Sinds woensdag zijn de eerste twee afleveringen van The Acolyte te zien op Disney+, maar veel fans mochten de film afgelopen maandag al kijken in een afgeladen volle zaal in vijf verschillende Pathé bioscopen. Dat grote scherm doet deze serie zeker goed, maar ook in mijn rewatch valt er nog genoeg te genieten.
Waar gaat The Acolyte (2024) over?
Al in de eerste scène zitten we middenin de actie: we zien een mysterieuze krijger een bar binnenstappen. Wanneer blijkt dat de Jedi waarnaar ze op zoek is ook daadwerkelijk aaanwezig is, probeert de krijger haar te vermoorden. Of dat lukt of niet laten we voor de spoilergevoeligheid even in het midden. De grootste verdachte van het schouwspel is ex-Jedi Padawan Osha (Amandla Stenberg), die inmiddels werkzaam is als ‘slaaf’ in een Trade Federation.
Haar meester Sol (Lee Jung-jae) gelooft niet dat Osha verantwoordelijk is voor de actie in de cantina, dus hij gaat met een klein team aan de slag om haar verhaal te horen. Ook al is Osha niet verantwoordelijk is voor de actie, het neemt niet weg dat er een Jedi killer actief is die vier Jedi op haar lijstje heeft staan… Wat kan daar nu aan de hand zijn?
Let op: vanaf hier wordt de recensie spoilergevoelig. Mocht je niet willen weten: lees dan niet verder.
Zijn er twee Osha’s?
De eerste aflevering maakt er geen geheim van dat Amandla Stenberg in deze serie een dubbelrol te pakken heeft. We vinden het jammer dat er over de ‘reveal’ niet wat langer wordt gedaan. Ondanks dat de opbouw naar het daadwerkelijke moment dat de twee elkaar treffen erg goed is, had het best wat langer mogen duren. Het had een fijne cliffhanger geweest voor de eerste aflevering, maar uiteindelijk kiest Headland ervoor om er niet langer een geheim van te maken.
Mae en Osha verschillen duidelijk flink van elkaar en dat hebben we aan Stenberg te danken. Ze zet de twee zussen op verschillende manieren neer, maar houdt ook bepaalde zaken in stand. Osha heeft haar Jedi training overduidelijk nog in haar hoofd, maar ook Mae laat zien dat ze nog menselijkheid heeft – ze laat de eigenaar van de cantina in leven om zijn kind een trauma te besparen.
The Acolyte‘s vechtscènes zijn goud waard
We moeten complimenten geven aan de één-op-één combat scènes in de serie. De openingsscène en het gevecht tussen Mae en Jedi Master Indara is daarvan absoluut de beste: de choreografie is geweldig en de editing voelt heel vloeiend en heeft erg weinig ‘zoom’ shots nodig. De uiteindelijke dood van Indara voelt gerechtvaardigd: Mae maakt gebruik van het rechtvaardigheidsgevoel van Indara om de uiteindelijke laatste tik uit te delen.
Deze serie krijgt de kans om iets bijzonders te doen. The Mandalorian deed het door zichzelf vooral aan het western genre te koppelen, Andor voelt meer als een serieus drama en de Star Wars films zijn uiteraard space opera’s. Deze serie heeft nog niet echt een eigen stijl gevonden en dat is erg jammer. Het kan uiteraard nog komen in de komende afleveringen, maar de kans dat deze serie zijn hoofd niet boven het maaiveld uitsteekt is wel groter als het zo blijft. Dat zou erg jammer zijn, want er valt echt genoeg te genieten.
Conclusie
Natuurlijk kunnen we The Acolyte nog niet definitief beoordelen omdat we nog maar twee afleveringen onderweg zijn, maar het begin is goed. Een veelgehoorde kritiek is dat sommige elementen nog niet echt als Star Wars voelen, maar er is nog een serie die dit stempel in de eerste reeks afleveringen meekreeg: Andor werd uiteindelijk zelfs genomineerd voor een Emmy. Er is dus nog genoeg hoop voor The Acolyte: we raden de huidige reeks afleveringen in ieder geval van harte aan.