“Best friends since childhood, Bucky Barnes and Steven Rogers were inseparable on both schoolyard and battlefield”, zo vertelt de voice-over in het Smithsonian Museum in de film Captain America: The Winter Soldier in het verhaal over deze twee soldaten.
Een laatste waarschuwing: in dit artikel staan spoilers over Avengers: Endgame!
Stucky
Steve en Bucky, die op websites als Tumblr liefkozend Stucky genoemd worden, hebben een bijzondere, maar door omstandigheden ingewikkelde bromance met de nodige hindernissen. In de oorlog waarin ze samen ten strijde trekken tegen Hydra raken ze elkaar kwijt. Terwijl Steve rouwt, wordt Bucky jarenlang gehersenspoeld in een Russische grot. Als hij Steve voor de eerste keer na al die tijd weer ziet probeert hij hem als zijn alter ego The Winter Soldier meerdere malen te vermoorden.
Maar Steve zou Captain America niet zijn als hij hem op zou geven. In elke film, van Captain America: The First Avenger tot Civil War, vecht hij letterlijk en figuurlijk voor Bucky. Met succes overigens, want tegen de tijd dat ze elkaar in Wakanda ontmoeten staan ze weer lachend tegenover elkaar. Van welke kant je het ook bekijkt: deze twee mannen houden onvoorwaardelijk van elkaar. En ik van hen beide trouwens, want Steve en Bucky zijn mijn twee favoriete personages uit de MCU en hun verhaal gaat me aan het hart.
Avengers: Endgame
Groot was mijn verbazing dan ook toen ik met betraande ogen de bioscoop uitliep na het zien van Avengers: Endgame. Dat kwam door een van de laatste scènes waarin Steve amper afscheid neemt van Bucky, om vervolgens zijn leven zonder hem in een andere tijdlijn voort te zetten. Huh? Wacht even hoor… is dat dezelfde Steve Rogers die in zijn eentje een Duits kasteel aanviel waar hij Bucky hielp ontsnappen uit het lab van de arts die op hem experimenteerde? De Steve Rogers die zich door Bucky zelf helemaal kapot liet slaan, omdat hij niet met zijn beste vriend wilde vechten? De Steve Rogers die alles riskeerde om Bucky te redden, zelfs als dat betekende dat hij uitgerekend een van zijn andere vrienden, Tony Stark, de oorlog moest verklaren?
Happy end
Het is nu ruim een week later en mijn verbazing is inmiddels omgeslagen in frustratie. En dat is niet omdat ik Steve zijn dans en happy end met Peggy Carter niet gun, maar omdat het zo out of character is om zijn brother-from-another-mother achter te laten. Waar waren al die gevechten en worstelingen in de vorige films dan goed voor? Ik ben niet de enige die hier zijn vraagtekens bij zet. Op Tumblr gonst het van de blogposts vol verbijstering en verontwaardiging. Reden genoeg voor de Russo’s (regisseurs van Avengers: Endgame) om in een recent interview te bevestigen dat Bucky op de hoogte was van Steve’s plan om terug in de tijd te gaan en daar te blijven.
Valt Steve’s beslissing hierdoor beter te accepteren? Nee. Wordt de scene er minder pijnlijk van? Nee. Misschien maakt het hem juist nog wel pijnlijker om naar te kijken. Voor mij in ieder geval wel. Want stel je eens voor hoe het afscheid voor Bucky moet voelen, wetend dat hij de enige persoon die hij als zijn familie beschouwt voor de rest van zijn leven gaat verliezen. Hij zegt niets, laat niets merken, omdat hij wil dat zijn beste vriend gelukkig is. Wat rest is een laatste omhelzing die voor beide ‘the end of the line’ betekent, maar voor Bucky vooral het einde.
