De middelbare school is voor veel van ons een miserabele tijd geweest. Je bent een tiener die moet leren omgaan met een veranderend lichaam, onzekerheid en de eeuwige vraag of je er wel of niet bij hoort. Niet iedereen kan nu immers populair zijn. De hoofdpersoon in de nieuwe Netflix komedie Senior Year doet haar uiterste best om toch populair te worden. Het lukt haar, maar dan krijgt ze een ongeluk en beland in een coma. Twintig jaar later wordt ze wakker, maar hoewel zij mentaal nog 17 is, is de rest van de wereld alweer een stuk verder. We hebben dit soort thema’s vaker gezien in komedies. Vooral in de eindjaren negentig en beginjaren 2000 zijn er komedies van goede kwaliteit gemaakt. Senior Year probeert om de moderne Never Been Kissed te zijn, maar helaas weet de film nooit dat niveau te behalen.
Waar gaat Senior Year over?
Stephanie Conway (Angourie Rice en de volwassen versie Rebel Wilson) is niet cool of populair. Maar Stephanie wil niet meer gekleineerd worden door gemene meiden zoals Tiffany (Ana Yi Puig en de volwassen versie Zoë Chao). Stephanie belooft zichzelf dat ze populair gaat worden en doet hier alles voor. In haar laatste jaar is ze niet alleen de cheerleading captain, maar heeft ze ook een relatie met de populairste jongen van de school, Blaine (Tyler Barnhardt en de volwassen versie Justin Hartley). Stephanie staat ook op het punt om prom queen te worden.
Helaas worden haar dromen ruw verstoord als ze een ongeluk krijgt en in een coma van 20 jaar terecht komt. Ze wordt wakker op 37-jarige leeftijd en Stephanie is in shock dat ze zo lang buiten bewustzijn is geweest. Stephanie beslist dat ze terug wil naar de middelbare school. Het enige probleem is dat de regels van populariteit veranderd zijn sinds 2002. Stephanie moet snel leren als ze terug aan de top wil komen.
Geen eigen persoonlijkheid
Senior Year probeert om een film te zijn met een diepe boodschap en hartverwarmende momenten. Helaas zit er onder het oppervlakte van deze film niets van diepgang. Doordat de film probeert om zoveel elementen van andere coming-of-age films te kopiëren, heeft het geen eigen identiteit. Stephanie is op geen enkel moment een sympathiek personage. Zelfs niet op het moment dat ze realiseert dat waar ze mee bezig is niet goed is. In de tussentijd is er geen enkele reflectie op waar ze in hemelsnaam mee bezig is. Haar doel is prom queen worden en veel dieper dan dat gaat het niet. Daardoor blijft haar personage eendimensionaal. Het is echter iets waar vrijwel alle personages in deze film last van hebben.
Er zijn echt wel lieve momenten in de film, zoals Stephanie die terugdenkt aan haar overleden moeder. Deze momenten zijn echter zo kort, waarna er meteen weer teruggegrepen wordt naar de prom queen verhaallijn. Het is niet te ontkennen dat er potentie in Senior Year zat, maar die potentie komt er op een aantal momenten na niet uit.
Nostalgie gevoel
De film zit vol met referenties naar de jaren negentig en begin jaren 2000. Het voelt alsof dit een dekmantel is om te verhullen dat de film weinig inhoud heeft. Ja, de makers hebben duidelijk inspiratie gehaald uit films als Never Been Kissed en 13 Going On 30, maar die films werken omdat ze niet pretenderen om meer te zijn dan wat ze daadwerkelijk zijn. Daarnaast werkt de humor niet op een paar momenten na die een voorzichtige glimlach teweeg brengen. Het is op geen enkel moment genoeg om meer dan een dertien-in-een-dozijn komediefilm te zijn.
Conclusie
Senior Year is een film die potentie had, maar waarvan de potentie niet is waargemaakt. De jongere generatie zal veel referenties niet snappen. Voor de generatie die de jaren negentig hebben meegemaakt, is het beter om de komedies uit die tijd terug te kijken als je je nostalgisch voelt. Helaas. Hoewel de film op sommige momenten best grappig is, is het niet genoeg om echt vermakelijk te zijn.