Horrortober: Nacht van Inkt is grimmig en creatief
Oké, dit is een jeugdboek en geen horror, dus waarom past dit boek dan bij Horrortober? Dood en angst staat in dit boek centraal. Het heet niet voor niets InkDEATH in het Engels. Het is grimmig en creepy en vooral fantastisch beschreven. Het eerste boek (Hart van Inkt) van de Inkworld serie is spannend, fantasierijk en vol met happy endings. Het tweede boek (Web van Inkt) is al een stuk zwaarder en minder leuk om te lezen. Dit derde deel (Nacht van Inkt) is een goede mix van beide. Het heeft de ernst en zwaarte van deel twee, maar toch een paar lichtpuntjes en bomvol fantasie net als deel één.
Waar gaat Nacht van Inkt over?
Dood, angst, gevangenschap, marteling, verminking. Ja, we hebben het over een jeugdboek. Mo is ondertussen een soort Robin Hood geworden en hij bevindt zich meerdere malen op het randje van sterven door verschillende redenen. Meggie en haar moeder kunnen alleen maar hulpeloos toekijken. The Adderhead is basically een wandelend lijk geworden en toch blijft hij op zoek naar een manier om onsterfelijk te blijven. Heel Ombra is bang dat hun kinderen ontvoerd gaan worden om zich dood te werken in de mijnen. Wie zal de dorpelingen en de Strolling Players kunnen redden?
Waarom is Nacht van Inkt misschien wel het beste deel van de Inkworld serie?
Laten we het eerst even hebben over het hoofdstuk waarin Mo tegen de Dood praat. Dat is zo origineel en prachtig. Het is spannend en eng op een manier omdat je niet goed weet wat je moet verwachten. De Dood is onvoorspelbaar, maar heel intelligent en dat maakt deze scène superinteressant. Het zet je echt aan het denken over de balans tussen leven en dood. Ook het gevaar dat constant op de loer ligt en hoe personages daarmee omgaan is meeslepend.
Violante speelt in Nacht van Inkt een veel grotere rol dan in de andere twee boeken en zij is juist zo’n interessant personage. Tot het einde weet je net niet helemaal aan welke kant ze staat en ze dwingt respect af, supergaaf. Haar achtergrondverhaal en wat er over the Prince of Salt wordt verteld voegt ook zoveel toe en het is leuk om te lezen.
Ook Elinor maakt een klein beetje karakterontwikkeling door. Haar rol in dit boek is ZO VEEL BETER dan in het vorige boek waar ze me echt de keel uithing. Het is leuk om te zien hoe Elinor en Darius elkaar helpen dapperder te worden en Elinor kan Darius z’n stem prachtig beschrijven. Ook de interactie tussen Elinor en Fenoglio is echt geweldig. Ze zijn allebei koppig en eigenwijs en ze verdedigen hun sterke meningen met pit, heerlijk. Fenoglio’s trieste gedoe ging me een beetje de keel uit hangen en Elinor kwam precies op tijd om hem een schop onder zijn kont te geven.
Doria. Wat kan ik zeggen? Hij is een leuk personage, speelt een leuke rol en zijn achtergrondverhaal (toekomstverhaal?) is aandoenlijk. Hij is een van de comic reliefs of lichtpuntjes in het verhaal.
Het verhaal van de Night-Mare vond ik ook een waardevolle toevoeging. Het is sowieso een originele creature en het knikje naar de vorige twee boeken van de Inkworld serie kan ik erg waarderen.
Wat vond ik jammer?
- Mo wordt aan het begin van het boek opnieuw gevangen genomen op een hele domme en knullige manier, een beetje ongeloofwaardig zelfs
- De serie valt een beetje in herhaling met dat er in ieder boek een tiran is die de goeierikken moeten verslaan
- Mo’s ‘nieuwe, koude hart’ vind ik geen heel interessante verhaallijn. Daarnaast komt zijn nieuwe band met iemand (spoilers) een beetje uit het niets en ik weet niet zo goed wat ik ervan moet maken. Hoezo ineens twee kanten van dezelfde munt?
- Hoezo al de liefdesdrama tussen Meggie, Farid, Brianna en Doria…?
- Blijkbaar kan je allerlei trucjes leren van de Dood die je zomaar aan andere mensen kan leren. Zonde, doet af aan de impact. En dit was meer tell dan show
- De verhaallijn rondom Mortola en haar manier van ‘magie’ vind ik irritant. Ik vind het ook niet helemaal in Inkworld passen om eerlijk te zijn. Dit boek bevat voor mij daarnaast iets te veel scheming and plotting en daar speelt Mortola een grote rol in
- Hoezo is Resa’s arm na de eerste ‘swift’ aanval ineens geheeld?
Conclusie: een spannend en satisfying einde
Dit was een perfecte afsluiter voor de Inkworld serie. Het bevat onverwachte helden en precies genoeg dood en verderf om niet voorspelbaar of cliché te zijn. Het einde van Nacht van Inkt was ontzettend poëtisch. De laatste paar hoofdstukken waren zo spannend dat mijn maag er samen van trok. Het einde was geweldig en precies happy genoeg. LEZEN!
Nacht van Inkt
Spannend en satisfying
Laat een reactie achter