Een zombie apocalyps, een virus dat uitbreekt en mensen die geen mensen meer zijn. Dit is waar de leefgemeenschap in de Schotse Hooglanden mee moet dealen. Want Engeland is een quarantaine zone geworden. Een pad tussen het vaste land en het eiland is de scheidingslijn tussen de geïnfecteerden en de normale mens. De eerste film, 28 Days Later, kwam uit in 2002, waarop er nog een vervolg kwam in 2007 genaamd 28 Weeks Later. We zijn nu 28 jaar verder in 28 Years Later en er zijn grote veranderingen. Niet alleen de mensen zijn geëvolueerd. De geïnfecteerden ook.
Waar gaat 28 Years Later over?
We beginnen de film in het huis van vader Jamie (Aaron Taylor-Johnson), zoon Spike (Alfie Williams) en moeder Isla (Jodie Comer). Het huis ziet eruit alsof de tijd daar heeft stil gestaan, wat ergens ook wel is als je opgesloten op een eiland zit waar de nieuwe technologie achterblijft. Jamie zegt dat het een grote en belangrijke dag is voor Spike. Hij gaat namelijk samen met zijn vader naar het vasteland. Dit doen ze omdat Spike een bepaalde leeftijd heeft bereikt, en klaar is voor zijn eerste “kill”. Isla, de moeder van Spike, is erg ziek en ook in de war. Het doet Spike veel verdriet om zijn moeder zo te zien. Hij wilt iets doen voor zijn moeder, en gaat een spannende zoektocht aan.
Billen knijpende spanning
Het verhaal komt geleidelijk op gang. Er zijn veel momenten in de film dat je met geknepen billen zit te kijken. De spanning bouwt zich goed op door de manier waarop het is gefilmd en de spannende huiveringwekkende muziek. De karakters zijn goed uitgewerkt, er is niemand die voorbij komt waarvan je denkt “Wie is dit nou eigenlijk?” Het acteerwerk is ook heel erg goed, vooral dat van Jodie Comer (Isla). Zij staat ook wel bekend om haar hysterische en manische typetjes (zoals in Killing Eve, waar ze een koelbloedige maar psychotische moordenaar speelt). Ook Aaron Taylor-Johnson spat van het doek af; zijn emoties zijn rauw en puur. Om dan nog niet te spreken over hoe goed Alfie Williams het heeft gedaan.
De geïnfecteerden rennen bijna door het scherm
Visueel is de film heel erg aantrekkelijk, de geïnfecteerde monsters zijn heel mooi en walgelijk tegelijkertijd. Vooral de gemuteerde alfa’s waren best wel eng. Je voelt je ook opgejaagd in de zaal, omdat de standen van de camera’s zo neergezet zijn dat je bijna snel je stoel wilt verlaten om weg te rennen. Qua horror valt het wel mee. Ja, er zitten een paar jump scares in. Maar deze waren goed te voorspellen als je wat vaker naar horrorfilms gaat. Wel is het “enge” van een apocalyptische wereld goed neergezet.
Conclusie
Als je de andere 28 films hebt gezien, kun je 28 Years Later ook zeker waarderen. Het verhaal zit goed en duidelijk in elkaar. Wel wordt er gehint op een vervolg, dus als die net zo sterk gaat zijn als deze film, dan heeft Danny Boyle (regisseur) weer een goede film omhanden. Visueel is de film heel aantrekkelijk en de spanning stijgt naarmate je het verhaal vordert. 28 Years Later is zeker een aanrader als je van apocalyptische horror houdt met een sterk verhaal.
28 Years Later
Sony Pictures
Goed
- Verhaalopbouw
- Sterk acteerwerk
- Spanning
Niet zo
- Open einde
