Jane Austen weet ons nog steeds te boeien met haar werk. Haar boeken worden bestudeerd op universiteiten. Haar woorden zijn de inspiratie voor vele andere schrijfsters na haar en nog altijd is men onder de indruk van de manier waarop zij de tijdsgeest van haar leven vast heeft gelegd. Er zijn natuurlijk ook enorm veel verfilmingen geweest van haar boeken. De nieuwste aan dit rijtje is Persuasion op Netflix met in de hoofdrol Dakota Johnson (Fifty Shades of Grey). Helaas weet de film niet te overtuigen. Austens prose heeft een Gen-Z behandeling gekregen en dusdanig gesimplificeerd dat het alle inhoud verliest. Maar het grootste probleem van Persuasion? Het is gewoon heel erg saai.
Waar gaat Persuasion over?
Anne Elliot woont samen met haar snobistische familie. Ze zijn bijna bankroet, maar Anne is een vrouw die zich niet conformeert aan alle normen die van haar als vrouw verwacht worden. Als Frederich Wentworth- de knappe man die ze heeft laten gaan – terugkomt in haar leven, moet Anne kiezen tussen haar verleden achter zich laten, of naar haar hart luisteren en hem een tweede kans geven.
Wannabe Bridgerton
Jane Austen zou waarschijnlijk niet blij zou zijn met de yassification van haar werk. De makers zagen hoe succesvol Bridgerton was en besloten dat ze dat succes prima konden nabootsen. Het verschil is dat ze bij Bridgerton wel taal gebruiken die past bij die tijd, terwijl Persuasion niet alleen de tekst maar ook de personages te simpel maakt. Tuurlijk, de film volgt het plot van het boek vrij trouw, maar de personages vertalen zich niet zo goed naar het scherm. In het boek houdt Anne haar emoties vooral voor zichzelf. Ze heeft een zinderend verlangen naar Wentworth. Toch was het in die tijd niet makkelijk om je zomaar te uiten als vrouw. Johnsons Anne schreeuwt zijn naam uit het raam en zuipt om haar liefde te vergeten. Daarbij knipoogt ze ook naar het publiek als haar jongere zusje irritant is, of op andere momenten die vragen om oprechte emotie. In deze versie van Persuasion is Anne meer Bridget Jones dan een vrouw in de Victoriaanse tijd.
Wentworth is niet veel beter. In het boek is hij charmant en heeft hij veel bereikt als hij terugkeer in het leven van Anne. In de film, waarin hij gespeeld wordt door Cosmo Jarvis, heeft de beste man geen persoonlijkheid. Meer dan gepijnigd voor zich uit staren en zich afvragen of hij geen gezin moet stichten doet hij niet. De personages leggen ook al hun gevoelens uit, in plaats van de emoties door te laten schemeren in het acteerwerk.
Er gebeurt weinig
Als een verfilming van het Jane Austen boek is de film een grote teleurstelling, maar los daarvan is de film ook gewoon erg slecht. Het is gewoon saai. Johnson en Jarvis hebben geen enkele chemie samen. Er is niets romantisch aan de film en de humor slaat ook de plank mis. “If you are a 5 in London, you are a 10 in Bath” of “Now we are worse than exes, we are friends” zijn zo cringey dat je er spontaan de kriebels van krijgt. Natuurlijk moeten adaptaties van oudere boeken worden aangepast om een jonger publiek te trekken, maar dan hadden ze beter de Clueless route kunnen nemen. Nu zijn er wel de Victoriaanse kostuums en decors, maar voelt het te onrealistisch aan.
Het enige moment dat de film enigszins beter wordt is als Henry Golding op het scherm komt. Hij is in zijn volledige bad guy modus, maar helaas voor hem krijgt zijn personage uiteindelijk weinig te doen. Daardoor is er vrijwel geen antagonist in de film en kijken we eigenlijk naar een verhaal waar vrij weinig gebeurt.
Conclusie
Er zijn zo ontzettend veel andere en vooral betere Jane Austen verfilmingen dan deze. Op vrijwel alle vlakken is Persuasion een misser. Je mist in ieder geval geen goede film als je deze overslaat. In plaats daarvan zijn Clueless of Atonement aanraders, mocht je in een Jane Austen bui zijn.
Persuasion
Goed
- De cast doet zijn best
- Henry Golding
Niet zo
- Erg saai
- Teveel gemoderniseerd
- Weinig romantiek
