De hoofdpersoon in Icarus is een jonge kunstdief. Dat is zijn grootste tijdverdrijf. Dan zou je verwachten dat het hele boek bomvol heists zit. Helaas is dat niet het geval. Alsnog is dit boek een aanrader, zeker als je van traumaverwerking houdt. In een paar weken tijd groeien de pubers in dit boek gigantisch in hun persoonlijke ontwikkeling en dat is prachtig om te lezen.
Waar gaat Icarus van K. Ancrum over?
“A star-crossed love story between a young art thief and the son of the man he’s been stealing from.”
De jonge Icarus steelt dure kunst in opdracht van zijn vader, altijd van de rijke Mr. Black. Die heeft namelijk een rol gespeeld in de dood van Icarus z’n moeder, al weet hij niet precies hoe. Om dit geheime dubbelleven verborgen te houden, mag Icarus geen vrienden hebben en al helemaal niet daten. Maar hoelang houdt hij dat vol als hij de knappe en mysterieuze zoon van Mr. Black ontmoet?
Helios heeft huisarrest van zijn agressieve vader gekregen en is ontzettend eenzaam. Wanneer hij Icarus ontmoet tijdens een heist, doet hij hem een voorstel: of de politie bellen of bevriend raken. Icarus kan niet anders en al snel groeit de vriendschap uit tot meer. Icarus en Helios ontdekken namelijk dat ze allebei gevangen zitten in het gedoe tussen hun vaders. Lukt het ze om te ontsnappen aan een vete die nooit van hun was?
Mocht je het idee krijgen dat dit een enemies-to-lovers verhaal is, dat is niet zo.
Wauw, dat klinkt als White Collar!
Weet je wel? Die serie waarin een getalenteerde kunstdief de politie helpt om toekomstige heists te voorkomen door soms zelf heists te doen? (White Collar is een tijdloze misdaadserie die de moeite waard blijft.) Icarus zal dus vast bomvol gave Mission Impossible stunts zitten!
Dat valt behoorlijk tegen. Je leest zeker een aantal scènes waarin Icarus kunst steelt uit het landhuis van Mr. Black, maar daar ligt de focus van het verhaal niet. Daarnaast is Icarus al tientallen keren in dat huis geweest om te stelen, dus leest het ‘gewoontjes’. Er gaat niet iedere keer een uitgebreid plan aan vooraf. Dat kan ook eigenlijk niet, want Icarus is maar een tiener, die dit naast school doet.
Waar gaat het dan wel over?
Icarus groeit het grootste gedeelte van zijn leven op met alleen zijn vader. Zijn moeder overleed toen hij nog jong was en verder heeft hij geen familie of vrienden. Daarnaast heeft hij chronische lichamelijke klachten van de heists die hij pleegt. Zijn verhaal gaat vooral over hoe hij ontdekt dat zijn leven eigenlijk bomvol trauma zit. Over hoe belangrijk het blijkt te zijn om vrienden te maken en een goed sociaal vangnet op te bouwen. Over dat je soms voor jezelf moet kiezen, hoe moeilijk dat ook is.
Helios heeft wat onhandige keuzes gemaakt in zijn leven. Daarom, en omdat zijn vader een nare man is, zit hij nu opgesloten in zijn landhuis. Hij wordt geslagen en raakt totaal geïsoleerd. Helios mag zelfs geen telefoon hebben. Wanneer hij Icarus ontmoet, vindt hij eindelijk weer wat geluk. Het verhaal gaat dus ook over hoe Icarus en Helios voorzichtig naar elkaar toe groeien en over hoe bang ze zijn om weer gekwetst te raken.
De focus van dit boek ligt dus op traumaverwerking en tienerliefde. Het is geen luchtig heist verhaal. Ondanks dat het totaal anders was dan ik verwachtte, vond ik het erg gaaf om te lezen. Alsnog een aanrader dus.
Subtiele queer representatie
Het was je waarschijnlijk al opgevallen dat er iets opbloeit tussen Icarus en Helios. Dat is niet het enige dat dit boek queer maakt. Ergens op drie kwart van het boek kom je erachter dat Helios intersekse is. Dat wordt in twee zinnen benoemd, is oké en daarna komt het niet meer aan bod. Het is een subtiele queer representatie die verder geen impact heeft op het verhaal. Het mag er gewoon zijn. Extra cool: de auteur is zelf intersekse, dus ze weet waar ze het over heeft.
Daarnaast heb ik het idee dat Icarus panseksueel en misschien polyamoureus is. Alle tienerdrama was net iets te vaag om daar echt conclusies over te trekken. Icarus lijkt zich tot al zijn vrienden aangetrokken te voelen en iedereen flirt ook een beetje met hem. Als lezer weet je alleen niet of toevallig al zijn vrienden flirterig zijn of dat Icarus daadwerkelijk in een semi-relatie zit met drie mensen tegelijk.
Nog meer representatie? Yep, Icarus heeft namelijk ook een chronische ziekte waar ik niet te veel over kan zeggen. Dat geeft zijn personage extra uitdagingen die mooi zijn verbonden met zijn persoonlijke groei en met het plot.
Icarus leest lekker weg
Voor mij persoonlijk waren de hoofdstukken wat te kort, maar hierdoor lees je wel snel verder. De schrijfstijl is prettig. De personages waren niet altijd even onderscheidend, maar veel van hen kruipen wel meteen in je hart. Het plot zat goed in elkaar. Ik zag tijdens de ontknoping echt op het puntje van mijn stoel. De auteur laat je wel met een behoorlijk open einde achter. Hoopvol, maar met veel vragen. Ik rootte echt voor Icarus en Helios. Niet alleen voor hun relatie, maar ook voor hun ontsnapping en persoonlijke groei. Ik zal zeker nog eens een boek van K. Ancrum proberen. The Wicker King, here I come!
Icarus
Meeslepend en hartverscheurend
Goed
- Origineel
- Je zit er vanaf pagina 1 in
- Leest lekker weg
Niet zo
- Deprimerend
- Erg open einde
- Vage tienerromantiek
