflijke, soms bijna onwerkelijke verhaal van een man die letterlijk boven de maatschappij leefde, en dat op de meest ongewone manier. De film lijkt op het eerste gezicht een eenvoudige humoristische film, maar het blijkt toch dat het meer in zijn mars heeft. Meer daarover hieronder.
Waar gaat Roofman over?
Jeffrey Manchester, gespeeld door Channing Tatum (Magic Mike & Blink Twice), een voormalig Army Ranger en worstelende vader, verdient zijn bijnaam ‘Roofman’ door via het dak in te breken bij McDonald’s filialen. Na zijn ontsnapping uit de gevangenis houdt hij zich maandenlang onopgemerkt schuil in een Toys “R” Us-winkel om zich te beraden op zijn volgende stap. Wanneer hij gevoelens ontwikkelt voor Leigh, gespeeld door Kirsten Dunst (Civil War), een gescheiden moeder die valt voor zijn charmes, begint zijn dubbelleven te wankelen. Wat volgt is een spannend kat-en-muisspel, waarin zijn verleden hem onvermijdelijk inhaalt.
Een onverwacht sympathieke antiheld
Tatum speelt eigenlijk vanaf het begin van de film op een sterke manier de rol van Jeffrey Manchester. Hij is charmant, slim maar onmiskenbaar een gewonde ziel. Als voortvluchtige moet hij van de radar zien te verdwijnen en zoekt zijn toevlucht in een Toys “R” Us-filiaal. Met de nodige sympathieke en humoristische scènes lijkt hij daar langzaam zijn plekje te vinden en je kunt niet anders dan iets van mededogen voor hem voelen. Hij is namelijk alles behalve een gewetenloze crimineel, hij lijkt eerder op drift geraakt in zijn eigen morele grijsgebied. Hoewel de dingen die hij doet overduidelijk niet oké zijn, inbreken, liegen, stelen om te overleven, slaagt Tatum erin om van Jeffrey een mens te maken. Hij straalt iets ontwapenends uit, iets dat je als kijker dwingt om hem te begrijpen, zelfs wanneer hij overduidelijk fout zit. Het charisma van Channing Tatum werkt hier twee kanten op: je weet dat hij je om de tuin leidt, maar je laat het met plezier gebeuren. Tegen beter weten in hoop je uiteindelijk zelfs dat hij ermee wegkomt.
Slimme manoeuvres en sluipende spanning
Jeffreys voortdurende pogingen om de wet te slim af te zijn, vormen over het algemeen de spannendste elementen van de film. Want hoewel het echt niet een actiefilm of thriller is, zit je regelmatig op het puntje van je stoel. De inventieve manieren waarop hij zijn schuilplaatsen inricht, zich verplaatst en nieuwe identiteiten aanneemt, zijn zowel slim als geloofwaardig uitgewerkt. Het kat-en-muisspel tussen hem en de politie zorgt toch voor een fijne spanning.
Toch is het niet alleen zijn vindingrijkheid die de film draagt. Wanneer Jeffrey in contact komt met een alleenstaande moeder, Leigh, en haar twee dochters, verschuift de toon subtiel. Roofman die eerst vooral een overlevingskunstenaar was, verandert langzaam in iemand die wil blijven – iemand die menselijke warmte zoekt. En precies dáár begint het fout te gaan. Hoe meer hij betrokken raakt bij dit gezin, hoe meer voorzorgsmaatregelen hij laat varen. Als kijker voel je het onheil naderen, een sluipende dreiging die onder elke glimlach en elk huiselijk moment hangt. Je wéét gewoon dat het niet lang meer kan duren voordat ze hem vinden. Maar de weg ernaartoe is toch regelmatig onvoorspelbaar.
Een verhaal dat blijft boeien, ondanks zijn onwaarschijnlijkheden
Wat dat betreft is de structuur van Roofman is verrassend sterk. Er zit een fijne dosis humor in die af en toe afleid als je je realiseert dat het leven dat Jeffrey leidt, eigenlijk helemaal geen ‘leven’ genoemd kan worden. Uiteraard is niet alles in deze film helemaal geloofwaardig. Sommige gebeurtenissen lijken nét iets te gemakkelijk te verlopen en soms zit het allemaal nét iets te veel mee voor Jeffrey. Maar door sterke en pakkende dialogen, een meeslepend plot en overtuigende acteerprestaties vergeet je die ongeloofwaardigheid snel.
De balans tussen spanning, emotie en karakterontwikkeling maakt Roofman tot meer dan je in eerste instantie zou denken. De overtuigende menselijkheid van de personages en het feit dat goed en kwaad absoluut niet zo zwart-wit is, wordt goed overgebracht.
Conclusie
Roofman is een meeslepende, charmante en bij momenten ontroerende film die meer biedt dan de gebruikelijke ‘man op de vlucht’-thriller. Doordat Channing Tatums een overtuigende rol neerzet, groeit een ‘eenvoudige’ voortvluchtige tot een sympathieke man die probeert te overleven.
The Roofman
Goed
- Meeslepend
- Humoristisch
- Goed verhaal
- Met moment onvoorspelbaar
Niet zo
- Soms 'te' toevallig
