Recensie: Brieven aan de duisternis is mooi maar traag

Een tijdje geleden schreef ik over Yaltival in Eindhoven. Tijdens dit evenement kregen we een goodiebag met daarin het boek Brieven aan de Duisternis, geschreven door Brigid Kemmener. Toevallig was ik net een ander boek van de schrijfster aan het lezen, A Curse So Dark And Lonely. Dat boek vond ik erg vermakelijk, dus besloot ik om dit boek ook een kans te geven. De boeken zijn totaal verschillend, vooral wat betreft genre. Maar is het boek Brieven aan de duisternis het waard om te lezen?

Brieven aan de duisternis is uitgegeven door Walburg Pers en is een vertaling van Letters to the Lost.

Waar gaat het over?

Juliet Young is haar moeder verloren na een auto-ongeluk. Haar moeder was fotografe in oorlogsgebieden en vaak van huis. Om haar schuldgevoel tegen te gaan, schrijft Juliet haar moeder brieven.

Declan Murphy werkt op de begraafplaats als taakstraf. Door zijn verleden wordt hij gezien als crimineel waar nooit iets van terecht zal komen. Niemand begrijpt hem, totdat hij een van de brieven van Juliet leest. Hij reageert er op en er ontstaat een correspondentie. Geen van beiden weet wie de ander is, maar terwijl de echte wereld om hen heen instort, vinden ze toch steun bij elkaar tijdens hun anonieme gesprekken.

Mooi maar traag

Het mooie aan Brieven aan de duisternis is dat het boek zich niet alleen focust op het romantische aspect van het verhaal. Natuurlijk is de afloop van mijlenver al overduidelijk. Toch is de weg er naartoe anders dan bij de meeste romantische tienerverhalen. Dit verhaal zoomt meer in op het verdriet en de pijn die het verlies van een dierbare met zich mee kan brengen. Het laat zien dat trauma een blijvend effect heeft op slachtoffers. De gevoelige onderwerpen worden op een goede manier behandeld en vormen toch het hart van het boek. Aan het einde zijn er ook een aantal plotwendingen die ik persoonlijk niet aan zag komen.

Dat gezegd hebbende is het boek wel erg traag. Het is slechts 305 bladzijden lang, maar toch duurt het even voordat het verhaal echt op gang komt en interessant wordt. Dat is jammer. Pas vanaf de tweede helft van het boek had ik het gevoel dat ik echt door kon lezen. Daarvoor leken veel van de situaties erg op elkaar.

Conclusie

Brieven aan de duisternis is een mooi verhaal dat laat zien wat voor effect het verlies van een dierbare kan hebben op iemand. Ook laat het de negatieve effecten van roddelen zien. Over het algemeen is het een goed verhaal waar wel wat meer tempo in had mogen zitten.