Een tijd geleden werden een aantal vrouwen gevraagd of ze liever een man of een beer tegenkomen in het bos. Het grootste gedeelte van de vrouwen gaf aan toch liever in handen te zijn van een beer. Veel mannen waren er boos over, maar in de thriller Don’t Move op Netflix laat zien dat de keuze niet zo vreemd is. Hoewel de 93-minuten durende film op momenten wel spannend is, is er toch een leegte die niet gevuld lijkt te kunnen worden. Dat is jammer, want de film had wel de potentie om meer te zijn dan wat het is geworden.
Waar gaat Don’t Move over?
Iris (Kelsey Asbille) ziet het leven niet meer zitten. Na de vroegtijdige dood van haar zoontje tijdens een ongeluk is ze niet meer gelukkig geweest. Ze wandelt naar de top van een berg om er vanaf te springen. Ze wordt echter tegengehouden door de charismatische Richard (Finn Wittrock). Hij laat haar inzien dat het leven wel mooi is. Ze wandelen samen naar beneden en lijken op vriendelijke manier afscheid te nemen. Dat is totdat Richard Iris aanvalt. Ze wordt wakker achter in zijn auto en hij vertelt haar dat ze geïnjecteerd is met een spierverslapper waardoor ze straks niets meer kan doen. Iris besluit terug te vechten en ontsnapt. Haar lichaam begeeft het en ze moet blijven vechten om in leven te blijven.
Dun verhaal
Het hele idee achter deze door Sam Raimi geproduceerde film is duidelijk. Vrouw die het leven niet meer zag zitten, komt erachter door seriemoordenaar dat ze nog wel wil leven. Toch is de film uitgevoerd op een manier waardoor deze boodschap minder goed aankomt. Hoewel het concept vrij interessant is, is de uitvoering erg matig. Wittrock doet zijn best als seriemoordenaar Richard. Hij heeft het charismatische aspect goed in de vingers, de gemene glimlach is er en hij kan ook vrij psycho overkomen. Maar er is verder niets aan zijn personage dat enige interesse weet te wekken. Ja, hij is een seriemoordenaar. Ja, hij heeft een gezin dat niet weet van zijn bloederige hobby. Er is geen interesse in de slechterik van de film.
Tegelijkertijd heeft ook Chow een moeilijke tijd om de boel interessant te houden. Voor het grootste gedeelte van de film is haar personage immobiel en moet ze haar emoties uiten door middel van haar ogen en de paar spieren die nog werken. Dat lukt aardig, maar daardoor is ook haar personage erg vlak. Behalve het magere emotionele achtergrondverhaal, heeft ze geen persoonlijkheid.
Dat wil niet zeggen dat Don’t Move saai is. Er zitten momenten bij dat de spanning wel te voelen is en dat je hoopt dat Iris weg kan komen. Als kijker voel je wel met haar mee, zeker gezien het feit dat ze niet weg kan komen en er genoeg momenten zijn dat het einde lijkt te naderen. Toch is dat niet genoeg om de film naar een hoger niveau te tillen.
Conclusie
Don’t Move is niet perse een slechte film, maar ook niet heel memorabel. Er zitten spannende momenten in, maar de film mist een goed verhaal en goed uitgewerkte personages. Het concept is in deze beter dan de uitvoering.
Don't Move
Netflix
Goed
- Soms spannend
Niet zo
- Mager verhaal
- Onderontwikkelde personages
