Na Stalking Jack the Ripper gelezen te hebben, was ik positief verrast. Ik hoopte dat Hunting Prince Dracula hetzelfde zou doen, maar dat was helaas niet het geval. De elementen die ik het beste vond aan boek één, zaten namelijk niet in boek twee. En ondanks dat het vervolg dikker is, gebeurt er veel minder. Genoeg reden dus om helaas niet zo enthousiast te zijn over Hunting Prince Dracula…

Waar gaat Hunting Prince Dracula over?

Following the grief and horror of her discovery of Jack the Ripper’s true identity, Audrey Rose Wadsworth has no choice but to flee London and its memories. Together with the arrogant yet charming Thomas Cresswell, she journeys to the dark heart of Romania, home to one of Europe’s best schools of forensic medicine… and to another notorious killer, Vlad the Impaler, whose thirst for blood became legend. But her life’s dream is soon tainted by blood-soaked discoveries in the halls of the school’s forbidding castle, and Audrey Rose is compelled to investigate the strangely familiar murders. What she finds brings all her terrifying fears to life once again.

Wat miste ik uit Stalking Jack the Ripper in dit vervolg?

Wat ik juist zo leuk vond aan boek één, was in hoeverre de familie van Audrey Rose bij alle misdaden betrokken was. Het voelde persoonlijk en spannend. Daarnaast zijn de Ripper moorden echt gebeurd en geeft dat Stalking Jack the Ripper een extra laag gruwelijkheid. In Hunting Prince Dracula is dat volledig anders. De focus ligt juist op folklore, terwijl je al weet dat er geen echte vampieren, zombies en reuzenwolven in gaan zitten. Iedere keer als Audrey Rose zichzelf dus probeert te vertellen dat vampieren niet bestaan, moest ik met mijn ogen rollen. Daarnaast vond ik het gewoon niet interessant om vanuit een rouwende Audrey Rose met waanbeelden te lezen. Dat maakte het verhaal treurig en saai in plaats van spannend.

Wat maakte Hunting Prince Dracula zo saai?

De eerste helft van het boek gaat voornamelijk over drama tussen Thomas en Audrey Rose. Dat is niet waarom ik dit boek wilde lezen… Het is oninteressant, overbodig en vooral niet spannend. Als klap op de vuurpijl zijn alle relatieproblemen ineens verdwenen wanneer Audrey Rose bang is dat ze Thomas gaat verliezen. Je erbij neerleggen is niet hetzelfde als het oplossen… Dat vond ik nogal frustrerend en een luie manier om het weer goed te maken tussen de hoofdpersonen. Zelfs al was ik heel blij dat de drama eindelijk voorbij was.

Verder staan Audrey’s rouwen en haar waanbeelden in de spotlights, wat ik ook niet interessant vond. Dat maakte het verhaal treuriger en verwarrender dan nodig was. Ik had het fijn gevonden als de focus lag op het oplossen van de moorden zonder te veel gedoe eromheen waardoor je aan alles kon gaan twijfelen.

Daarnaast zaten er ontzettend veel gedachtegangen in dit vervolg. Zelf heb ik een voorkeur voor dialoog, omdat het verhaal daar dynamischer mee wordt in mijn ogen. Ook zit er veel exposition in, omdat Thomas z’n familie dit boek een rol speelt en hij dat allemaal aan de hoofdpersoon moet uitleggen. Juist daarom had ik dit boek veel liever vanuit hem gelezen.

Spoilers: de ontknoping viel tegen

Misschien was ik weer niet scherp genoeg zoals tijdens het lezen van boek één, maar ik heb het gevoel dat ik nooit had kunnen raden wie de moordenaar is. Er komt iemand spontaan terug uit de dood en dat had ik niet voorspeld. Achteraf waren er wel hints, maar die persoon had totaal geen motivatie om de moorden te plegen voor zo ver de lezer weet. Het had dus ook geen meerwaarde om die persoon terug tot leven te brengen tenzij je alle exposition aan het einde leest. Dat maakte de ontknoping voor mij een enorme anticlimax. Ik had helemaal niet naar de ontmaskering toe kunnen leven. Uiteindelijk is de motivatie van de moordenaar best interessant, maar dat weegt voor mij niet op tegen het feit dat alles nogal uit de lucht kwam vallen.

Kortom: Hunting Prince Dracula is een stuk saaier dan Stalking Jack the Ripper en het einde zit minder goed in elkaar.

Conclusie: ondanks interessante elementen is Hunting Prince Dracula geen succes

Hunting Prince Dracula voelde richting het einde meer als een Illuminatiejacht (à la DaVinci Code of National Treasure) gemengd met Indiana Jones. Hoe cool dat ook mag klinken, het viel voor mij totaal verkeerd. Ik wilde gewoon weten wie de seriemoordenaar was en waarom! Er lag zoveel nadruk op complotten, gedoe tussen Audrey Rose en Thomas, informatie over Thomas z’n familie, geheime verbonden, Indiana Jones-avonturen en folklore, dat niets echt landde. Het was te veel en te onsamenhangend. Daardoor sloeg dit boek bij mij de plank mis en ben ik ook niet van plan de rest van de serie te gaan lezen. Alles wat ik leuk vond aan Stalking Jack the Ripper, miste helaas aan dit vervolg. Als Escaping from Houdini minstens twee keer zo goed is als Hunting Prince Dracula, laat het me vooral weten.